Пасада пашаю багата,
Нiхто цябе тут не сцiскае
I ў твой гаршчок не заглядае,
Сядзець не будзеш тут без хлеба,
А пацярпець, вядома, трэба.
- Так, пацярпець! адно цярпенне
I можа даць табе збавенне,
Тут усмiхнуўся Мiхал скрыва:
I гнiся век, цярпi маўклiва,
Пакiнь ты ўсякую надзею
Хамут з сябе зняць, дабрадзею!
А над уласнай гаспадаркай
Варонай чорнаю закаркай
I цяжкi крыж пастаў над ёю,
Як мусiм ставiць над сабою.
Цярпенне - ўсё: яно - бязмежнасць!
Навошта ж тая незалежнасць?!
Навошта гэтае iмкненне
Пусцiць у грунт у свой карэнне?
Але б вы самi спрабавалi,
Калi б у вочы вам плявалi
I вас агiднаю знявагай
Па сэрцы бiлi б, як той шлягай!
А ты маўчы, свяцi вачамi
Перад паўпанкамi, панкамi
I перад панскiм розным збродам,
Цярпеннем скованы, як лёдам!
Ў Мiхала губы дрыганулi,
I вочы iскры сыпанулi.
- Цi мала ўжо цябе тут гнулi?
Цярпi, маўчы, знасi пакорна,
А кожная свiння надворна,
Свiстун цi вырадак паганы,
Няшчасны лёкай надзiманы
Цi так нiкчэмная басота,
Яна твайго не варта бота,
Цябе скубе, цябе ўшчувае
Маўчы! няхай жа бэсцiць, лае,
За нос, як хоча, няхай водзiць!
Антось i Ганна не знаходзяць,
Што адказаць i што парадзiць
I як пытанне гэта ўладзiць.
Прайшла нядзеля i другая
Час не стаiць i не чакае.
Ўжо хата новая гатова,
Прыбраны трэскi ўжо i дровы;
Над белым дахам, як карона,
Красуе комiнак чырвоны;
Прыветна вокны пазiраюць,