У пачатку 1884 году мой бацька пераехаў у Хоршэм, і ўсё ішло як найлепш да студзеня 1885-га. Калі на чацверты дзень пасля Новага году мы разам з бацькам сабраліся снедаць, я раптам пачуў яго здзіўлены ўскрык. У адной руцэ ён трымаў толькі што распячатаны канверт, а на выцягнутай далоні другой — пяць высахлых апельсінавых зярнятак. Ён заўсёды смяяўся з мае бязглуздае, як ён казаў, гісторыі пра палкоўніка, але калі гэта здарылася з ім, ён вельмі разгубіўся і спалохаўся.
— Што гэта, чорт дзяры, значыць, Джон? — дрыготкім голасам спытаў ён.
Маё сэрца ўпала.
— Гэта ККК, — адказаў я.
Бацька павярнуў канверт.
— Так і ёсць! — ускрыкнуў ён. — Тут напісаныя тыя самыя літары. Але што там над імі?
— Пакладзіце паперы на сонечны гадзіннік, — прачытаў я праз яго плячо.
— Якія паперы? Які сонечны гадзіннік? — перапытаў ён.
— Сонечны гадзіннік у садзе. Іншых тут няма, — адказаў я. — А наконт папераў... Мабыць, гэта тыя, якія дзядзька знішчыў.
— Цьху ты! — усклікнуў ён, узяўшы сябе ў рукі. — Мы жывем у цывілізаванай краіне, і няма чаго звяртаць увагу на такую дурасць. Адкуль прыйшоў ліст?
— З Дандзі, — сказаў я, паглядзеўшы на марку.
— Гэта проста нейкі бязглузды жарт, — сказаў бацька. — І што мне рабіць з гэтымі паперамі і сонечным гадзіннікам? Не варта і думаць пра такую лухту.
— І ўсё ж я б звярнуўся ў паліцыю, — прамовіў я.
— Каб яны з нас пасмяяліся? Ну не, дзякуй!
— Дык давайце я сам гэта зраблю!
— Не, я забараняю! Навошта падымаць шум праз нейкую дурасць?
Ён быў вельмі ўпарты, а таму спрачацца не мела сэнсу. Аднак мяне не пакідалі кепскія прадчуванні.
Праз тры дні бацька паехаў наведаць свайго старога сябра, маёра Фрыбадзі, які камандаваў адным з фартоў Портсдаўн-Хіла. Я быў гэтаму рады, бо думаў: чым далей ён ад дому, тым далей ад небяспекі. Аднак я памыліўся. На другі дзень пасля яго ад’езду я атрымаў тэлеграму ад маёра, які прасіў мяне не марудзячы прыбыць да яго. Бацька зваліўся ў адзін з глыбокіх крэйдавых кар’ераў, якіх па суседстве была вялікая колькасць, і цяпер з праломленым чэрапам ляжаў без прытомнасці. Я паспяшаў да яго, але ён памёр, так і не ачуняўшы. Як выявілася, ён у прыцемках вяртаўся з Фарэхема, а з прычыны таго, што мясцовасці ён не ведаў, а шахта не была абнесеная агароджай, прысяжныя не вагаючыся вынеслі вердыкт: смерць ад няшчаснага выпадку. Нягледзячы на тое, што я ўважліва вывучыў усе звязаныя з яго смерцю абставіны, я так і не знайшоў аніводнага доказу, які пацвярджаў бы забойства. Не засталося ні прыкметаў гвалту, ні слядоў на зямлі, нічога не скралі, ніхто не заўважыў на дарогах нікога падазронага. І тым не менш, не варта і казаць, што я страціў спакой і быў амаль упэўнены, што ён трапіў у пастаўленую кімсьці пастку.
Вось у такіх злавесных абставінах я і атрымаў сваю спадчыну. Вы можаце спытаць мяне, чаму я ад яе не пазбавіўся. І я адкажу, што гэта не мае сэнсу. Я ўпэўнены, што беды нашае сям’і нейкім чынам звязаныя з якімсьці выпадкам у жыцці дзядзькі і што небяспека будзе ісці за мною з дому ў дом.
Мой бедны бацька памёр у студзені 1885 году, і з таго часу мінула два гады і восем месяцаў. Увесь гэты час я спакойна пражыў у Хоршэме і пачаў ужо спадзявацца, што пракляцце пераследавала толькі старэйшае пакаленне і больш не будзе турбаваць нашую сям’ю. Але я зарана расслабіўся і пачаў радавацца жыццю: учора ранкам на мяне абрынуўся той самы ўдар, што і на майго бацьку.
Тут малады чалавек дастаў з кішэні свайго плашча скамечаны канверт і, вярнуўшыся да стала, вытрас з яго пяць высахлых апельсінавых зярнятак.
