- Герміна, - усклікнуў я з пяшчотай, - сястра, якія харошыя ў цябе вочы! І ўсё-такі ты навучыла мяне факстроту! Але як гэта разумець, што такія людзі, як мы, з адным лішнім вымярэннем, не могуць тут жыць? Чаму гэта так? Гэта толькі нашым часам так? Ці так было заўсёды?
- Не ведаю. Да гонару свету гатовая дапусціць, што ўся справа толькі ў нашым часе, што гэта толькі хвароба, толькі цяперашняя нэндза. Правадыры заўзята і спорна працуюць на новую вайну, а мы тым часам скачам факстроты, зарабляем грошы і ямо шакаладкі - бо ж такім часам свет павінен выглядаць сціпла. Будзем спадзявацца, што іншыя часіны былі лепшыя і зноў будуць лепшыя, багацейшыя, шырэйшыя, глыбейшыя. Але нам гэта не дапаможа. І, можа, так і было заўсёды...
- Заўсёды так, як сёння? Заўсёды свет толькі палітыкам, спекулянтам, лёкаям і забулдыгам, а людзям ні дыхнуць ні прадыхнуць няма чым?
- Ну так, я гэтага не ведаю, ніхто гэтага не ведае. Ды і ці не ўсё адно? Але я, дружа мой, думаю цяпер пра твайго ўлюбёнца, пра якога ты мне часам расказваў і чытаў лісты, пра Моцарта. А як было з ім? Хто ў яго час кіраваў светам, схлёбваў вяршкі, задаваў тон і меў нейкую вагу - Моцарт альбо дзялкі, Моцарт ці зашмуляныя людцы? А як ён памёр і як пахаваны? І мусіць, думаецца мне, так было і будзе заўсёды, і тое, што яны там у школах называюць «сусветнай гісторыяй», якую трэба дзеля блізіру адукаванасці вывучаць напамяць, усе гэтыя героі, геніі, вялікія подзвігі і пачуцці - усё гэта проста ілжа, прыдуманая школьнымі настаўнікамі дзеля адукацыйных мэтаў і дзеля таго, каб нечым заняць дзяцей у пэўныя гады. Заўсёды так было і заўсёды так будзе, што час і свет, грошы і ўлада належаць дробным і пляскатым, а іншым, сапраўдным людзям, нічога не належыць. Нічога, апрача смерці.
- Нічога больш?
- Не чаму ж, яшчэ вечнасць.
- Ты маеш на ўвазе імя, славу ў нашчадстве?
- Не, ваўчанятка, не славу - хіба яна чагось вартая? І няўжо ты думаеш, што сапраўды цяперашнія і ў поўным сэнсе слова людзі праславіліся і будуць вядомыя нашчадству?
- Не, вядома.
- Ну, вось, значыцца, не славу! Слава існуе адно так сабе, дзеля адукацыі, гэта клопат школьных настаўнікаў. Не славу, не! А тое, што я называю вечнасцю. Вернікі называюць гэта Царствам Нябесным. Мне думаецца, мы, людзі, усе мы, больш патрабавальныя, знаўцы тугі і скрухі, надзеленыя адным лішнім вымярэннем, мы і зусім не маглі б жыць, калі б, апрача паветра гэтага свету, не было для дыхання яшчэ і іншага паветра, калі б, апрача часу, не было яшчэ і вечнасці, а яна ж бо і ёсць якраз царства сапраўднага. У яе ўваходзяць музыка Моцарта і вершы вялікіх паэтаў, у яе ўваходзяць святыя, якія тварылі цуды, прынялі пакутніцкую смерць і далі людзям вялікі прыклад. Але гэтак жа сама ўваходзіць у вечнасць вобраз кожнага, сапраўднага подзвігу, сіла кожнага сапраўднага пачуцця, нават калі ніхто не ведае пра іх, не бачыць іх, не запіша і не захавае для нашчадкаў. У вечнасці няма нашчадства, а ёсць толькі сучаснасць.
- Твая праўда, - сказаў я.
