- Не сьпяшайцеся, будзе! - усьмiхнуўся чалавек з карыдору.
I на самай справе, каля якой адзiнаццатай гадзiне адчынiлiся дзьверы зноў, i на парозе стаў чалавек:
- Зьбiрайцеся на допыт.
Камоцкая на хаду, пасьпешна прычэсвалася i зашпiляла гузiкi ў сваiм сiнiм свэтры.
Чалавек заставаўся стаяць на парозе i назiраў за Камоцкай.
- Выспалiся? - запытаўся ён такiм тонам, што Камоцкая не магла зразумець, цi ён спачувае ёй цi зьдзекваецца з яе. I таму Камоцкая адказала яму нейтральна:
- Яшчэ не пасьпела.
Вёў ён яе па лесьвiцы ўнiз, потым праз двор, аж пакуль не ўвайшлi ў высокi i доўгi будынак. У сярэдзiне будынку чалавек скамандваў: "Рукi назад!" I пагнаў Валю Камоцкую перад сабой на другi, потым на трэцi паверх. Яны прайшлi за гэты час гэтулькi змрочных закуткаў, карыдораў i карыдорчыкаў, што на Валю напаў страх. Яна нiколi-б ня выбралася адсюль назад, каб яе i пусьцiлi. Нарэшце, на нейкiм вiдным карыдоры чалавек загадаў ёй спынiцца. Пастукаў ў дзьверы з нумарам 76. Знутры пачуўся голас, i Камоцкая трапiла ў габiнэт сьледчага, спынiўшыся каля парогу. Перад ёй налева ў вуглу, сядзеў за сталом на выгляд яшчэ зусiм малады чалавек. Ён прапанаваў Валi сесьцi. Камоцкая падыйшла да стала, i толькi хацела сесьцi на крэсла, якое там стаяла, як сьледчы, нiбы схамянуўшыся, паказаў ёй рукой на табурэтку, што была якраз пасярэдзiне пакою, далёка ад сьледчага:
- Сядайце вунь там!
Валя ў недаўменьнi, вярнуўшыся ад стала, за якiм сядзеў сьледчы, села на табурэтку. З хвiлiну моўчкi прыглядаўся да яе сьледчы сваiмi прыжмуранымi, нiбы падсьлепаватымi вачыма. Прыглядаўся гэтак, быццам рабiў няцiкавую, але патрэбную для яго работу. Валя то апускала, то ўзьнiмала свае вочы. Яна ня вытрымлiвала маўклiвасьцi i прыжмураных вачэй рыжага сьледчага. Пасьля паўзы, якую ён вытрымлiваў, здавалася, назнарок, сьледчы падняўся i пачаў хадзiць з вугла ў вугал, заклаўшы рукi назад.
- Маё прозьвiшча Палiтыка! - i ён пагладзiў адной рукой свае залацiста-курчавыя валасы, зьнiзу шчыльна падстрыжаныя, як пад гаршчок. Паходка яго была валюхатая, быццам ён хадзiў ня ў ботах, а ў растоптаных лапцёх - ступнi яго ног, вiдавочна, былi пляскатыя. - Але палiтыкай мы не займаемся. Iнтарэсы нашай дзяржавы вышэй усялякай палiтыкi i iх мы й паклiканы абараняць.
Як-бы змарыўшыся ад хадзьбы, Палiтыка сеў на сваё месца. Валя зьдзiвiлася - ён глядзеў на яе цяпер ня прыжмуранымi, а круглымi, чырвонымi i злоснымi вачыма, якiх Валя не заўважыла на пачатку. Ад адкрытага цяпер погляду аблiчча яго зьмянiлася, i перад Камоцкай сядзеў цяпер як-бы iншы чалавек.
- Дык, значыцца, займаецеся сплавам, савецкая студэнтка Камоцкая!
- Не разумею, выбачайце.
- Сплаўляеце савецкiх грамадзян за мяжу?
- Калi вы гэта называеце сплавам - так!
- Ах, вось як! А я думаў вы будзеце адмаўляцца!
- Чаму-ж? Не!
Такi адказ Камоцкай, здавалася, нечакана раззброiў сьледчага, зьбiў яго з тропу. У першы момант ён як-бы ня ведаў, што яму рабiць далей. Ды, расьсекшы, як мячом, даланёй паветра, рашуча прагаварыў:
- Значыць, мне лягчэй! Будзем тады пiсаць пратакол! Адказвайце: iмя, iмя па бацьку, прозьвiшча?
- Валя Сьцяпанаўна Камоцкая.
- Год нараджэньня?
- Трынаццаты.
- Сацыяльнае паходжаньне?
- З сялян.
- Адукацыя?
- Вышэйшая, незакончаная.
- Яшчэ можаце закончыць. Прафэсiя?
- Настаўнiца.
- Сувязь з загранiцай?
- Нiякай.
- Вось тут мы вам не паверым! Каго вы завялi на хутар Баранкевiча?
- Нiякага такога хутару я ня ведаю.
- Дзе вы бачылiся апошнiм разам з Раманам Корзюкам?
- А гэта iншая рэч. Прынамся, не на хутары Баранкевiча.
- Дзе-ж тады?
- Гэта прыватная справа.
- Гэта не адказ.
- Маю я права адказваць, як хачу?
- Нiякага такога права вы не атрымаеце. Адказвайце на пытаньне - вы арыштаваныя.
- Я ўжо адказала.
- Вы ведаеце сям'ю Корзюкаў?
- Не.
- А ўсё-ж вы вялiкая шэльма!
- Абраза - гэта нягодны мэтад. Прашу не абражаць.
- Нiчога! Мы вас абрэжам! Дзе i як вы сустрэлiся ў Менску з мацi i сястрой Корзюка?
- Я вам адказала, што ягонай сям'i я ня ведаю.
- А яго самога?
- Трошкi.