Стары абыякава сядзеў сярод гэтых балбатуноў, цалкам паглыблены ў сябе, - можна было падумаць, што ён спіць. Важкая палка выслізнула з рук і матлялася паміж ног. Усё ніжэй апускалася схіленая на руку галава. Але цяпер ужо ніхто не звяртаў на яго ўвагі: над яго тужлівым маўчаннем гучна плёскаліся хвалі слоў, час ад часу ўскіпала пена смеху ад гуллівага жарту, а ён нерухома ляжаў на дне, у бясконцым змроку сораму і болю.
Хтосьці весела прапанаваў пайсці ў гасціную. Мужчыны адразу ўсталі, Эрна паспешна пайшла следам, крыху павольней паднялася маці. Ніхто не палічыў патрэбным звярнуцца з асобым запрашэннем да паглыбленага ў дрымоту старога. Толькі адчуўшы раптоўна вакол сябе пустату, ён прачнуўся - гэтак прачынаецца сярод ночы чалавек, калі з яго саслізне коўдра і халоднае паветра дакранецца да голага цела. Ён міжволі абвёў позіркам апусцелыя крэслы, але з гасцінай, дзе стаяў раяль, ужо чуліся рэзкія, грубыя гукі джазу, смех і падбадзёрлівыя воклічы. Пачалі танцаваць. Так, танцаваць, без канца танцаваць - гэта яны ўмеюць! Зноў і зноў будуць гарачыць кроў, бессаромна прыціскацца адно да аднаго - пакуль не настане час пажынаць плады. Танцуюць, лодыры, вісусы, вечарам, ноччу і сярод белага дня - гэтым яны і спакушаюць жанчын.
Ён зноў са злосцю схапіў палку і падаўся ўслед за імі. У дзвярах ён спыніўся. Барон сядзеў за раялем напаўпаварота, каб бачыць танцораў, брынкаў на памяць і наўгад амерыканскую модную песеньку. Эрна танцавала з афіцэрам, а даўганогі граф Убальдзі не без цяжкасці вёў сваю нязграбную поўную даму. Але стары глядзеў толькі на Эрну і яе кавалера. Як лёгка і лісліва гэты ветрагон паклаў рукі на яе кволыя плечы - быццам яна цалкам належала яму! Як яна падавалася да яго ўсім целам, як яны ліплі адно да аднаго ў яго на вачах і ледзь стрымлівалі дрэнна схаваную страсць! Так, гэта ён, ён - кожны рух выдаваў іх блізкасць, якая ўжо пранікла ў кроў. Так, гэта ён, ён - і ніхто другі, ён чытаў гэта ў яе прыплюшчаных вачах, у якіх зіхотка адлюстроўваўся ўспамін аб больш поўнай асалодзе - вось ён, злодзей, які ноччу палымяна дакранаўся да ўсяго, што цяпер ледзь схавана пад лёгкай хісткай на ветры сукенкай. Вось злодзей, які ўкраў у яго дзіця... яго дзіця! Стары міжволі зрабіў крок наперад, каб вырваць яе з яго рук. Але яна не заўважыла бацькі. Усёй істотай аддавалася яна рытму танца, падпарадкоўвалася ледзьве ўлоўнаму руху рукі спакусніка, якая яе вяла; адкінуўшы галаву, яна самазабыўна неслася ў віхуры музыкі, якая захапляла яе, не адчувала ні прасторы, ні часу, не заўважала старога, які дрыжаў як у ліхаманцы, задыхаўся і не зводзіў з яе запаленага гнеўнага позірку. Яна адчувала толькі сябе, толькі сваё юнае цела, паслухмяна падпарадкоўвалася траскучаму перарывістаму імкліваму рытму. Яна адчувала толькі сябе, ды яшчэ блізкасць гарачага мужчынскага дыхання, дужую руку, якая абдымала яе, і яна думала цяпер толькі, каб не паддацца спакусе кінуцца насустрач жаданню, аддацца яго ўладарнай сіле. І ўсё гэта пакутліва абвостраным чуццём угадваў стары; кожны раз, калі яна адлятала ад яго ў кругавароце танца, яму здавалася, што яна знікае навекі.