- Вернікі, - сказала яна далей задуменна, - ведалі пра гэта ўсё-такі больш за іншых. Таму яны кананізавалі святых і тое, што яны называюць «сонмам святых». Святыя - гэта па-сапраўднаму людзі, малодшыя браты Збаўцы. У дарозе да іх мы ўсё сваё жыццё, нас вядзе да іх кожны добры наш учынак, кожная смелая думка, кожная любоў. Сонм святых - ранейшым часам мастакі паказвалі іх на залатым небасхіле, прамяністым, прыўкрасным, поўным міру, - ён і ёсць тое, што я назвала «вечнасцю». Гэта царства па той бок часу і бачнасці. Там наша месца, там наша радзіма, туды, Стэпавы воўк, памыкаецца наша сэрца, і таму мы нудзімся па смерці. Там ты зноў знойдзеш свайго Гётэ, і свайго Наваліса, і Моцарта, а я сваіх святых, Хрыстофера, Філіпэ фон Нэры, - усіх. Ёсць многа святых, якія спачатку былі заклятымі грэшнікамі, грэх таксама можа быць дарогай да святасці, грэх і пахібнасць. Ты будзеш смяяцца, але я часта думаю, што, магчыма, і мой сябар Пабла - затоены святы. Ах, Гары, нам трэба прадзерціся праз такую навалач бруду і марнасці, каб прыйсці дамоў! І ў нас няма нікога, хто павёў бы нас, адзіны наш правадыр - гэта туга па доме.
Свае апошнія словы яна вымавіла зноў ледзь чутна, і ў пакоі запанавала мірная цішыня. Сонца садзілася, і залатыя літары на каранцах многіх маіх кніг мігаталі ў яго прамянях. Я ўзяў у далоні галаву Герміны, пацалаваў яе ў лоб і прытуліўся шчакой да яе шчакі - як брат. Некалькі імгненняў мы заставаліся ў такой паставе. Хацелася так і застацца і ўжо нікуды не ісці. Але на гэтую ноч, апошнюю перад вялікім балем, мне ўжо падрадзілася Марыя.
У дарозе да яе думаў я, аднак, не пра Марыю, а пра тое, што сказала Герміна. Усё гэта, так мне здалося, былі, мусібыць, не яе ўласныя думкі, а мае, якія гэтая празарліўка, прачытаўшы і ўдыхнуўшы іх у сябе, узнавіла мне так, што яны набылі форму і паўсталі перад мною ў новым выглядзе. За тое, што яна выказала думку пра вечнасць, я быў ёй асабліва ўдзячны. Мне патрэбная была гэтая думка, без яе я не мог жыць і не мог памерці. Святое патойбочнае жыццё, не звязанае ні з якім часам, свет бясконцых каштоўнасцяў, боскай сутнасці - вось што было сёння нанава падорана мне маёй сяброўкай і настаўніцай танцаў. Я міжволі ўспомніў свой гётэўскі сон, успомніў аблічча старога мудраца, які смяяўся такім нечалавечым смехам і жартаваў са мною на свой несмяротны манер. Цяпер толькі зразумеў я ягоны смех, смех несмяротных. Ён быў непрадметны, гэты смех, ён быў толькі святлом, толькі празрыстасцю, ён быў тым, што застаецца ў выніку, калі сапраўдны чалавек, прайшоўшы праз людскія пакуты, заганы, памылкі, жарсці і непаразуменні, прарываецца ў вечнасць, у сусветную прастору. А «вечнасць» была не чым іншым, як збавеннем часу, нейкім наваротам да нявіннасці, нейкім яго ператварэннем назад у прастору.
Я пашукаў Марыю ў тым месцы, дзе мы звычайна вячэралі нашымі вечарамі, але яна яшчэ не прыйшла.
