Картофель зварыць i гароху,
I надзiць рыбу ён патроху.
Лавiў наш дзядзька нераткамi
I венцярамi i сачкамi,
Ды аднаго ўсё ж бракавала:
У дзядзькi чоўна не ставала.
Каля адрынкi пад страхою
У дзеда Юркi сiратою
Валяўся човен так, без дзела,
На сонцы сохла яго цела,
I човен, праўда, ўжо няновы.
Дзед Юрка быў рыбак скарбовы,
Скарбовай чайкай карыстаўся,
А ўласны човен так валяўся,
Як бы ў адстаўцы той сенатар,
Хоць на чаўны дзед быў аматар.
Дзед Юрка дзядзьку паважае
I да яго прыхiльнасць мае:
Антось не знае такой моды
Рабiць у рыбе перашкоды,
I глупства ён рабiць не стане,
I ў венцер дзедаў не загляне.
- Бяры, Антось, ты човен гэты.
Рассохся трохi ён за лета
I сям-там нават пакалоўся,
I шашаль, можа, дзе завёўся,
Але, агледзеўшы, нiчога:
Яшчэ паслужыць мала-многа.
Антось, як сонца, засвяцiўся:
Даўно аб чоўне ён смуцiўся.
Дадому дзядзька ехаў лёсы,
Кладзе ён човен на калёсы,
I едзе наш Антось вясёлы,
I з iм падсмейваюцца й колы.
На рэчку човен ён спускае
Няхай сабе тут намакае;
А там, управiўшысь з сяўбою,
Залье Антось яго смалою,
Агледзiць i заканапацiць,
А дзе i бляхаю прыхвацiць.
"Засвiшча човен мой стралою!"
Так думаў дзядзька сам з сабою.
Пакуль Антось канчаў работу,
На рэчцы човен меў турботу:
Як толькi добра сонца ўгрэе,
Кастусь у чоўне ўжо дурэе
Без нагавiц, ў адной кашулi,
I хоць за ногi мыцкi тнулi,
I запускалi як бы спiцы,