Каб ззелянеў ён, як зялёнка.
Прагнаць! за што? Украў, цi што, ты?
За лес спраўляеш сабе боты?
Цi прапiваў дабро скарбова?
Не будзе гнаць цябе за слова:
Няма прычын. А папусцiся,
Тады iдзi ты хоць тапiся.
- Ото ж зараза! от халера!
От дачакалi сабе звера!
Прыпiльнаваць бы дзе брыду,
За "гiтал", падлу, ды ў ваду!
Парваць бы ноздры качарэжкай
Або глузды адбiць даўбешкай;
I не было б табе граху:
Забiў, як вош або блыху!
I дзядзька моцна абурыўся
I разважаць яшчэ пусцiўся:
Цi быў бы грэх, цi грэх не быў,
Калi б падлоўчага забiў?
Мiхал, сказаць, крыху баяўся
Размовы з iм; ён спадзяваўся,
А што, як скажа выбiрацца?..
Такi пабайваўся, прызнацца,
Бо што ж? няма дзе разгарнуцца,
Няма дзе, брат, табе прыткнуцца.
Ды ў той жа дзень наказ быў даны
Iсцi Мiхалу пад буданы
Сачыць ваўкоў. Ну, значыць, квiта!
Прайшла гарачка i нябыта.
I праўда: ўсё сышло, нi слова.
I нават з iм была размова
I гаварыць з сабой даваўся
Не тым, зусiм не тым здаваўся!
I ўсе згрызоты нейк адселi,
I ўсе тут зноў павесялелi
Ды зноў рабiлi свае справы
I для карысцi, i для славы.
Цяпер дазвольце вы ўжо мне
Сказаць аб дзедавым чаўне.
Калi казаць пра човен дзедаў,
То трэба ўжо, каб кожны ведаў
Пра дзеда Юрку хоць бы змала.
Перш-наперш Юрка - цесць Мiхала,
А стала быць, яго сваяк;
Затым - дзед Юрка быў рыбак.
Ды рыбакi не ўсе аднакi
Свае ў iх густы i адзнакi.
Дзед меў да сецей нахiленне,
А вудзiць - не: не меў цярпення