Я сядзеў і чакаў за накрытым сталом у ціхім шынку на ўскраіне горада і думаў пра нашу гутарку. Усе гэтыя думкі, што віліся вакол Герміны і мяне, здаліся мне такімі знаёмымі, такімі роднымі, яны быццам выплылі з запаветных глыбіняў маёй міфалогіі, майго свету вобразаў! Несмяротныя, адчужаныя ў пазачасавай прасторы, ужо зрабіўшыся вобразамі, крышталёвая вечнасць, што абцякае іх як эфір, і халодная, зорная, прамяністая яснасць гэтага пазаземнага свету - адкуль гэта ўсё мне так знаёмае? Я задумаўся, і ўзгадаліся мне асобныя п'есы з «Касацый» Моцарта, з «Добра тэмпераванага клавіра» Баха, і ўсюды ў гэтай музыцы свяцілася, так мне здавалася, халодная, зорная празрыстасць часу, і над ёю бясконца луналі звышчалавечая яснасць, вечны, боскі смех. О, дык жа і стары Гётэ з майго сну быў тут якраз дарэчы! І раптам я пачуў вакол сябе гэты неспасцігальны смех, пачуў, як смяюцца несмяротныя. Я сядзеў, як зачараваны, зачаравана дастаў аловак з кішэні жылеткі, пашукаў вачыма паперы, убачыў перад сабою меню вінаў і пачаў пісаць на адвароце яго, пісаць верш, які толькі нараніцу знайшоў у сябе ў кішэні. Вось ён:
Потым прыйшла Марыя, і пасля вясёлай вячэры я пайшоў з ёю ў наш пакойчык. Гэтым вечарам яна была прыгажэйшая, цяплейшая і сардэчнейшая, чым калі раней, і ў яе пяшчотах, у яе гулях я адчуў крайнюю гатоўнасць аддацца.
- Марыя, - сказаў я, - ты сёння транжырка, як багіня. Не замуч нас абаіх да смерці, заўтра ж баль-маскарад. Хто за кавалера ў цябе заўтра? Баюся, дарагая мая кветачка, што гэта - казачны прынц і што ён умыкне цябе і ты ўжо не вернешся да мяне. Ты кахаеш мяне сёння амаль так, як гэта звычайна бывае перад расстаннем, напаследак.
Яна прытулілася губамі амаль да самага вуха і прашаптала:
- Лепш не кажы так, Гары! Кожны раз можа быць апошнім. Калі Герміна возьме цябе, ты ўжо не прыйдзеш да мяне. Можа, яна забярэ цябе заўтра.
Ніколі я не меў больш моцнага адчування тых дзён, іх дзівосна дваякага, соладка-горкага настрою, чым тою ноччу перад балем. Гэта было шчасце - прыгажосць Марыі і яе гатоўнасць аддацца, гадзіны, калі можна было нацешыцца, надыхацца, прасякнуцца сотнямі тонкіх пачуццёвых радасцяў, пра якія я з такім спазненнем, на старасці, даведаўся, плёскаючыся ў мяккіх хвалях асалоды. І ўсё ж гэта была толькі абалонка: усярэдзіне ўсё было поўна значэння, напружання, дыхання, і, аддаючыся мілым і кранальным дробязям кахання з любоўнай пяшчотай, няйнакш купаючыся ў цёплай вадзе шчасця, я адчуваў, як мой лёс ляціць наперад, брыкаецца, як спалоханы конь, імчыцца ў тузе і страху да абрыву, да прорвы, гатовы да смерці. І калі яшчэ нядаўна я апасліва і нясмела супрацівіўся прыемнаму легкадумству любові толькі пачуццёвай, калі яшчэ нядаўна баяўся вясёлай саступлівай Марыінай прыгажосці, дык цяпер я перажываў страх перад смерцю - але страх, які ўжо ведаў, што неўзабаве ён ператворыцца ў пакорлівасць і збавенне.
Тым часам як мы моўчкі заглыбіліся ў дзелавітыя гулі нашага кахання і належалі адно аднаму паўней, чым калі раней, душа мая развітвалася з Марыяй, развітвалася з усім, што для мяне значыла. Дзякуючы яе навуцы я перад канцом яшчэ раз па-дзіцячы даверыўся гульні павярхоўнага, шукаў мімалётных радасцяў, зрабіўся дзіцём і жывёлай у нявіннасці полу, - а ў ранейшым жыцці гэты стан быў знаёмы мне толькі як рэдкае выключэнне, бо да пачуццёвага жыцця і да полу ў мяне заўсёды дамешваўся горкі прысмак віны, салодкі, але страшнаваты смак забароненага плоду, якога чалавек духоўны павінен асцерагацца. Цяпер Герміна і Марыя паказалі мне гэты Эдэм у яго нявіннасці, я ўдзячна пагасцяваў у ім - але мне прыспешвалася ісці далей, надта прыгожа і цёпла было ў гэтым Эдэме. Зноў дамагацца вянка жыцця, зноў акупляць бясконцую віну жыцця - такая была мая доля. Лёгкае жыццё, лёгкая любоў, лёгкая смерць - гэта не маё.