Раптам, нібы брынклівая струна, музыка абарвалася сярод такту. Барон ускочыў з месца і, смеючыся, сказаў па-французску:
- Даволі я вам іграў. Сам хачу танцаваць.
Усе весела засмяяліся ў адказ, пары разышліся, і маленькая кампанія рассеялася па пакоі.
Стары апамятаўся: трэба штосьці зрабіць, штосьці сказаць! Толькі не стаяць такою доўбняю, не быць такім нязносна лішнім! Яго жонка якраз праходзіла міма, крыху задыханая, але, відаць, вельмі задаволеная. Гнеў дапамог старому прыняць рашэнне. Ён раптам заступіў ёй дарогу.
- Ідзём, - рэзка сказаў ён, - мне трэба пагаварыць з табою.
Яна здзіўлена зірнула на яго: кроплі поту выступілі на яго бледным твары, вочы блукалі. Што яму трэба? Навошта яму спатрэбілася непакоіць яе менавіта цяпер? Яна ўжо хацела даць ухілісты адказ, але ў яго паводзінах было нешта дзіўнае, палохаючае, і яна, успомніўшы яго нядаўні выбух гневу, неахвотна пайшла за ім.
- Excusez, messieurs, un instant*, - звярнулася яна да мужчын, просячы прабачэння.
* Прабачце, панове, адну хвіліну (фр.).
«У іх яна просіць прабачэння, - з горыччу падумаў стары, - а ў мяне ніхто не папрасіў прабачэння, калі яны ўсталі з-за стала. Я для іх сабака, ануча, якую можна таптаць нагамі. Але яны робяць правільна, робяць правільна, калі я гэта трываю!»
Яна чакала, строга падняўшы бровы; як вучань перад настаўнікам, стаяў ён перад ёю і не асмельваўся загаварыць.
- Што такое? - нарэшце спыталася яна.
- Я не хачу... я не хачу... - замармытаў ён дрыготкім голасам, - я не хачу, каб вы... каб вы вадзіліся з гэтымі людзьмі...
- З якімі людзьмі? - перапытала яна, разыгрываючы неразуменне, і кінула на яго абураны позірк, быццам ён абразіў яе асабіста.
- З тымі, там... - Ён злосна кіўнуў галавою ў бок гасцінай. - Мне гэта не падабаецца... я не хачу...
- Чаму?
«Вечна гэты інквізітарскі тон, - з горыччу думаў стары, - як быццам я ў яе слуга». І дадаў, запінаючыся ад хвалявання:
- У мяне ёсць прычыны... вельмі сур'ёзныя прычыны... Мне не падабаецца... Я не хачу, каб Эрна размаўляла з гэтымі людзьмі... Я не абавязаны ўсё растлумачваць.
- У такім выпадку мне вельмі шкада, - адказала яна высакамерна. - Я лічу, што ўсе трое надзвычай выхаваныя маладыя людзі, прынамсі, яны лепшая кампанія, чым у нас дома.
- Лепшая кампанія!.. Гэтыя гультаі... гэтыя... гэтыя... - Злосць душыла яго. Раптам ён тупнуў нагою. - Я гэтага не хачу... я забараняю... зразумела?
- Не, - адказала яна спакойна. - Я нічога не разумею. Не разумею, чаму я павінна адбіраць у дачкі забаву...
- Забаву!.. Забаву!.. - Ён пахіснуўся, як ад удару, твар заліўся чырванню, халодны пот выступіў на лбе, рука міжволі пацягнулася да палкі, каб абаперціся на яе або нанесці ўдар. Але ён забыўся ўзяць палку. Гэта адразу працверазіла яго. Ён авалодаў сабою - на сэрцы ў яго раптам пацяплела. Ён падышоў да жонкі, як быццам хацеў узяць яе за руку. Голас яго зрабіўся мяккім, амаль умольным: - Паслухай... ты мяне не разумееш... я ж нічога не хачу для сябе... я вас прашу толькі... гэта мая першая просьба за доўгія гады: паедзем адсюль... паедзем у Фларэнцыю, у Рым, куды хочаце, я на ўсё згодны... вырашайце самі, куды вы хочаце... толькі паедзем адсюль... я прашу цябе... паедзем... сёння ж... сёння... я болей не магу гэтага трываць... не магу.
