Стаяла з боку ад гасцiнца.
Будынак, парк i агарожа
Было ўсё слаўна i прыгожа;
Мастацкi зробленая брама
Ласкала вока гэтаксама,
Але Мiхалу не хацелась
Глядзець на гэта ўсё - прыелась,
I панскi дом з ласiным рогам
На Мiхася глядзеў астрогам,
Бо тут, апроч тае знявагi,
Сказаць, ад кожнага брадзягi,
У стражнiкоўскiм сваiм лёсе
Нiчога ведаць не прыйшлося.
А гэта сесiя, спатканне,
Падкусванне i насмiханне
Як прыкра гэта ўсё, i нудна,
I непрыемна, i паскудна!
Мiхал ступiў на двор кватэры
З душою, згрызенай без меры,
Але, спаткаўшы саслугачых,
Спакойных больш i менш гарачых,
Мiхал мяняе выраз твару
I гонiць прэч задуму-хмару,
Iдзе, вiтаецца, смяецца,
Бы смутку век не знаў, здаецца,
Бо людзi схiльны строiць кпiны
З тваiх нягод без дай прычыны.
Тут быў Скварчэўскi, Лiхтаровiч,
Амброжык, Суднiк, Астахновiч,
"Памдзей", аб'ездчык i мыслiвы,
На пачастункi памаўзлiвы,
"Памдзей" быў створан з "пана дзея".
Не поп наш дзядзька, але ўмее
Зiрнуць часамi "ў свае святцы",
Каб трапным словам адазвацца
I сэнс "духоўнай" карталюшкi
Паправiць лiпкаю мянушкай.
"Памдзей" аб'ездчык быў няшкодны:
Так, чалавек ён старамодны
I не такi, як Ворцюх, зыркi,
I меней здольны на прыдзiркi,
I на падкусы, i на ўданне,
За што й вагi ён не меў звання.
Вось Арцюшок - о, гэта скула!
Ну i шкадлiвы ж быў, хамула,
Хоць у панкi пралез адразу:
Цанiў Ракоўскi ў iм заразу;
Вось так i вiўся каля пана...
Цьфу, ты, мардасiна пагана!