Такiм мiзэрным i маўклiвым,
У халаце суконным сiвым.
Счакаўшы трошкi, ён ачнуўся,
Прыйшоў у памяць, азiрнуўся.
Ён знаў усiх, i яго зналi;
З Уладзем колiсь сябравалi,
Але цяпер не тыя часы
Рабiць нязручна выкрунтасы,
Бо цвёрда помнiць, ведаць трэба:
На iм ляжыць цяпер вучэба.
Ён толькi летась скончыў школку
I веды меў у адну столку,
Ды й тых патрацiў з палавiну,
У поле гонячы скацiну.
Таксама хлопцы разважалi
I, як трымацца з iм, не зналi:
Цi мець яго запанiбрата,
Цi лепш з iм быць далекавата.
Уладзiк зараз - шмыг у дзверы!
(Такiя меў ужо манеры.)
Ды йшоў пынiць ён гаспадарку.
З навукай хлопец штось не ладзiў,
А Еўтушэўскi яго гадзiў,
Ярэмцам клаўся ён на карку.
Алесь за комiнак схаваўся,
Адтуль на Яську прыглядаўся
I думаў там сабе без шуму
Якуюсь смешную, знаць, думу,
Бо зрэдку ўголас усмiхаўся.
Яшчэ раз Яська азiрнуўся,
Павесiў шапку, распрануўся
Як вузел, хлопец невялiчкi!
Крыху маркотна з непрывычкi,
Бо тут так цiха, глухавата;
Лясы, кусты i адна хата;
Тут жыць сапраўды страшнавата:
Лагчыны, ямiны, раўкi
Тут, пэўна, шворацца ваўкi
I злыднi ходзяць, ваўкалакi...
Папаўся ён тут, небарака!
А лес пануры i страхлiвы.
Дарэктар наш быў палахлiвы;
Няма нi веры, нi надзеi
На вельмi добрыя падзеi.
Эх, цяжка жыць тут будзе, цяжка!
I нават каецца наш Яська,
Нашто даваў ён сваю згоду.
Каб знаў - не ехаў бы ён зроду,
Бо прападзе ён тут, як мыш,