Што наш Амброжык увесь тае
I Хруму маткай называе.
- Ах, пан Амброжык! нашто жарты?
- Галубка-мама! стаў дзве кварты!
Ўсе ажылi i разышлiся.
Такiя мовы палiлiся,
I пахвальба пайшла такая!
- Падаць мне Тэша! - Лось гукае.
Я разарву яго вантробы,
Бо свет гарыць з яго, хваробы!
Падайце: вырву яму вусы
За ўсе даносы, за падкусы!
Абрыцкi-Тэш быў-такi з нюхам,
Ад Хрумы зызнуў адным духам.
Быў позны час, як "цётку" Хруму
З вясёлым шоламам i ў тлуму
Лясная стража пакiдала.
Ў яе вачах зямля скакала
I месяца блiскучы крайчык
Па небе пстрыкаў, як той зайчык.
Счакаўшы трохi, разышлiся,
I песнi зараз паняслiся
То тут, то там i лес будзiлi,
Як бы ваўкi там галасiлi.
"Ой, пайду дадому,
Не скажу нiкому.
Ды зарэжу ката,
Бо наш кот - сiрата!"
Спяваў Амброжык за балотам,
А Пальчык сыпаў як бы шротам:
"Будзе мяне жонка бiць,
Няма каму баранiць!"
Мiхал спяваў баском спавагу,
Як бы каваў ён словы шлягай:
"Добра мера, хоць без грошай,
Абы празнiчак харошы!"
IX. НОВЫ ЛЯСНIЧЫ
Якраз на самым рассвiтаннi
Мiхал вярнуўся з пахавання;
Вайшоў у хату, распрануўся,
Зяхнуў i смачна пацягнуўся,
Бо цэлы дзень праталачыўся
I, ноч не спаўшы, утамiўся;
I цела соладка нейк ныла,
Ўсё адпачыць яго хiлiла,
I жонка тут не прыставала,
Пра сёе-тое распытала,
Ўздыхнула раз, другi па пану.
- Ну, спi, а я хiба ўжо ўстану.