- Што-о? Дзе-е?! - як i меркаваў ён, абурылася Сiльвiя i грозна рушыла на яго.
- Панi Сiльвiя! Панi Сiльвiя! - спрабаваў супакоiць яе госць.
Але яна наблiжалася, i было вiдаць, што намеры ў яе самыя агрэсiўныя. Госць зразумеў гэта i, адступаючы да дзвярэй, апошнi раз паспрабаваў яе супакоiць:
- Панi Сiльвiя, ваш муж адчувае сябе добра i прасiў мяне перадаць вам грошы!
I ён падаў ёй канверт. Аднак грошы выклiкалi адваротны эфект.
- Грошы?! Я пакажу табе грошы! Шантажыст!.. - зараўла яна. - Каб зараз жа, чуеш, у гэтую ж хвiлiну, ты вярнуў мне майго мужа! Iнакш...
Каб хутчэй скончыць з гэтай непрыемнай сцэнай, незнаёмы зняў акуляры, зiрнуў на Сiльвiю срэбным позiркам i, прыкаваўшы яе да месца, знiк...
* * *
...Сiльвiн муж, бледны, непрытомны, ляжаў у ложку. Ён з'явiўся дома гэтаксама нечакана, як, зрэшты, i знiк два днi таму. Сiльвiя збянтэжана глядзела на яго.
- Гэта... ты?
Ён, натуральна, не адказваў.
Праз гадзiну ён апамятаўся, расплюшчыў вочы i агледзеўся. Каля ложка сядзела заплаканая жонка.
- Чаго ты плачаш, Сiльвiя? - цiха спытаўся ён.
- Я не плачу, Мiрча, - яна з палёгкай уздыхнула i стала выцiраць слёзы.
Ён прыўзняўся, сеў i, застагнаўшы, схапiўся за галаву.
- Не разумею, што са мною...
- Ну, я ж казала, не патрэбныя табе гэтыя ружы. Бачыш, мая праўда, Мiрча...
- ?
У пакой з плачам увайшоў Раду.
- Тата, глядзi, ружу сарвалi!
Срэбная ружа, сапраўды сарваная i звялая, ляжала на далонi ў хлопчыка, стаўшы звычайнаю шэраю кветкаю...
- Сарвалi? Ну i што? - хмура прамармытаў бацька. Раду глядзеў на яго спалохана, са здзiўленнем.
- Як ну i што? Ружа памерла, тата!
Сiльвiя зiрнула на сына i адчула, як яе пранялi дрыжыкi: карыя хлопчыкавыя вочы засерабрылiся, выпраменьваючы таямнiчае пранiклiвае святло. I яна адразу ўспомнiла незнаёмага з Краiны Ружаў.