З намёкаў дзяўчыны я вывеў, што на заўтрашнім бале альбо ж пасля яго нас чакаюць нейкія асаблівыя прыемнасці, нейкі асаблівы разгул. Магчыма, гэта і ёсць канец, можа, Марыю яе прадчуванне не падманвае, і сёння мы ляжым побач апошні раз, а заўтра лёс, можа, павернецца другім бокам? Я быў поўны палючай тугі; поўны шчымлівага страху, і, з усяе сілы чапляючыся за Марыю, яшчэ раз сутаргава і прагна прабегся па ўсіх сцежках і гушчобах яе Эдэма, яшчэ раз упіўся зубамі ў салодкі плод райскага дрэва.
Пасля ночы я адсыпаўся ўдзень. Раніцай паехаў спачатку ў лазню, пасля, смяротна стомлены, дамоў, занавесіў сваю спальню, знайшоў, раздзяваючыся, у кішэні свае вершы, зноў забыўся пра іх, адразу ж лёг, забыўся пра Марыю, Герміну і маскарад і праспаў цэлы дзень. Устаўшы падвечар, я, толькі калі галіўся, успомніў, што ўжо праз гадзіну пачнецца баль і мне трэба падрыхтаваць кашулю з пластронам. Я сабраўся ў добрым настроі і выйшаў з дому, каб спачатку перакусіць.
Гэта быў першы касцюмаваны баль, на якім я быў. Ранейшым часам, зрэшты, я наведваў, бывала, такія святы, але быў толькі гледачом, і энтузіязм, з якім пра іх расказвалі, з якім іх чакалі іншыя, заўсёды здаваўся мне смешным. А сёння і мне баль быў падзеяй, якое я чакаў з сумессю радасці, цікаўнасці і страху. Як што дамы ў мяне не было, я наважыўся явіцца туды пазней, ды і Герміна раіла мне так зрабіць.
У «Сталёвы шалом», маё ранейшае сховішча, дзе доўгімі вечарамі папівалі віно і строілі з сябе халасцякоў расчараваныя мужчыны, я апошнім часам заходзіў рэдка - ён ужо не клаўся ў стыль майго цяперашняга жыцця. Але сёння мяне неяк само па сабе пацягнула туды; пры тым тужліва-радасным успрыманні лёсу і развітання ўсе вяхі і памятныя мясціны майго жыцця асвятліліся яшчэ раз пакутліва цудоўным водбліскам мінулага, у тым ліку і гэты пракураны кабак, дзе я нядаўна прападаў, дзе мне яшчэ нядаўна было даволі такога няхітрага наркотыку, як бутэлька мясцовага віна, каб яшчэ на адну ноч легчы ў свой пусты ложак, каб яшчэ на адзін дзень змірыцца з жыццём. Іншыя, больш моцныя ўзбуджальнікі давялося ўжыць, давялося наглытацца атруты куды саладзейшай. З усмешкай пераступіў я парог старога кабака, і гаспадыня сустрэла мяне прыветлівымі словамі, а заўсёднікі маўклівым кіўком. Мне прапанавалі і прынеслі смажанае кураня, светлым струмянём лілося маладое эльзаскае віно ў тоўстую шклянку, ласкава глядзеліся чыстыя белыя драўляныя сталы, старыя жоўтыя панэлі. І ў той час як я еў, піў, ува мне мацнела адчуванне ўвядання і развітання, пакутліва глыбокае адчуванне прыспелай да распаду злітнасці з усімі мясцінамі і рэчамі майго ранейшага жыцця. «Сучасны» чалавек называе гэта сентыментальнасцю; ён перастае любіць рэчы, рэчы, нават самыя свяшчэнныя для яго калісьці, нават свой аўтамабіль, які можна пры першай жа нагодзе памяняць на новы, лепшай маркі. Гэты сучасны чалавек энергічны, дзелавіты, здаровы, халодны, падцягнены - тып што трэба, ён яшчэ пакажа сябе ў наступнай вайне. Мне на гэта было напляваць, я не быў ні сучасны, ні старамодны, я