Але не твой, не - не твой!"
А там, у доме, было гора:
Жывы i крэпкi яшчэ ўчора,
Сягоння быў ён нерухомы,
Глухi на ўсё, чужы жывому.
З засценку шляхта пасхадзiлась
I ў тым пакойчыку таўпiлась,
Дзе пан ляжаў у дамавiне.
- Няхай з святымi апачыне!
Ўздыхалi, хрышчучысь, старыя,
Схiлiўшы голавы сiвыя.
- Не кепскi пан быў! - гаварылi,
I цiха, стала адхадзiлi,
I доўга кучкамi стаялi.
Паны сюды з'язджацца сталi.
Ўсе леснiкi былi ўжо ў зборы,
У лепшым стражнiцкiм уборы:
У новых куртках са шнурамi,
А на грудзiнах са знакамi,
На шапках "R" было з каронай,
Каўнер стаячы i зялёны.
Яны па два, па тры стаялi
Каля паркана i чакалi,
Пакуль куды iх не паклiчуць,
Стаяць i пану рая жычуць,
Збавення вечнага жадаюць,
Гавораць цiхенька, ўздыхаюць.
Паслухаць збоку iх - здавалась,
Што ўсе яны пасiрацелi,
А што на сэрцы яны мелi,
То тое ў сэрцы i асталась.
Ды толькi мушу я прызнацца:
Як пачынала ўжо змяркацца
I пана з плачам пахавалi,
Ўсе леснiкi пiлi, гулялi,
А потым сталi барукацца.
Амброжык Кубел разгуляўся,
Са ўсiмi шчыра цалаваўся,
I кварту трэцюю ўжо ставiў,
I ўсёю выпiўкаю правiў.
- Браткi! Гуляйма! Калi свята,
Дык трэба выпiць хоць багата!
Крычаў Амброжык. - Сцеражыся!
Кiўнуў ён носам на Мiхася,
I чарка ёмка паднялася.
- Эй, цётка Хрума! ўраз з'явiся!
Вайшла i Хрума ў старым чэпку.
- Здарова, цётка! як ты крэпка?
- От! - кажа Хрума i смяецца,