З мясцiн эгiпецкiх, з далiны Нiла,
Дайшлi да нас паданнi пра чарнiла,
Што пiлi яшчэ чаркаю малой.
Гэта было сказана не пра Кiшко.
Да капейкi прагайдамачыўшы за пару дзён тагачасную трыццацiрублёвую стыпендыю, Вiця яшчэ з дзень ляжаў на ложку, глядзеў у пыльную столь з павутою па кутах i стоена прыслухоўваўся да сваёй 90-кiлаграмовай iстоты. Тая ўсё больш прагна патрабавала есцi. Вiця спускаў з ложка ногi, надзяваў белую нейлонавую кашулю, абуваў чорныя лакiркi, завязваў выйграны ў карты гальштук i з галодным бляскам у вачах блукаў па iнтэрнаце, просячы сала. "Пойдзе i жоўтае", - сцiпла казаў атожылак магнацкага роду.
У нашым пакоi Вiцю неяк пачаставалi пластачкаю сала са зробленым з газетнага фотаздымка выразным адбiткам Брэжнева. Нашчадак каралеўскiх кухмiстраў паклаў сала з партрэтам на хлебную лусту i, не сашкрабаючы генсека, з годнасцю зжаваў, але замест дзякуя паабяцаў, што наступнага разу ўсiх закладзе i нам прышыюць палiтыку.
Узяўшы шэфства над Канапацкiм, Вiця Кiшко выхаваў вучня, што перасягнуў настаўнiка - калi не ў чарнiльных подзвiгах, дзе iснаваў парытэт, дык, прынамсi, у картах, бо Юлiку ўдалося выйграць у Кiшко абое ягоных штаноў. Адыграўшы адны штаны, Вiця затаiўся i чакаў дня помсты.
Гэты дзень надышоў разам з днём стыпендыi, калi Юлiк вярнуўся каля паўночы ў iнтэрнат, вiдавочна не дабраўшы нормы.
- Ёсць гара? - запытаўся ён у Вiцi Кiшко.
- Трымаем, - наструнiўшыся, адказаў той.
Юлiк выцягнуў з кiшэнi скамечаныя грошы.
- Схавай смецце, - з годнасцю, вартай сярэднявечных продкаў, прамовiў Вiця i выставiў свае ўмовы: - Прабяжыш галяком да жаночага душа i назад - стаўлю тры фугасы.
- Не п....?
- Гадам буду! - Кiшко абражана выцяў сябе кулаком у грудзi.
Юлiк не вагаўся, адно папрасiў дазволу прыкрыцца ручнiком. Iнтэрнатаўскi ручнiк быў не нашмат большы за фiгавы лiсток, прыкрыцца iм можна было толькi з аднаго боку, i Вiця лiтасцiва згадзiўся. Канапацкi, вiдавочна, разлiчваў на тое, што ўжо позна i па калiдоры другога паверха да жаночага душа можна прамчаць, нiкога не сустрэўшы. Ён скiнуў кашулю з порткамi i, застаўшыся ў плаўках, загадаў Вiцю паказаць вiно. Той паставiў на стол тры цёмна-зялёныя фугасы "Агдаму".
Юлiк сцягнуў плаўкi i прымерыў ручнiк, якi, каб абкруцiць вакол магутных Юлiкавых клубоў, трэба было падоўжыць разы ў тры.
- Чакай, - зычлiва спынiў Кiшко, калi Канапацкi ўзяўся за дзвярную ручку. - Глынi для натхнення. - Ён пасунуў да Юлiка адзiн з фугасаў.
Пакуль Юлiк здзiраў полiэтыленавы корак i каўтаў вiно, падступны Вiця вiхурай праляцеў па калiдоры, стукаючы ў дзверы i паведамляючы, што Канапацкi целяшом пабяжыць у жаночы душ.
Калi Юлiк, трымаючы перад сабою ручнiк, ступiў у калiдор, той быў поўны. Падыходзiлi людзi з iншых паверхаў. Да гонару Канапацкага, ён не разгубiўся. Набраўшы поўныя грудзi паветра, ён набычыўся i з дзiкiм крыкам: "Ну, кенты, бля, трымайце мяне!" рынуў наперад.
А сталася так, што ў душавым пакоi, куды пад улюлюканне гледачоў з тарпеднай хуткасцю iмчаў Юлiк, мылася якраз згаданая раней Вера Кропелька. Дакладней, не мылася, а ўжо надзявала на свае распараныя вабноты махровы халацiк, каб адчынiць дзверы якраз у той момант, калi да iх на поўным разгоне, згубiўшы па дарозе выратавальны ручнiк, падлятаў аматар "Агдаму".