— Вось і канверт, — сказаў ён. — Паштовая марка лонданская — усходні раён. А ўсярэдзіне — такое самае пасланне, якое атрымаў мой бацька перад смерцю: тры літары К і далей — “Пакладзіце паперы на сонечны гадзіннік”.
— І што вы зрабілі? — спытаў Холмс.
— Нічога.
— Нічога?
— Я, шчыра кажучы, адчуваю сябе зусім бездапаможным, — сказаў ён, закрыўшы твар тонкімі бледнымі рукамі, — я быццам той трусік, якога ўсё мацней сціскае ў сваіх абдоймах змяя. Мне здаецца, што я трапіў у палон да непераадольнага і няўмольнага зла, якое нельга прадбачыць і ад якога нельга абараніцца.
— Ну, ну! — усклікнуў Шэрлак Холмс. — Вам трэба дзейнічаць, дружа, іначай вы прапалі. Вас могуць уратаваць толькі рашучыя дзеянні. Няма часу адчайвацца.
— Я звяртаўся ў паліцыю.
— І што?
— Яны выслухалі маю гісторыю з усмешкай. Інспектар, я ўпэўнены, вырашыў, нібыта ўсе гэтыя лісты — не больш чым жарт, а смерці маіх блізкіх і праўда былі няшчаснымі выпадкамі, зусім не звязанымі з пагрозлівымі лістамі, — як і пастанавілі прысяжныя.
Холмс патрос у паветры сціснутымі кулакамі і ўскрыкнуў:
— Неверагодная абмежаванасць!
— Аднак яны камандзіравалі да мяне аднаго паліцэйскага, які будзе дзяжурыць у маім доме.
— Ён прыехаў з вамі ў Лондан?
— Не. Яму загадалі заставацца ў маёнтку.
Холмс зноў замахаў кулакамі:
— І навошта вы сюды прыйшлі? — крычаў ён. — І самае галоўнае — чаму вы адразу да мяне не звярнуліся?
— Але я не ведаў... Я толькі сёння расказваў пра свае праблемы маёру Прэндэргасту, і ён параіў звярнуцца да вас.
— Прайшло ўжо два дні, як вы атрымалі ліст. Брацца за справу трэба было раней. Мяркую, што іншых фактаў, апроч толькі што прыведзеных, у вас няма? Можа, якія падрабязнасці, што маглі б нам дапамагчы?..
— Ёсць яшчэ адно, — сказаў Джон Апэншоў. Ён пашнарыў па кішэнях, выцягнуў адтуль кавалак выцвілай сіняй паперы і паклаў яго на стол. — Мне прыгадваецца, што ў дзень, калі дзядзька паліў паперы, маленькія абрыўкі, якія засталіся ў попеле, былі менавіта такога колеру. Гэты аркуш ляжаў на падлозе ў дзядзькавым пакоі, і я схільны лічыць, што ён вываліўся з агульнага стосу і такім чынам пазбегнуў агню. Але апроч таго, што ў ім згаданыя зярняткі, я не бачу ад яго вялікае карысці. Думаю, гэта проста старонка з чыйгосьці дзённіка. Почырк, несумненна, дзядзькаў.
Холмс падсунуў лямпу, і мы разам схіліліся над аркушам, які, мяркуючы па няроўным краі, быў вырваны з кнігі. Зверху быў надпіс: “Сакавік 1869”, а пад ім — наступныя загадкавыя нататкі:
4-га. З’явіўся Гудзон. Платформа ранейшая.
7-га. Зярняткі дасланыя Мак-Коўлі, Парамору і Джону Свэйну з Сэнт-Аўгусціна.
9-га. Мак-Коўлі прыбраўся.
10-га. Джон Свэйн прыбраўся.
12-га. Наведалі Парамора. Усё ў парадку.
— Дзякую, — сказаў Холмс, складваючы паперу і вяртаючы яе нашаму госцю. — Цяпер вам нельга губляць ні хвіліны. Мы не можам марнаваць час нават на абмеркаванне таго, што вы мне расказалі. Вы мусіце тут жа ехаць дадому і дзейнічаць.
— Што я павінен рабіць?
— Толькі адну рэч — але неадкладна. Пакладзіце гэты аркуш у згаданы вамі масянжовы куфэрак. Далучыце да яго цыдулку, дзе пазначце, што ваш дзядзька спаліў усе астатнія паперы і што больш нічога не захавалася. Напішыце гэта так, каб яны вам паверылі. Пасля адразу ж нясіце куфэрак да сонечнага гадзінніка, як пазначана ў лісце. Вы зразумелі?