Вагоны пусцеюць. Сыходзяць людзi на зямлю. Заднi вагон грануў iржавую песню з-пад калёс: пхнулi яго па рэйках.
Раптам - звон, грукат i ляскатанне. Загрымела жалеза за мастом, ухнула i пакацiлася па бакавой каляiне. Голас не мог дагнаць:
- Скоры пайшоў!
I толькi неўзабаве заднi вагон цягнiка зелена мiльгануўся.
- Цi гэта дым, цi хмары? - раптам гаворыць дзядзька, паглядаючы туды, дзе тырчаць гарадскiя комiны заводаў. Сонечны вецер сушыць на людзях пот.
Вагоны ўсе пустыя. Хтосьцi наспеўвае цiха:
Пад гарой й на гары
Таўкуць кашу камары.
Вецер iмчыць песню па лагчынах i ўзгорках i развявае ў прасторы.
Пачало было хмарыцца, а пасля вецер перамог: хмары сышлi, i сонца зноў задрыжала на зямлi.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Свiсток пабудзiў сонных.
Лезлi ў вагон, сонна пацягваючыся яшчэ.
Дзень гас.
Стары, растрыбушаны вагон не паспяваў бегчы за паравiком, i ўсё станала з-пад iржавых калёс:
- Па-ча-кай, па-ча-кай.
Аб'ехалi горад стараною. На лiчаныя хвiлiны сталi адно на таварнай, дзе дадавалiся да таварнага цягнiка вагоны. I зноў пайшлi. Станцый пяць - i дома!
Горад паплыў як у тумане. Вечар кладзецца на загарадныя, прывакзальныя вулiцы. Штосьцi пракалыхнулася, вецер трэпле чырвоную тканiну. Як гарох сыплюцца дзецi, рассыпаючы песню:
Жура-жура-журавель...
Малы астаўся ззаду, выбiўся з радоў i цягне ўсё без канца, порстка i няроўна:
Зюра-зюра-зюра-зюра...
Раптам схавала ў сабе гэтую "зюру" вайсковая капэла.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Жалезны звон горада ўздымаецца вышэй заводскага дыму i падае на прастору вячэрняй зямлi.
1925