выпаў з часу і нёсся кудысьці, блізкі да смерці, гатовы да смерці. Я нічога не меў супроць сентыментальнасці, я быў высакародна рады, што ў маім згарэлым сэрцы тоілася хоць каліўца такіх пачуццяў. І я аддаўся ўспамінам, навеяным гэтым старым кабаком, сваёй прывязанасці да гэтых грубых крэслаў, аддаўся паху дыму і віна, таму павеву прывычкі, цяпла, падабенства з радзімай, якое ва ўсім гэтым адчуваў. Развітанне - цудоўная рэч, яно размякчае. Мне былі мілыя маё цвёрдае сядзенне, мая мужыцкая шклянка, мілы прахалодны фруктовы смак эльзаскага віна, мілая мая блізкасць да ўсяго і да ўсіх у зале, мілыя твары замроеных выпівохаў, гэтых расчараваных, чыім братам я даўно быў. Мяшчанскімі сантыментамі я ўпіваўся тут, крыху прыпраўленым водарам старамоднай тракцірнай рамантыкі той падлеткавай пары, калі шынок, віно і цыгара былі яшчэ забароненымі, невядомымі, цудоўнымі рэчамі. Але Стэпавы воўк не страпянуўся, каб ашчэрыць іклы і разарваць мае сантыменты. Я мірна сядзеў, азораны мінулым, азораны цьмяным святлом знічкі, якая ўжо паспела згарэць.
Увайшоў вулічны гандляр са смажанымі каштанамі, і я купіў у яго прыгаршчы. Увайшла старая з кветкамі, я купіў у яе некалькі гваздзікоў і паднёс іх гаспадыні. Толькі збіраючыся расплаціцца і не знайшоўшы прывычнай кішэні ў каптане, я заўважыў, што я ў фраку. Баль-маскарад? Герміна!
Але было яшчэ рана, я не мог адважыцца ісці ў «Глобус» ужо зараз. Да таго ж, неяк так сталася са мною падчас усіх гэтых забаваў апошняй пары, я адчуваў нейкую ўнутраную перашкоду, нейкую скаванасць, нейкае нежаданне ўваходзіць у вялікія, перапоўненыя, галасліва-вірлівыя залы, нейкую вучнёўскую нясмеласць перад чужой атмасферай, перад светам працвіртавальцаў жыцця, перад танцамі.
Сноўдаючыся па вуліцах і праходзячы міма нейкага кінатэатра, я зірнуў на пучкі святла, што пырснулі на велізарныя каляровыя афішы, пайшоў быў далей, але вярнуўся і зайшоў усярэдзіну. Да адзінаццаці я мог тут спакойна пасядзець поначы. З дапамогай служкі, які пасвяціў мне дарогу ліхтарыкам, я прабраўся праз занавескі ў цёмную залу, знайшоў вольнае месца і раптам апынуўся ў Старым Запавеце. Ішоў адзін з тых фільмаў, якія нібыта і не для прыбытку, а з высакароднымі і святымі мэтамі ставяцца з вялікай пампезнасцю і выдумкай і на якія нават настаўнікі закона Божага водзяць сваіх вучняў. Давалася гісторыя Майсея і ізраэлітаў у Егіпце - са шчодрым наборам людзей, коней, вярблюдаў, палацаў, фараонаўскай пышнаты і габрэйскай нэндзы і пакутаў у гарачых пясках пустыні. Я бачыў, як Майсей, прычасаны крышачку пад Уолта Ўітмэна, раскошны тэатральны Майсей вотанаўскай паходкай, з доўгім посахам, рашуча і змрочна ступае па пустыні паперадзе габрэяў. Я бачыў, як ён маліўся Богу каля Чэрмнага мора, бачыў, як расступаецца Чэрмнае мора, даючы дарогу, утвараючы лагчыну паміж грамадзінамі вады з'бапал (пра тое, як гэта ўсё зладзілі кіношнікі, маглі доўга спрачацца канфірманды, прыведзеныя на гэты рэлігійны фільм пастарам), бачыў, як ідуць праз мора прарок і запалоханы люд, бачыў, як ззаду іх паяўляюцца