Гудуць пакрыўджаныя пчолкi,
Бы плачуць, бедныя саколкi,
Што праца iх неспадзявана
Людскою хцiвасцю забрана.
Прынеслi ночвы мёду ў хату.
На долю выпала Кандрату
Дзялiць мёд гэты мiж кумамi,
Жанкi iдуць сюды з збанамi.
Тут смех i жарты, таўканiна
Найцiкавейшая часiна!
I стол тым часам накрываюць,
Гасцей шумлiвых запрашаюць,
Садзяцца госцi, ды не зразу,
За стол не лезуць для паказу,
Бо так шляхетнасць вымагае.
Iдзе тут спрэчка немалая,
Калi пачнуць тут адмаўляцца:
- Сядай, Язэп! - Няхай садзяцца,
А я прыткнуся потым з краю.
- Ах, вось дзiўны!.. - Ну, ну, сядаю!
- Пан Фабiян, i ты, Кандраце,
Яхiм, i Ян, i Юрка, - браце!
Ну, проша ж, проша! - Пасадзiлi,
Такiм жа чынам упрасiлi
Жанок прысесцi тут на ўслоне.
Антось у ход пусцiў далонi
I коркi спрытна выбiвае
Так, што здзiўленне выклiкае.
Крынiцы бурнага натхнення,
Мiнут вясёлых, ажыўлення,
Стаяць, як бiскупы, бутэлi,
I ласа ўсе на iх глядзелi.
Ляжыць гарамi ў iх падножжы
Закуска, гэта мiласць божа:
Тут сыр, як першы снег, бялюткi,
Каўбас прыемнейшыя скруткi,
Што толькi ёсць у Беларусi.
Мой мiлы Янка, мой Купала!
Ў агульны вiр нас доля ўгнала.
Чаму ж, чаму часiнай тою
Мы не спаткалiся з табою,
Каб стол сялянскага банкету
Развесялiў душу паэту?
Мiхал тут чарку налiвае.
- Ну, да каго ж мне пiць? - пытае,
Гасцей абводзячы вачыма.
- Пускай з канца, пачнi з Яхiма.
- Ну, кум Яхiм, стары дружака!
Няхай мiне нас гора ўсяка;