Тут Галас выскачыў з-пад плота
I ўжо па ўласнаму пачыну
Знайшоў зачэпку i прычыну
Свае тры грошыкi прыткнуць,
За хвост Мiкiту пацягнуць.
Ну, словам, шум тут быў вялiкi,
I танцавалi без музыкi.
Загнаўшы ў хлеў на месца статка,
Насеўся Ўладзя на аладкi,
Шпурнуўшы лапцi i анучы
Сярод двара ў пясок сыпучы;
Iх мацi зараз падабрала,
Нiчога сыну не сказала,
Пайшла ў крынiцы спаласнула,
Сушыцца ўскiнула на шула.
- Унь дзядзька йдзе! - гукаюць дзецi.
Забылi ўсё яны на свеце
I як мага бягуць, смяюцца,
Аж iх валосiкi трасуцца.
- А, дзядзька! дзядзечка, саколiк!
Насып мне ягад у прыполiк!
- Дай мне дубец! - А мне дай вуды!
Крычаць малыя шалапуды,
Бягуць i скачуць, б'юць у ладкi,
А дзядзька мерна йдзе з-за кладкi,
Iдзе без шапкi, круцiць носам
Гаворыць пацеры з засосам;
Для смешак твар яго зацяты,
Дык моў не лезьце, парасяты.
I дзецi змоўклi, больш нi слова:
Няхай канчаецца размова
Антося дзядзькi са святымi,
Тады пагутарыць i з iмi.
А покi кончыць ён малiцца,
То можна ў Свержнi апынiцца:
Псалмоў адкоцiць з паўдзесятка,
Ды так выразна, ды так гладка,
Што дзяк i той не ўсякi зможа,
Як рэпу грыз, - даруй грэх, Божа!
Не гаварыў, а сек языкам!
Малiўся дзядзька з тым разлiкам,
Каб кончыць модлы каля дома,
Бо ў хаце нельга, ёсць вядома,
Малiцца хораша, як трэба:
Тут глупства кожнае ад неба,
Ад Бога думкi адкiдае,
То тое-сёе замiнае,
I не намолiшся - нагрэшыш
Ды чорта лысага пацешыш.