Ну, добры выгляд хата мае,
Яна i цешыць, здавальняе.
Сюды сямейка перабралась,
I гэта хата паказалась
Пасля зямлянкi проста раем.
- Хоць хату добрую, а маем,
Не тое цеснае скляпенне!
Казала мацi ў здавальненнi.
Чысцютка, светла, бы ў пакоi!
Прыемна пахла тут смалою
I свежым дрэвам, хваiною.
I ўсё здавалася бы гладка,
Каб так не скончылась загадка
Аб тым падлоўчым на кватэры.
Аб'ездчык, самы той Ксавэры,
Прынёс навiну ў гэту хату.
- Не падвязло нашаму брату:
Пякельны пан! - Ксавэры кажа.
Як ноч, на нас на ўсiх ён ляжа.
- А хто такi? - Мiхал пытае.
- Бадай яго Мiхал цi знае:
То пан Ракоўскi з-пад Татаркi!
Як кажуць, пан занадта шпаркi...
- Пастой, пан, прозвiшча знаёма!
Ну, так: я чуў аб iм, вядома...
Дык пан Ракоўскi! Ну, вiншую!
Пакажа нам, дзе рак зiмуе!
I - ха-ха-ха! - Мiхась рагоча:
Ён паказаць тым смехам хоча,
Што ашукалiсь нечакана,
Прыдбаўшы гэтакага пана.
- А як жа! чуў я, што за пташка!
Лядачы нораў, лае цяжка,
Яшчэ i звычай такi мае,
Што з кулакамi налятае.
Ляснiчы новы не з'явiўся,
А ўжо, як трэба, уявiўся;
Усё падробна распiсалi,
Як бы яго даўно тут зналi:
I як ён выглядзiць сабою,
I што ён мае за душою,
I чым выдатны i багаты,
Цi кавалер ён, цi жанаты,
Калi, дзе, чым ён вызначаўся,
Як да людзей слатой чапляўся,
Ну, адным словам, адчыталi,
Ўсе косцi пану перабралi.
I праўда, пан быў злы, паганы
I звераваты, надзiманы,