- Сёння? - Яна здзіўлена паглядзела на яго і нахмурылася. - Паехаць сёння? Што за дзіўная фантазія?.. і толькі таму, што гэтыя людзі табе не падабаюцца... Зрэшты, ніхто цябе не прымушае сустракацца з імі.
Але ён не ішоў, ён стаяў перад ёю, умольна склаўшы рукі.
- Я не вытрываю гэтага... я ж сказаў табе... не вытрываю... я не магу. Не пытайся ў мяне, чаму... прашу цябе... але павер, я не вытрываю гэтага... Хоць раз у жыцці зрабіце што-небудзь для мяне... адзін раз...
У суседнім пакоі зноў забарабанілі на раялі. Яна паглядзела на мужа, быццам кранутая ягонаю роспаччу; але які ён смешны - маленькі, тоўсценькі чалавечак, з пачырванелым тварам, з запалёнымі вачамі, з дрыготкімі рукамі, якія тырчаць з занадта кароткіх рукавоў; цяжка бачыць яго такім убогім. І спагада, якая шавяльнулася была ў ёй, адразу саступіла месца халодным словам:
- Гэта немагчыма. Мы паабяцалі паехаць з імі сёння катацца... а паехаць заўтра, калі мы нанялі пакой на тры тыдні... з нас будуць смяяцца... Я не бачу ніякай прычыны для ад'езду... я застаюся тут, і Эрна таксама...
- А я магу ехаць, так?.. я тут толькі псую.. псую вам... забаву, - хрыплым голасам перабіў яе стары. Ён рэзка выпрастаўся, рукі сціснуліся ў кулакі, на лбе пагрозліва выпнуліся жылы. Ён, відаць, намагаўся нешта сказаць або зрабіць. Але раптам крута павярнуўся і, цяжка перавальваючыся з нагі на нагу, хутка затупаў да лесвіцы, каб таропка, паскараючы крок, як быццам ён ратаваўся ад пагоні, падняцца наверх.
Стары, задыхаючыся, бег уверх па лесвіцы: толькі б дабрацца да свайго пакоя, застацца аднаму, авалодаць сабою, утрымаць нервы ў кулаку, перастаць вар'явацца! Вось ён ужо дасягнуў верхняга паверха, і раптам - быццам вострыя кіпцюры ўпіліся ў яго вантробы; ён пабялеў як палатно і прыхіліўся да сцяны. О, гэты шалёны, пякучы боль! Ён сціснуў зубы, каб не закрычаць, і, заглушаючы стогны, курчыўся ад пакутлівых колікаў.
Ён адразу зразумеў, што з ім: гэта быў прыступ жоўцевых колікаў, адзін з тых жахлівых прыступаў, якія нярэдка мучылі яго ў апошні час; але ніколі ён не адчуваў такіх жахлівых пакут, як на гэты раз. «Пазбягайце хваляванняў, - прыгадаў ён параду ўрача, і, нягледзячы на боль, пачаў злосна здзекавацца з сябе: - Лёгка сказаць, пазбягайце хваляванняў... хай пан прафесар сам пакажа, як можна не хвалявацца, калі... ой... ой...»
Стары гучна застагнаў - так пякуча ўпіліся нябачныя кіпцюры ў змучанае цела. Насілу ён давалокся да дзвярэй свайго нумара, адчыніў іх, паваліўся на канапу і ўпіўся зубамі ў падушку. Боль крыху суцішыўся, як толькі ён лёг; распаленае вастрыё ўжо не так глыбока пранікала ў зраненыя вантробы. «Трэба б кампрэс пакласці, - успомніў ён, - прыняць каплі - адразу палягчэе». Але нікога не было, каб памагчы яму, нікога. А ў самога не хапіла сіл дабрацца да суседняга пакоя ці хоць бы да званка.