У наступнае iмгненне iнтэрнат пачуў роспачнае Верчына верашчанне. Сказаць Юлiку, што яна будзе належаць толькi мужу, Кропелька ўжо не паспела: закацiўшы пажаўцелыя ад жаху вочы, яна цiха аб'ехала па сцяне на брудны лiнолеум.
Дзiўна, але пасля паўночнага забегу Канапацкага з iнтэрната не выселiлi. Яго ўратавала здабытая праз каханку-медсястру даведка, што пад час сесii ён ператамiўся i часова з'ехаў з глузду.
Наогул забег пайшоў Юлiку на карысць. На апошнiм курсе ён здолеў зменшыць дозы i ажанiўся з дачкою прарэктара полiтэхнiчнага iнстытута. У вынiку зрабiўся аспiрантам, нешта абаранiў i неўзабаве паўстаў перад намi ў iпастасi рэспектабельнага выкладчыка навуковага камунiзму ў цесцевай ВНУ. Аднаго разу, калi сентыментальнасць у чарговы раз занесла мяне ў сцены аlma matеr, у калiдоры я сустрэў Юлiка ў сiнiм з iскрынкаю гарнiтуры-тройцы. Паглядзеўшы на ягоны скураны дыпламат на замках з шыфрам, я мiжволi адзначыў, што туды можна лёгка схаваць фугасаў шэсць "Агдаму". Маё бяскрыўднае пытанне наконт таго, калi, паводле ягонае навукi, мы пабудуем светлую будучыню чалавецтва, Юлiку настолькi не спадабалася, што я сфармуляваў наступнае: цi прабегся б ён у чым мацi нарадзiла па нашым пятым гiстфакаўскiм паверсе ад жаночай да мужчынскай прыбiральнi за скрынку каньяку.
- Пайшоў ты на х... - прыцiшана адрэзаў выкладчык навуковага камунiзму...
Цяпер мне здаецца, што забег галяком да жаночага душа - неабходны этап у кар'еры любога выкладчыка навуковага камунiзму. Такiя подзвiгi не мiнаюцца марна.
Трэба сказаць, што жыццё ў Канапацкага пасля яго сустрэчы з распаранай Верай Кропелькай склалася значна больш удала, чым лёс Юлiкавага суседа па пакоi Артура Завалiшына пасля рандэву з выкладчыцай гiсторыi сярэднявечча Русаковай.
Неяк у зiмовую сесiю Арцiк здаваў ёй залiк адным з апошнiх. Маладая дацэнтка паглядзела на рослага бландзiна са значком першаразраднiка на штрыфелi, потым задуменна зiрнула ў вакно, за якiм гусцела бэзавае сутонне, i, распiсаўшыся ў залiкоўцы, папрасiла студэнта правесцi яе дахаты, бо жыла ў слабаасветленым мiкрараёне.
У слабаасветленым мiкрараёне нядаўна разведзеная дацэнтка ўзяла Арцiка пад руку i не адпусцiла ўжо да самых дзвярэй кватэры, за якiмi перад студэнтам узнiк спачатку каньяк, а затым i выкладчыца - ужо ў нечым эфiрна-празрыстым.
Другi акт здачы залiку прайшоў настолькi паспяхова, што Завалiшын пачаў днямi не з'яўляцца ў iнтэрнаце, насiць мадняцкiя кашулi i курыць "Mаrlbоrо". На ўсе роспыты ён, як i было загадана, адказваў, што знаходзiцца на спартовых зборах.
Аднак шчаслiвы ўдзельнiк збораў, у якога ўжо нiколi не павiнна было ўзнiкнуць праблемаў з вывучэннем гiсторыi сярэднiх вякоў, на жаль, не збярог свайго шчасця. Ён распiўся, пахвалiўся сябрам спартовымi поспехамi i пачаў дазваляць сабе выказваннi накшталт: "Пайду я сваю старушку трахну".
Зайздроснiкi i зласлiўцы зрабiлi сваю справу. На экзамене ў дацэнта Русаковай Арцiк адхапiў такi непахiсны дваяк, што так i не здолеў пераздаць курс нi сваёй "старушке", нi камiсii, а таму апынуўся спярша на завочным аддзяленнi, а потым i ўвогуле кудысьцi запаветрыў.
Нядаўна адзiн наш былы аднакурснiк нiбыта апазнаў Завалiшына ў верхаводзе рэкецiраў, што адбiралi даляры ў суайчыннiкаў на польскiм баку мяжы. Калi гэта сапраўды быў колiшнi спецыялiст па гiсторыi сярэднявечча, дык на сваёй слiзкай сцежцы ён мае выдатную магчымасць раней цi пазней сустрэцца з падпалкоўнiкам беларускай мiлiцыi Вiктарам Кiшко, якi, па чутках, сваю другую зорку атрымаў за паспяховую барацьбу з тымi, хто напрыканцы васьмiдзесятых размахваў на пляцах бел-чырвона-белымi сцягамi i змагаўся з навукаю, якую выкладаў Юлiк Канапацкi.
