А рогi тыя, як галiны,
Адно здарэнне аб казле тым,
Што мела месца прошлым летам,
Апавядалi хлопцы Яську,
Як найцiкавейшую казку.
А гэта справа так была.
Каня ў кампанiю казла
Пускалi нанач у звярынец.
I вось якi казёл злачынец:
З канём знаёмiцца, сябруе,
Так след у след i спацыруе,
I разам ходзяць, i гуляюць,
I разам ночы каратаюць
Ну, словам, сталi дружакамi.
Ад дружбы к гульням пераходзяць,
Ды тыя гульнi часта шкодзяць:
Казёл каня штурхець рагамi!
Штурхель быў нагла-нечаканы,
I ў жываце каня - тры раны!
Iдзе-цячэ ў хлапцоў размова
I Яська зрэдка ўставiць слова,
Пра сёе-тое распытае
Размова ладная, жывая!
Страхоў такiх тут наказалi,
Што ў Яськi коленкi дрыжалi,
I нiзавошта па вячэры
Не смеў ён выйсцi вон за дзверы;
А перад тым, як спаць лажыцца,
Ён мусiў к хлопцам паддабрыцца,
I хлопцы цёмнаю парою
Iшлi на двор з iм грамадою
I там стаялi, не йшлi ў хату,
Пакуль з натурай меў расплату.
Затым у запек шлi i спалi,
Туды ж i Яську яны бралi,
Ён у сярэдзiне лажыўся,
Ляжаў маўчком, не варушыўся,
Абы не легчы толькi з краю:
- Бо я з вас коўдру пасцягаю.
Якое ж будзе вам тут спанне?
Казаў наш Яська ў апраўданне.
ХV. "НАЧАТКI"
Мiнула ночка. Дзень праз вокны
Знiшчае цёмныя валокны,
На печ, у запек зазiрае
I ночку з хаты выцiскае.
У печы ўжо палаюць дровы,
I iх астатнiя размовы
Так гучна, бойка застралялi,