«Нікога няма, - з горыччу думаў ён, - вось гэтак і здохну дзе-небудзь, як сабака... Я ж ведаю, гэта не жоўць баліць... гэта смерць падкрадваецца да мяне... я ведаю, што мне канец, ніякія прафесары, ніякія лекі не дапамогуць... у шэсцьдзесят пяць гадоў не папраўляюцца... Я ведаю, што боль, які пераварочвае мне ўсё нутро, - гэта смерць, і некалькі гадоў, якіх мне засталося пражыць, гэта ўжо не жыццё, а паміранне, адно паміранне... Але калі... калі ж я жыў?.. Калі я жыў для сябе?.. толькі для самога сябе?.. Ці ж гэта было жыццё? Вечная пагоня за грошамі, толькі за грошамі... і толькі для другіх, а цяпер што гэта мне дасць?.. У мяне была жонка: я ўзяў яе дзяўчынай, знайшоў да яе дарогу і кахаў яе, яна нарадзіла мне дзіця; год за годам мы спалі ў адным ложку, дыхалі адным дыханнем... а цяпер што стала з ёю?.. Я не пазнаю яе твар, яе голас... як чужая гаворыць яна са мною, ёй няма дачынення да майго жыцця, да маіх пачуццяў, думак, пакут... яна даўным-даўно зрабілася мне чужою... Куды ўсё знікла, куды прапала? І дачка была ў мяне... няньчыў яе з малых гадоў, думаў - пачынаеш жыць зноў, лепей, шчаслівей, чым выпала табе на долю, і не памрэш увесь, будзеш жыць у ёй... і вось яна ноччу аддаецца мужчынам, выходзіць з чужога пакоя... Толькі для сябе я памру, для сябе... для другіх я ўжо памёр... Божачка, божачка, ніколі яшчэ я не быў такі адзінокі!»
Кіпцюры час ад часу яшчэ злосна ўпіваліся ў яго цела, але потым боль праходзіў, хоць другі боль усё мацней сціскаў скроні; думкі, як цвёрдыя, вострыя, гарачыя крэмні, бязлітасна пяклі лоб - толькі б забыцца цяпер, ні аб чым не думаць! Стары расшпіліў сурдут і камізэльку; нязграбна, бясформенна выпінаўся вялікі жывот пад успухлай кашуляй. Ён асцярожна націснуў рукою на балючае месца. «Толькі тое, што баліць, - я, - падумаў ён, - толькі гэтае шавяленне пад гарачаю скураю; і толькі гэта яшчэ належыць мне; гэта мая хвароба, мая смерць... толькі гэта - я... няма ўжо ні камерцыі саветніка, ні жонкі, ні дачкі, ні грошай, ні дома, ні канторы... засталося толькі тое, што я цяпер мацаю пальцамі, - мой жывот і пякучы боль унутры... Усё астатняе - глупства, не мае болей ніякага сэнсу... а гэты боль - толькі мой боль, і гэты клопат - толькі мой клопат... Яны болей не разумеюць мяне, і я не разумею іх... я зусім адзін, сам-насам з сабою - ніколі я гэтага не ўсведамляў так ясна. Але цяпер, калі я ляжу вось тут і адчуваю, як знутры ўва мне расце смерць, занадта позна, на шэсцьдзесят пятым годзе, калі я хутка здохну, а яны, бессаромныя, скачуць, гуляюць, сноўдаюцца... цяпер я ведаю, што ўсё сваё жыццё я аддаў ім, няўдзячным, і ніводнай гадзіны не жыў для сябе... Але што мне да таго, што мне да іх?.. навошта думаць аб тых, хто не думае пра мяне? Лепш выпруціцца, чым прыняць іхнюю спагаду... што мне цяпер да іх?..»
Паступова пакідаў яго боль: ужо не так учэпіста, не так пякуча ўпіваліся ў яго лютыя кіпцюры. Але штосьці цьмянае адчувалася, - ужо амаль не боль, а нешта чужое сціскала і гняло, пранікала ўсярэдзіну. Стары ляжаў з заплюшчанымі вачамі і напружана прыслухоўваўся да таго, што адбывалася ў ім: яму здавалася, быццам нейкая чужая, невядомая сіла спачатку вострым, а цяпер тупым інструментам штосьці выграбала з яго, нітку за ніткаю абрывала штосьці ў яго целе. Не было ўжо болю. Не было пакутлівага ціску. Але штосьці ціха тлела і гніло ўнутры, штосьці пачало адміраць у ім. Усё, чым ён жыў, усё, што кахаў, згарала на гэтым павольным агні, абпальвалася, пакрывалася попелам і падала ў вязкую ціну абыякавасці. Ён няясна адчуваў - штосьці здарылася, штосьці здарылася ў той час, калі ён ляжаў тут і з горыччу думаў аб сваім жыцці. Штосьці канчалася. Што? Ён усё ўслухоўваўся і ўслухоўваўся ў сябе.
