Хто з iм зраўняецца на свеце?
Якi ён важны, панаваты,
Выдатны, "мондры", зухаваты!
Якi ён гога! якi дока!
Як ён сябе нясе высока!
Пабачце гэту яго мiну:
Ён - цар, ён - бог напалавiну,
Злучэнне блеску, ззяння, ценi
Сагнi прад iм свае каленi!..
I прад такiм вось галамоўзай
Не смей стаць роўна ты, а поўзай!
"Памдзей" стаiць, пан не зважае,
Як бы то слуп цi рэч якая,
Сядзiць надзьмуты, звераваты
I разглядае асiгнаты.
- Ну, ягамосцю-аматору,
Цi павяраў сваю камору?
Зрабiўшы гэта запытанне,
"Рачок" зiрнуў лiхiм барбосам
I ўсё пакручвае тым носам,
Мiнуту ловiць насядання.
Што адказаць трапней на гэта?
Якая хiтрая тут мэта?
У чым яго, "Памдзея", ловяць?
З чаго пачнецца тая споведзь?
Якiя зразяць яго стрэлы?
"Ну, ну, "Пам-дзееньку", будзь смелы!
Бог дасць, сухi ўспаўзеш на бераг".
Мамент, а думак цэлы шэраг.
- Так, павяраў, панок, вядома.
Хiба мне служба незнаёма?
- А шмат разоў быў на каморы?
- Пяць раз, "Памдзею", з пазаўчора.
- Дзе Астахновiч? Марцiн! - Слухам!
Марцiн на двор iмчыцца духам
I зараз зноў сюды iдзе
I Астахновiча вядзе;
Паўзе з павагай Астахновiч,
Ляснiк каморны з Давiдовiч,
Маруда страшны, глух на вуха...
Ну, што ж? не даў Бог яму руху.
Прыйшоў, сюд-туд ён глянуў скоса
I затрубiў разы два носам,
Бо трэба ведаць, хто i дзе ты.
- Быў у цябе вось дурань гэты?
Адказвай праўду мне, Зыдоры,
Як ён даўно быў на каморы?
Аб'ездчык страчвае надзею!
"Гэ, вось ты лiха, пане-дзею!