- Хачу, - сказаў хлопчык. - А зараз нам трэба яшчэ сёе-тое вырашыць.
- Цi шукалi мяне?
- Шукалi. Берагавая варта i самалёты.
- Акiян - ён надта вялiкi, а човен - малы, яго цяжка ўгледзець, - сказаў стары чалавек. Ён заўважыў, як гэта прыемна мець суразмоўцу, а не проста гаварыць сам з сабою ды з морам. - Мне бракавала цябе, - сказаў ён. - А што ты ўлавiў?
- Адну першага дня. Яшчэ адну другога i дзве трэцяга.
- Вельмi добра.
- Цяпер мы зноў будзем разам рыбачыць.
- Не. Я няўдачнiк. Шанцаванне пакiнула мяне.
- Д'ябал з iм, з шанцаваннем, - сказаў хлопчык. - Я прынясу шанцаванне з сабою.
- А што твае скажуць?
- Мяне гэта не абыходзiць. Учора я злавiў аж дзве. Мы будзем рыбачыць разам, бо мне яшчэ шмат чаго трэба ўведаць.
- Мы павiнны займець добрыя восцi, каб выняць дух з любой рыбiны, i хай яны заўсёды будуць пад рукой на борце. Ты можаш зрабiць лязо з рэсорнай планкi старога форда. Набрусуем яе ў Гуанабакоа. Яно мусiць быць вострае, аднак загартоўваць не трэба, бо зломiцца. Мой нож зламаўся.
- Я дастану другi нож i набрусую рэсору. Колькi дзён яшчэ будзе ўладарыць brisа?
- Можа, тры. Можа, болей.
- Я ўсё зраблю найлепшым чынам, - сказаў хлопчык. - А ты, старэча, дагледзь свае рукi.
- Я ведаю, як iх падгаiць. Уночы я выплюнуў штось нязвыклае i адчуў: нешта ў маiх грудзях зламалася.
- Падлячы i гэта, - сказаў хлопчык. - Кладзiся, старэча, а я табе прынясу чыстую кашулю i што-небудзь паесцi.
- Прынясi якую газету за тыя днi, калi мяне тут не было, - папрасiў стары чалавек.
- Ты мусiш акрыяць хутка, бо мне багата чаго трэба ўведаць, а ты можаш навучыць мяне ўсяму. Табе было вельмi цяжка?
- Страшэнна, - адказаў стары чалавек.
- Я прынясу ежу i газеты, - сказаў хлопчык. - Адпачнi як след, старэча. I яшчэ я зайду ў аптэку па лекi для тваiх рук.
- Не забудзься сказаць Педрыку, што галава рыбiны - ягоная.
- Не забудуся.
Хлопчык выйшаў з дзвярэй i стаў спускацца па каралавай разбiтай дарозе: зноў ён плакаў.
Папаўднi гэтага дня гурт турыстаў сядзеў на "Тэрасе" i адна кабета, пазiраючы ў ваду, захламленую пустымi бляшанкамi з-пад пiва i дохлымi баракудамi, убачыла агромнiсты доўгi белы хрыбетны слуп з вялiзным хвастом на канцы.
Хвост узнiмаўся i калыхаўся з прылiвам, калi там, за ўваходам у гавань нястомна i мерна разгойдваў мора ўсходнi вятрыска.
- Што там такое? - спыталася яна ў афiцыянта i паказала на доўгую хрыбетнiцу велiзарнай рыбiны, што была зараз проста смеццем, якое чакала, калi прылiў змые яго.
- Цiбурон*, - сказаў афiцыянт, - эшарка**. - Яму здавалася, ён тлумачыць, што адбылося.
* Мясцовая назва акулы.
** Ангельскае слова "шарк" (акула) з гiшпанскай прыстаўкай.
- Я не ведала, што ў акул гэткiя гожыя зграбныя хвасты.
- I я не ведаў, - сказаў ейны спадарожнiк.
У халупе, што стаяла на ўзвышшы ў канцы дарогi, сон зноў агарнуў старога чалавека. Ён спаў, як заўсёды, тварам уткнуўшыся ў пасцель, а побач на варце сядзеў хлопчык. Старому чалавеку снiлiся львы.