На лiсцях роску асушыла;
У небе хмарачкi дзянныя
Плылi, як гускi маладыя,
Чародкай белай над лугамi,
Над свежым лесам i палямi.
А гэты ветрык дураслiвы
Траве зялёнай чэша грывы,
Ў садку жартуе з верабiнай,
Як голец-хлопец той з дзяўчынай,
I валасы зялёным стрэхам
У лесе гойдае са смехам.
А круглаверхiя асiны
Разносяць нейкiя навiны
I так гутораць, так смяюцца,
Што аж iх лiсцiкi трасуцца,
Вiдаць, такая iх урода.
Прыйшла i мацi з агарода.
- Алесь, сынок... iдуць кароўкi!
Бяжы хутчэй, рассунь засоўкi,
Каб не штаўхалiся дарма...
Ну, я лепш збегаю сама!
Куды ты, Юзiк, безгаловы?
З-за рэчкi цiснуцца каровы.
Iдзе паперадзе Красуля,
За ёю Лысая, Рагуля,
Ды дзве пярэзiмкi-цялушкi
Iдуць у згодзе, як дзве дружкi;
А збоку чмыша бык Мiкiта,
Хвастом матаючы сярдзiта.
А аваднi, як рой пчалiны,
Сляпiцай лезуць да скацiны,
Гудуць драпежна, тнуць балюча,
Бы крапiва тая пякуча,
Дыхнуць каровам не даюць.
Каровы злосныя бягуць,
Адна другую б'юць рагамi
I толькi тухкаюць нагамi;
I сам пастух бяжыць, гукае
I гэту заедзь праклiнае;
Няма за поганню парадку,
Сярдуе сам i злуе статка,
Барзджэй, як можа, ў хлеў пражэцца
I горш у веснiцах таўчэцца.
Каля хлява рух-суматоха:
- Куды ты, чортава Панчоха?!
Крычыць Уладзя, свiшча пужка
("Панчоха" - Лысае мянушка).
Назло Рагуля ўжо ў варотах
Цялушку рогам капарнула,