- Чорны боб i рыс, печаныя бананы i трохi тушанага мяса.
Хлопчык прынёс ежу з "Тэрасы" ў металiчнай пасудзiне, што складалася з двух судкоў. Два прыборы - нажы, вiдэльцы i лыжкi - ляжалi ў кiшэнi, кожны загорнуты ў папяровую сурвэтку.
- Хто табе гэта даў?
- Марцiн. Карчмар.
- Я мушу падзякаваць яму.
- Я ўжо яму падзякаваў, - сказаў хлопчык. - Табе няма патрэбы дзякаваць.
- Я дам яму мяса з нiжняй часткi вялiкай рыбiны, - сказаў стары чалавек. Ён дапамагаў нам больш як адзiн раз?
- Думаю, так.
- Дык я павiнен даць яму штосьцi болей, як мяса з нiжняй часткi рыбiны. Ён вельмi чула ставiцца да нас.
- Ён прыслаў пiва. Табе i мне.
- Мне больш падабаецца пiва ў бляшанках.
- Ведаю, але гэтае ў пляшках. Пiва "Наtueu", пляшкi я занясу назад.
- Дзякуй табе за клопат, - сказаў стары чалавек. - Цi не пара нам есцi?
- Я ж цябе запрашаў, - мякка сказаў хлопчык. - Не хацеў адчыняць судкi, пакуль ты не быў гатовы.
- Зараз я гатовы, - сказаў стары чалавек. - Мне трэба было толькi памыцца.
"Дзе ж ты мыўся? - падумаў хлопчык. - Вада ў вёсцы за дзве вулiцы ўнiз па дарозе. Я павiнен нанасiць сюды вады, i мыла трэба яму даць, i добры ручнiк. Як можна быць такiм бяздумным? Я павiнен прыдбаць яму iншую кашулю i свiтку на зiму, ды нейкiя чаравiкi, ды iншую коўдру".
- Твая мясная страва цудоўная, - сказаў стары чалавек.
- Раскажы мне пра бейсбол, - папрасiў яго хлопчык.
- У "Амерыканскай лiзе" перамагаюць "Янкi", як я i казаў, - усцешана сказаў стары чалавек.
- Сёння яны прайгралi, - сказаў хлопчык.
- Гэта нiчога не значыць, вялiкi Дзi Маджыа зноў у форме.
- Ён толькi адзiн з гульцоў у камандзе.
- Вядома. Але ад яго ўсё залежыць. У iншай лiзе - памiж Бруклiнам i Фiладэльфiяй - я паставiў бы на Бруклiн. Тут у мяне ў думках Дзiк Сiслер i тыя яго магутныя ўдары ў старым парку.
- Нiколi не было нiчога падобнага на тое. Я нiколi не бачыў, каб мяч ляцеў так далёка.
- Памятаеш, як ён прыходзiў на "Тэрасу"? Я хацеў узяць яго ў рыбу, ды не адважваўся запрасiць. Тады я папрасiў, каб ты гэта зрабiў, але i ў цябе не хапiла духу.
- Я ведаю, што гэта была вялiкая памылка. Ён мог пайсцi з намi ў мора, i мы ўспамiналi б пра гэта ўсё жыццё.
- Я хацеў бы ўзяць у рыбу вялiкага Дзi Маджыа, - сказаў стары чалавек. Рыбакоў сын, кажуць. Магчыма, ён быў гэткi ж бядняк, як i мы, i яго не пакрыўдзiла б маё запрашэнне.
- Бацька вялiкага Сiслера нiколi не быў бедны i ў маiм веку гуляў у салiдных лiгах.
- Я ў тваiм веку быў перад мачтай* на караблi з чатырохкутнымi ветразямi, якi iшоў у Афрыку, i ўвечары бачыў на ўзмор'i львоў.
* Быў матросам, матроскi кубрык знаходзiўся ў пярэдняй частцы карабля.
- Я ведаю. Ты расказваў мне.
- Пра што нам лепш пагаварыць: пра Афрыку цi бейсбол?
- Пра бейсбол, я думаю, - сказаў хлопчык. - Раскажы мне пра вялiкага Джона Дж. Мак Гро. - Ён вымавiў Хота* замест Дж.
* На гiшпанскi лад.
- Ён таксама часам завiтваў на "Тэрасу" ў былыя днi. Але ён быў грубы i жорсткi, i не даць рады, калi выпiваў. У ягоных думках былi на роўных бейсбол i конi. Прынамсi, ён увесь час насiў спiс коней у кiшэнi i часта называў iхнiя мянушкi па тэлефоне. - То быў вялiкi менеджэр, - сказаў хлопчык. - Бацька лiчыць, найвялiкшы.
- Бо ён сюды наведваўся процьму разоў, - сказаў стары чалавек. - Калi б Дзюрашэр працягваў прыязджаць да нас штогод, твой бацька лiчыў бы найвялiкшым менеджэрам яго.
- Хто на самай справе найвялiкшы менеджэр: Лiк цi Майк Гансалес?
- Думаю, яны роўныя.
- А найлепшы рыбак - ты.
- Не. Я ведаю лепшых.
- Que va*, - сказаў хлопчык. - Ёсць нямала добрых рыбакоў i некалькi вялiкiх. Але гэткiх, як ты, больш няма.
* Уга (гiшп.).
- Дзякуй. Ты радуеш маё сэрца. Спадзяюся, у моры не плавае рыбiна, з якой бы мы не справiлiся.
- Нямашака такой рыбiны, калi кажаш, што ты гэткi ж дужы, як i раней.
- Магчыма, я не такi дужы, як мне здаецца, - сказаў стары чалавек. - Але я ведаю шмат хiтрыкаў i не завагаюся.
- Зараз табе трэба паспаць, каб ранiцай чуцца бадзёрым. Я занясу начынне на "Тэрасу".
- Ну дык дабранач. Я пабуджу цябе ўраннi.
- Ты мой будзiльнiк, - сказаў хлопчык.
- Мой узрост - будзiльнiк. Чаму старыя людзi так рана прачынаюцца? Цi не дзеля таго, каб падоўжыць, магчыма, апошнi свой дзень?