Хлапцы памылiся руплiва
I ўсе з дарэктарам пачцiва
Пасталi ў рад прад абразамi.
- Малiцеся ж вы... са слязамi!
Каб даў Бог здольнасцi, ахвоты
Да вашай новае работы,
Панятнасць добрую i памяць
Ўсё браць на розум вам i цямiць,
I каб да кнiгi вас гарнула,
Сказаў Мiхал сынам прачула.
I хлопцы ў нейкiм захапленнi
Пасталi раптам на каленi
I так набожненька малiлiсь,
Што аб падлогу лбамi бiлiсь.
- А па сняданнi - за навуку!
I не чакаць мне на пануку,
I самi знайце свой парадак,
Каб i да кнiг, як да аладак,
Таксама дружна наляталi.
Дарэктар, хлопцы - ўсе маўчалi,
Схiлiўшы ўдумныя галовы,
Пакуль цягнулiся прамовы.
- А ты, дарэктар, ведай дзела:
Прыпры iх добра, як вужакаў,
Каб аж заенчыў i заплакаў,
Каб у галовах iх кiпела!
Калi ж чаго не зразумее,
Або не ў часе задурэе,
Цi так падыме часам спрэчку,
Стаў на каленi i на грэчку!
"Ого! - падумалi хлапяты.
Няўжо дарэктар так заўзяты,
Што будзе права сваё правiць
I на каленi штодзень ставiць?
Ну, што ж? пабачым, памяркуем,
А здзеку, кпiн не падаруем.
Няхай адно кране за вуха:
Як выйдзе ён на двор, псяюха,
Адзiн без нас, як цёмна стане,
Тады што скажаш нам, Iване?"
Але навука аказалась
Не гэтак страшна, як здавалась.
Дарэктар выдаўся мяркоўны
I лепшы нават, як свой кроўны;
Умей з iм толькi пагадзiцца,
Раменным вушкам паддабрыцца
Цi падшыванку звiць на лапаць,
За вуха ён не будзе цапаць,
Наадварот: тады ты - дока,