I шмат цяжэй тут павялося.
I вось, вярнуўшыся з абходу,
Як бы апушчаны у воду,
Мiхал павёў апавяданне,
Як выйшла першае спатканне.
- Iду, а ён дарогай валiць,
За iм вярхом Абрыцкi смалiць.
Пад'ехаў гэта i спынiўся.
- Дзень добры пану! - пакланiўся,
А ён, як слуп, i не зважае,
Глядзiць, бы воўк той, i пытае:
- А ты дзе служыш, чалавеча?
- Служу, паночку, я ў Парэччы.
- Ага!.. чаму гэта, ягомасць,
Вядзеш вялiкую знаёмасць?
Чужых цялят бярэш на пашу?
Наскрозь я бачу службу вашу!
Чаму аб'ездак, сцежак многа?..
Пiльнуйся ты свайго парога,
Бо мне такiх служак не трэба:
Для гультаёў не маю хлеба.
Дык памятай, чаго наймаўся!
Сказаў i далей паiмчаўся.
- Ну, ўжо ўвялi цялят у вушы!
Ох, да i людзi ж! што за душы!
Гаворыць мацi абурлiва.
- Чаму не скажуць? ото дзiва!
Той самы "Тэш", каб падлiзацца,
Гатоў хоць чорту запiсацца,
Яшчэ прыбавiць i размажа!
У гневе дзядзька Антось кажа.
Апавяданае здарэнне
На iх наводзiць засмучэнне.
- Ну, што ж? цярпi, маўчы зацята,
Бо так выходзiць, небажаты.
Наняўся, кажуць, як прадаўся!
Мiхал зласмешна адазваўся.
Х. НА ПАНСКАЙ СЛУЖБЕ
У той жа дзень, праз час каторы,
Прыйшоў сюды Марцiн з каморы,
Ляснiк таксама пры кватэры.
Загады розныя, паперы
Яму ў ляснiцтве даручалi,
Калi з наказам пасылалi.
Яшчэ здалёк, аж каля клiна
Антось заўважыў тут Марцiна.
- Ну, прэцца ўжо Марцiн з наказам!
Згарэў бы ты, панок, з iм разам!
Дабра так пану пажадалi,