Сказала сорак раз i - квiта!
Мiхал адказвае сярдзiта,
Глядзiць, паблiсквае вачыма
I злосна ўскiдвае плячыма.
- Бо праўда вочы табе коле,
I не мiнеш ты нябось Сроля,
Не людская твая натура,
Не пахне дом свой i пячура:
Абы гарэлка на прымеце
Ты ўсё гатоў забыць на свеце!
Мiхась стаiць, знявагi поўны,
I погляд кiдае бязмоўны.
О, колькi крыўды ў iм, абразы!..
Э! лепш змаўчаць ёй, лепш тры разы
I не адказываць нiчога.
Ён толькi ўбок плюе з парога,
Iдзе - сам гнеў i сама бура,
Са лба на бровы збегла скура,
А губы шчыльна-шчыльна сцяты,
Дзвярмi ён грукнуў, выйшаў з хаты
I злосць душы i сэрца пляму
Выносiць з дому аж за браму;
I нейкi час ён па дарозе
Iдзе абураны, ў трывозе,
На жонку злосны, на самога,
Бо ў словах жонкi праўды многа.
Але ж нашто калоць у вочы?..
Цьфу! дня табе няма i ночы,
Анi часiначкi спакою;
Чорт кожны вяжацца слатою,
А тут яна шэй-на-катрынку
Як завядзе, дык без упынку.
Мiхал аб помсце строiць планы.
Вось ён нап'ецца, прыйдзе п'яны,
Каб аж язык не варушыўся,
Калi такiм лiхiм радзiўся;
Няхай крычыць сабе тады.
А не - не ўзяць два днi яды
Наперакор сваёй жанчыне,
Пакуль яе злосць не астыне?
Мiхал i клiн ужо мiнае.
Направа сцежачка сляпая
Вядзе балотцам на ачосы.
Мiхал iдзе пакуль што босы
I на дарожку зварачае,
Iдзе свяржэнскiмi маргамi
I гразь памешвае нагамi.
I покi ён мiнуў лагчыны,
На лбе разгладзiлiсь маршчыны