Марцiн пайшоў, але для пана
Было яшчэ крыху дадана
Не вельмi добрых пажаданняў,
I пацер розных, i лiтанняў.
Але дабра, палёгкi, толку
Не прыбыло з таго й на голку.
Спакою тут Мiхал не знае,
Як бы на колы вада тая,
Мiхал iдзе ды йдзе ў абходы,
I не ухiлiшся ад шкоды:
То дуб ссякуць, бярозу зваляць,
А там i лес табе падпаляць
Або патравяць сенажацi,
Пажнуць траву на корм цяляцi.
Народ жадзён, бо жыве ў сцiску,
Гатоў у вочы сыпнуць прыску,
Зрабiць зумыслу дзеля здзеку,
Не, не ўнаровiш чалавеку!
I свой жа брат цябе кусае,
Бо кожны выслужыцца хоча:
Адно гаворыць табе ў вочы,
Але другое ў мыслях мае
I ўжо здарэння не мiнае
На чым хоць-небудзь зло спагнаць,
Як мае быць цябе даняць.
А там надыдзе тое лета,
Глядзi, каб ягад без бiлета
У лесе бабы не збiралi
I на грыбы каб бiлет бралi.
Так вось заўсёды свет зачынен,
I сам жа ты яшчэ павiнен
Падатак пану свой даваць
Грыбоў i ягад назбiраць.
А пан табе не спагадае,
Сваю работу загадае:
То пастуха згадзi, служанку,
Да ночы бiся спазаранку.
А там надыдзе касавiца
Ўставай, чуць гляне заранiца,
Iдзi, касцоў наймай i жней
Нi ў чым адмовiцца не смей!
Рабi ўсё борзда, гладка, чыста.
Але пагода наравiста,
I ў часе самае работы
У небе ўсходзяцца грымоты,
I невады за невадамi
Працягнуць хмары над грудамi,
Спусцiўшы пасмачкi-палосы,
Зальюць i копы i пракосы.