Так паволі пачаўся скон яго сэрца.
Стары ляжаў з заплюшчанымі вачамі ў паўцёмным пакоі. Паступова яго пацягнула на дрымоту, і затуманенай галаве ўявілася - не то ў сне, не то наяве, - што аднекуль, з нейкай нябачнай раны (якая не баліць і якой ён не ведае) сочыцца штосьці вільготнае, гарачае і ўліваецца ў яго жылы, як быццам ён сыходзіць крывёю але кроў цячэ не наверх, а ўнутр. Яму не было балюча, гэта адбывалася няхутка, сачылася нябачна і спакойна. Паволі прасочваліся кроплі і, нібы ціхія, цёплыя слёзы, падалі ў самае сэрца. Але нябачнае сэрца не адклікалася ніводным гукам; моўчкі ўбірала ў сябе чужую вільгаць, усмоктвала яе, як губка, усё цяжэла і цяжэла, і вось яно ўжо набрыняла, яму ўжо цесна ў грудной клетцы. І вось ужо цяжар цягне яго ўніз, расцягвае звязкі, тузае напружаныя мышцы; усё нясцерпней цісне і душыць змучанае вялізнае сэрца. І раптам - ах, як гэта балюча! - яго бязмерна цяжкае сэрца рухаецца з месца і пачынае паволі апускацца. Не адразу, не рыўком, а плаўна, паступова аддзялілася яно ад мышачнай тканкі і рушыла ўніз; не так, як падае кінуты з вышыні камень або спелы плод; не, як губка, насычаная вільгаццю, апускалася яно - глыбей, усё глыбей у пустату, у нябыццё, кудысьці за межы яго істоты, у непраглядную бяскрайнюю ноч. І раптам усталявалася злавесная цішыня - усталявалася там, дзе толькі што білася цёплае перапоўненае сэрца: там стала пуста, холадна і жудасна. Не чуваць стуку, не прасочваліся кроплі: усё сціхла, памерла. І нібы ў чорнай труне ляжала гэтае недаступна нямое нішто ў дрыготкіх грудзях.
Так выразна адчуваў стары ў сне ўсё гэта, такая глыбокая збянтэжанасць авалодала ім, што ён, як толькі прачнуўся, міжволі схапіўся за левы бок грудзей, каб праверыць, ці ёсць у яго сэрца. Але, дзякуй богу! - штосьці білася пад пальцамі, глуха, мерна, і ўсё ж здавалася, што гэтыя глухія ўдары гучаць у пустаце, а сэрца няма. У яго было дзіўнае адчуванне, быццам цела аддзялілася ад яго. Боль болей не трывожыў, нішто ўжо не калаціла змучаных нерваў; усё маўчала, усё застыла, акамянела ў ім. «Як жа гэта так? - падумаў ён. - Я ж толькі што нязносна пакутаваў, штосьці пякло мяне, сціскала, кожны нерв уздрыгваў. Што ж здарылася са мною?» Ён прыслухоўваўся да пустаты ўнутры свайго цела: ці не варухнецца там што-небудзь? Але нічога не было - не струменілася кроў, не стукала сэрца; ён слухаў, слухаў: не, нічога, згаслі, замерлі ўсе гукі. Нічога ўжо не мучыла, не напухала, не балела: там, мусіць, было пуста і чорна, як унутры дрэва з выгарэлым стрыжнем. Раптам яму здалося, што ён ужо памёр ці нешта памерла ў ім - так страшэнна нячутна перастала рухацца кроў у жылах. Халодным, як труп, адчуваў ён сваё цела, і яму было жахліва дакрануцца да яго цёплай рукою.
Стары напружана ўслухоўваўся ў сябе; ён не чуў бою гадзінніка, які далятаў з возера, не заўважаў, што згушчаўся змрок. Набліжалася ноч, вячэрняя цемрадзь паступова выкрэслівала рэчы з цёмнага пакоя; патух, нарэшце, і кавалак неба, які яшчэ слаба свяціўся ў чатырохвугольніку акна. Стары не заўважыў цемры навокал - ён углядваўся толькі ў змрок у сабе самім, услухоўваўся толькі ў пустату ў сабе, як у сваю смерць.
Нарэшце ў суседні пакой уварваўся задзірысты смех, промень святла пырснуў праз шчыліну прачыненых дзвярэй. Стары спалохана прыўзняўся: жонка, дачка! Зараз яны ўбачаць, што ён ляжыць на канапе, пачнуць распытваць. Ён паспешна зашпіліў камізэльку і сурдут; навошта ім ведаць пра яго прыпадак, што ім да гэтага?
Але маці і дачка не шукалі яго. Яны яўна спяшаліся: нецярплівыя ўдары гонга ўжо трэці раз запрашалі на вячэру. Відаць, яны пераадзяваліся, праз дзверы чуваць быў кожны іх рух. Вось яны высунулі шуфляды камоды, вось бразнулі пярсцёнкі на мармуровым умывальніку, грукнулі кінутыя на падлогу чаравікі; і ні на хвіліну не змаўкалі іх галасы - кожнае слова, кожны склад з жахліваю выразнасцю даносіўся да насцярожанага слыху старога. Спачатку яны гаварылі пра сваіх кавалераў, пасмейваліся з іх, успаміналі пра забаўнае выдарэнне ў час прагулкі, абменьваліся адрывістымі заўвагамі, паспешна ўмываліся, прычэсваліся, прыхарошваліся. І тут размова перакінулася на яго.
- А дзе ж тата? - спыталася Эрна, відаць, сама здзіўленая, што так позна ўспомніла пра яго.
- Адкуль мне ведаць? - адказаў голас маці, раздражнёнай ужо адным упамінаннем яго. - Відаць, чакае ўнізе і соты раз перачытвае біржавы бюлетэнь у франкфурцкай газеце - болей ён нічым не цікавіцца. Ты думаеш, ён хоць раз паглядзеў на возера? Ён сказаў мне сёння, што яму тут не падабаецца. Ён хацеў, каб мы сёння ж паехалі адсюль.
- Сёння?.. Але чаму? - прагучаў голас Эрны.
- Не ведаю. Хто яго разбярэ. Тутэйшая кампанія яму не даспадобы, нашы знаёмыя яму яе падыходзяць - відаць, ён сам адчувае, што ён не на месцы сярод іх. Проста сорамна глядзець на яго - заўсёды ў пакамячаным гарнітуры, з расшпіленым каўнерыкам... Ты хоць скажы яму, каб ён, прынамсі, увечары адзяваўся больш прыстойна - ён цябе слухае. А сёння раніцаю... як ён накінуўся на лейтэнанта, - я гатова была скрозь зямлю праваліцца...
- Так, мама... а што гэта было?.. Я ўсё хацела ў цябе спытацца... што гэта найшло на тату?.. Такога яго ніколі не бачыла... я проста спалохалася.
- Глупства, проста ён быў не ў гуморы... мусіць, цэны на біржы ўпалі... ці таму, што мы гаварылі па-французску... Ён не выносіць, калі другія забаўляюцца... ты не заўважыла: калі мы танцавалі, ён стаяў у дзвярах, нібы забойца, які схаваўся за дрэва... Паехаць! Зараз жа паехаць! - і толькі таму, што яму гэтага захацелася... Калі яму тут не падабаецца - гэта не прычына перашкаджаць нам весяліцца... Але я не звяртаю ўвагі на яго капрызы, хай гаворыць і робіць што хоча.
Размова абарвалася. Відаць, яны закончылі вячэрні туалет, бо дзверы ў калідор бразнулі, пачуліся крокі, шчоўкнуў выключальнік, патухла святло.