- Вось тут - не. Што не - дык не, пан плябан. Здраджваць жонцы? Не! Не! Нi на хвiлiну, нi душой, нi целам. Праўда.
Ён крыху памаўчаў, пасля цiшэй, быццам у паняверцы, сказаў:
- Калi я бываю ў горадзе, сказаць, што я нiколi не завiтаю ў дом, самi ведаеце, у дом распусты, каб пасмяяцца, ну, трохi пагуляць i паласавацца нечым iншым - не, не скажу. Але я плачу, пан плябан, заўсёды плачу, а як толькi грошы даў - ад мяне i след прапаў. I свет не чуў, i людзi не бачылi.
Святар больш не распытваў i адпусцiў грахi.
Тэадзюль Сабо ладзiць хоры i прычашчаецца штомесяц.