Вера Кропелька, паводле адных звестак, выйшла пасля ўнiверсiтэта замуж за мадагаскарскага князя, а паводле iншых - за лепельскага сельгастэхнiка. Будзьма спадзявацца, што ў кожным разе - цi то ў мадагаскарскiм гамаку з матрацам са стравусавага пуху, гледзячы ў цёмнае, як дзёгаць, паўднёвае неба з чужымi сузор'ямi, цi то на мулкiм лепельскiм ложку вытворчасцi сумеснай беларуска-габрэйскай фiрмы з адраджэнскай назваю "Пагоня", з якога вiдаць толькi нiзкая столь стандартнай блочнай кватэры, - Вера належыць выключна свайму мужу. Магчыма, пры гэтым яна настальгiчна прыгадвае будучага (i ўжо былога) выкладчыка навуковага камунiзму Юлiка Канапацкага, што аднойчы як генiй чыстага хараства ўзнiк перад ёю на парозе ўбогага, аздобленага арабескамi цвiлi iнтэрнатаўскага душа. Магчыма, менавiта гэты ўспамiн у цемры задушлiвай мадагаскарскай ночы наймацней лучыць Веру з далёкай халоднай радзiмаю.
Звесткi пра Нiну Мароз больш пэўныя. Яна стала жонкаю афiцэра-танкiста, якога закiнулi выконваць iнтэрнацыянальны абавязак у Афганiстан.
Пра мужа мне расказала сама Нiна, калi мы сустрэлiся ў горадзе нашага дзяцiнства i зайшлi ў кавярню "Буслы". Я даведаўся, што муж два разы прыязджаў у адпачынак i прывёз цэлы склад афганскiх кажушкоў i японскай апаратуры, што ёй здаецца, быццам ён колецца наркотыкамi, спiць з афганкамi марксiсцкай арыентацыi i хоча яе, Нiну, кiнуць, а можа, проста хоча загiнуць - падарвацца пасля карнай акцыi на мiне або нырцануць у туманную горную цяснiну на збiтым верталёце.
Пасля кавярнi мы слухалi прывезены з Афгана магнiтафон, i неяк само сабой здарылася тое, што калiсьцi не ўдалося мне ў кiнатэатры "Космас". Мая рука апынулася на цёплым i яшчэ не пастарэлым, у адрозненне ад твару, Нiнчыным калене i лёгка слiзганула вышэй.
- Я хачу на падлозе, - сказала, пазiраючы некуды ўбок, Нiна.
Мы любiлi адно аднаго на мяккiм, вiдаць, таксама трафейным варсiстым дыване пад зялёным таршэрам. Яе вялiкая радзiмка на левай шчацэ калолася трыма падстрыжанымi валаскамi, яе рукi i ногi ўмела абдымалi мяне, а вусны шапталi не заслужаныя мною пяшчотныя словы. Да зялёнага круга таршэравага святла падышоў i спакойна назiраў за намi персiдскi кот, а мой позiрк зноў i зноў натыкаўся на пакiнутыя танкiстам пасля адпачынку крывыя нажы, i я не мог пазбыцца думкi, што якраз такiмi нажамi дабiвалi недзе пад Гератам майго найлепшага школьнага сябра Юрку.
Ад таго вечара, калi нам з Нiнаю свяцiў зялёны таршэр, заставалася гады два да той пары, калi скасавалi навуку Юлiка Канапацкага, а правадыру працоўных, што стаяў каля нашай школы, нехта адбiў нос. Рыба нiякага дачынення да гэтага не меў, бо працаваў партыйным сакратаром у закрытым казахстанскiм горадзе, адкуль нешта запускалi, i горка шкадаваў пра iдэалагiчна грэшнае дзяцiнства, што не дазваляла iсцi ўгару хутчэй, чым атрымлiвалася.
Што да носа Ўладзiмiра Iльiча, дык яму зляпiлi i прымацавалi новы, аднак у зiмовыя маразы ён сам сабою адвалiўся, што дало злым языкам магчымасць успомнiць брыдкую правадырову хваробу. Урэшце гарадскiя ўлады стварылi камiсiю, i тая выдала даведку пра нiзкую эстэтычную каштоўнасць манумента. У экспертным акце фiгуравала адметная фраза: "У памятника утрачен нос".
Карацей, ад Уладзiмiра Iльiча, як за трыццаць гадоў да гэтага ад Iосiфа Вiсарыёнавiча, што ўзвышаўся з другога боку школы, засталося адно ўтравелае ўзножжа.
А шкада, няхай бы правадыры стаялi.