Не гаспадар быў, а завала!
Антось стаiць, штось разважае
I хмурна поле аглядае,
А потым раптам схамянуўся,
Зiрнуў на сонца, ў двор рвануўся.
- Хiба каровы яшчэ дома?!
Спаткаўшы Ганну, ён пытае,
Iдзе ў гумно i хлопцаў лае:
- Вы што зашылiся ў салому?
Ўставайце зараз, гультаiны!
Прайшло, лiчы, ўжо дзве гадзiны,
Як сонца ў небе засвяцiла,
Яны ж... хоць ты ўсадзi iм шыла!..
Ўставайце жыва, а то ўскочу,
Устаць вас борзда заахвочу!
Ўсхапiлiсь хлопцы i прыселi,
Ўстаюць з нагрэтае пасцелi
I лапцi зараз абуваюць.
За браму хлопцаў выпраўляюць.
Вось мацi з хаткi выбягае,
Алесю торбу даручае,
А ў торбе хлеб i, пэўна, сала,
I весялей шмат хлопцам стала.
Калi ўжо сонейка прыгрэла,
Антось на полi кончыў дзела
I выпраг конiка сiвога,
Свайго памочнiка старога.
Сiвак з вялiкiм здаваленнем
Прайшоўся вольна загуменнем
I, баючыся ашукацца,
Раллю панюхаў, стаў качацца
З такiм засосам i ахвотай,
Бакi намуляўшы работай.
Антось глядзеў i пацяшаўся
I цiха сам сабе смяяўся.
Ў двары, дзе колiсь была хата,
Цяпер работа йшла заўзята,
I цесляры ўжо зруб канчалi,
Гiрш з Моўшам дошкi пiлавалi;
Нiяк не знойдуць яны скутку
I ўвесь дзень сварацца за дудку.
Ну, гэта сварка iм не шкодзiць,
Антось са смехам адыходзiць,
Пад вусам смех яшчэ хавае,
Iдзе, Мiхася сустрачае.
Мiхась ужо крыху праспаўся,
Ў абход сягоння не збiраўся.
Другiя думкi i настроi
Ўсё не даюць яму спакою: