Обер-аб'ездчыкам лiчыўся,
Брахун не горшы ад сабакi.
Ён меў сабачыя адзнакi
Брахаў налева i направа;
Была й сабачча яго слава,
I калi пахла дзе даносам,
Тады, крутнуўшы толькi носам,
Казалi згодна, ў адно слова:
"Ну, гэта штучка Арцюшкова!"
А вось i ён. Iдзе фарсiста,
Глядзiць звысоку, ганарыста,
Але зiрнуць людзям у вочы
Ён штось не надта ўжо ахвочы,
А параўняўшыся з "Памдзеем",
Ён толькi лыпнуў лiхадзеем
У бок аб'ездчыка старога,
Але не вымавiў нiчога.
"Памдзей" штурхець пад бок Мiхала:
"Счуў, бестыя, чыё з'еў сала".
На Арцюшка "Памдзей" кiвае,
А сам нявесела ўздыхае
I выраз твару мае горкi.
- Чакаць, пам-дзееньку, праборкi!
Прамовiў ён у засмучэннi.
Брахнуў аб нейкiм папушчэннi,
Пабiць бы гаду морды-пыцкi!
Тут быў таксама i Абрыцкi,
Стары аб'ездчык i служака,
Курэц i добры выпiвака.
Любiў i ён "Тэш, проша пана..."
Куснуць падчас неспадзявана.
Звычайна ён спаўняў тры ролi:
Або смяшыў усiх да болi,
Калi ў смяхотным захапленнi
Апiсваў розныя здарэннi,
Цi пераймаў таго-другога,
Або маўчаў зацята-строга
Ды пухкаў люльку задуменна,
Або гарэлку пiў сумленна,
Ды не валяўся пад платамi,
Хоць скробаў добра капытамi.
У часе гэтых сесiй-збораў
Было нямала абгавораў
I розных штучак, жартаў, кпiнак,
Лiхiх i добрых успамiнак;
То часам смехам, а то ў злосцi
Перамывалi панам косцi,
Рашалi розныя пытаннi
Наконт сяброўскага спаткання,