Вось так i цапне, так i цапне,
Калi нi ў пяць, нi ў дзесяць ляпне?
Каб не глухi, шапнуць бы можна.
Эх, галава твая парожна!
Ну, як тут быць? як падказаць,
Каб i Зыдоры сказаў "пяць"?"
Ён раптам момант улучае,
Пяць пальцаў моўчкi падымае.
Зыдоры згледзеў знак маўклiвы.
- Пяць дзён, як быў там пан мыслiвы,
Гукнуў Зыдоры вельмi рады,
Што гэтак выйшла без парады.
"Бадай жа ты прапаў, мой мiлы!
Не знаць бы век цябе, дурылы!
Ўсё сапсаваў, бадай ты знiк:
Пяць дзён! пяць скул на твой язык!"
- Лайдак! - як скокне да "Памдзея"
Ляснiчы-змей, ну, аж шалее,
Жыўцом грызе сваю ахвяру.
- Пся крэў твая, галгане, лгару!
Ты гэтак служыш, о, лайдаку!
Да д'ябла выганю, сабаку,
Каб не было тут твайго смроду!
Я выведу такую моду!
Павiнен быць на сваiм месце,
А князеў хлеб дарэмна есцi
Не будзеш, псiна ты старая!
З апошнiх слоў "Памдзея" лае.
I доўга льецца гэта песня,
Як толькi з крыку ён не трэсне!
"Памдзей", прыбiты i прыгнуты,
Цярплiва зносiць крыж пакуты,
Стаiць, удол спусцiўшы вочы,
I толькi зрэдку забармоча:
- Даруй, панок! нех пан даруе!
А пан нiчога не шануе
I, расчынiўшы губы-трубы,
Як непрытомны, злосны, грубы,
Шпурляе кнiгi, рве паперы
I брудна лаецца без меры
Ды насядае на "Памдзея"
I ўсё не мякне, не дабрэе,
А мае дрэнныя намеры.
"Памдзей" задком, задком у дзверы
Паўзе-адходзiць ад навалы
I раптам робiць "махнi-драла",
Бяжыць на двор, увесь чырвоны.
- О ты, халера! о, шалёны!
Ото ж наскочыў, пане-дзею!