Нiхто туды не зазiрае,
Нiхто там свету не завяжа
I нават носа не пакажа.
А ты круцiся, хвост авечы,
Канца няма той талачэчы,
Ну, проста служба гэта гадзiць,
I кожны нос тут свой усадзiць.
- Вядома, хто дальш ад кватэры,
Таму менш стукаюць у дзверы,
Да iх дайсцi не так-то скора,
I там жывуць сабе без гора,
Гаворыць з зайздрасцю i мацi,
А тут, як дзе на воўчай гацi,
Як на пярэсмыках якiх,
Цябе трывожаць кожны мiг.
Але ж i самi вiнаваты,
Калi так коцiцеся з хаты,
Дзе толькi пан нi загадае.
Цi ж ён на гэта ласку мае?
Чаму ж на вас i не налегчы?
Чаму ў хамут вас не запрэгчы,
Калi яго так баiцеся
I так за службу берацеся?
Адзiн вось служыць - ну i годзе!
Што патураць яго той модзе?
Дзе ж? мала двух, дык трэцi Ўладзя!
Чаму ж на карк табе не ўссядзе?
А трэба часам агрызнуцца,
Бо так i будзеш заўжды гнуцца.
- Ого! ты смела каля печы,
I праўда: кажаш ты дарэчы,
А ты б сама вось паспытала,
Тады б не тое заспявала,
Сказаў Мiхал крыху сярдзiта.
I будзе нехаця зашыта
Твая тут губа, мая мiла:
Яго тут права, яго сiла!
Або ты знойдзеш праўду ў свеце?
Каму пажалiцца, скажэце?
Судзiцца будзеш з iм? За што жа?
I хто табе тут дапаможа?
Хiба цябе ён тут трымае?
Служыць гвалтоўна прымушае?
Не хочаш службы, ну, палайся,
Бяры манаткi, выбiрайся.
Але куды? дзе твой прытулак?
Нагатавалi табе булак?
Каму ты мiл, скажы, ў бядзе?
Эх, не прыхiлiшся нiдзе!