фараонавыя калясніцы, бачыў, як егіпцяне спачатку атарапела дзівяцца і палохаюцца на марскім беразе, а потым адважна кідаюцца наперад, бачыў, як над раскошным, золатапанцырным фараонам і над усімі ягонымі калясніцамі і воінамі змыкаюцца тоўшчы вады, і ўспомніў цудоўны гендэлеўскі дуэт для двух басоў, дзе гэтая падзея цудоўна апета. Я бачыў пасля, як Майсей, змрочны герой сярод змрочнай скалістай пустыні, падымаецца на Сінай, глядзеў, як Егова праз буру, навальніцу і светлавыя сігналы паведамляе яму там дзесяць запаветаў, а яго няверны народ узводзіць ля падножжа гары залатога цяльца і аддаецца даволі-такі непамерным звесяленням. Мне было неверагодна дзіўна бачыць усё гэта на свае жывыя вочы, глядзець, як свяшчэнныя гісторыі, з іх героямі і дзівосамі, якія асянілі калісьці наша дзяцінства першым цьмяным уяўленнем пра іншы свет, пра нешта звышчалавечае, разыгрываюцца тут за плату перад высакароднай публікай, якая ціхенька жуе прынесеныя з сабою булачкі, - у гэтай маленькай карцінцы была відаць уся кідкасць, уся зняцэненасць культуры ў нашу эпоху. Госпадзе, ну, хай бы ўжо, каб толькі прадухіліць гэта свінства, гінулі тады акрамя егіпцян, яшчэ і габрэі, і ўсе іншыя людзі на свеце, гінулі гвалтоўнай і прыстойнай смерцю, а не той жахлівай, уяўнай і палавінчатай, якою паміраем мы сёння. А і праўда, няхай бы ж!
Маю тайную скаванасць, маю нясмеласць перад балем-маскарадам кіно і выкліканыя ім пачуцці не паменшылі, а непрыемна пабольшылі, і я павінен быў, падумаўшы пра Герміну, зрабіць над сабою намогу, каб нарэшце паехаць у «Глобус» і ўвайсці ў залы. Час ужо быў позні, баль быў даўно ў разгары, цвярозы і баязлівы, я адразу ж, не паспеўшы распрануцца, трапіў у бурлівую наталач масак, мяне фамільярна штурхалі пад бок, дзяўчаты назаляліся, каб я частаваў іх шампанскім, клоўны ляпалі мяне па плячы і звярталіся на «ты». Не паддаючыся нічыім угаворам, я з цяжкасцю прадзёрся да гардэроба праз бітком набітыя залы і, атрымаўшы нумарок, схаваў яго ў кішэню з думкаю, што, мабыць, неўзабаве скарыстаюся ім, стаміўшыся ў гэтым развіраваным гармідары.
Ва ўсіх памяшканнях вялікага будынка кішэла свята, ва ўсіх залах танцавалі, у падвальным паверсе - таксама, усе калідоры і лесвіцы былі запоўнены маскамі, танцамі, музыкай, смехам і мітуснёй. Я панура прабіраюся праз гэты гамуз - ад негрыцянскага аркестра да сялянскай музыкі, з вялікай распрамененай галоўнай залы ў праходы, на лесвіцы, у бары, да буфетаў, у пакоі, дзе пілі шампанскае. Сцены былі ўвешаны дзікунскімі вясёлымі малюнкамі наймаднейшых мастакоў. Усе былі тут - мастакі, журналісты, навукоўцы, дзялкі і, вядома ж, уся разгуляй-гулььтайская публіка горада. У адным аркестры сядзеў сеньёр Пабла і натхнёна дудзеў у сваю сагнутую трубу; пазнаўшы мяне, ён голасна праспяваў мне сваё вітанне. Заціснуты натоўпам я аказваўся то ў адной, то ў другой зале, падымаўся па лесвіцах, спускаўся па лесвіцах; адзін калідор падвальнага паверха адвялі пад пекла, і там наярваў музычны ансамбль чарцей. Спакваля я пачаў прыглядвацца, дзе ж мая Герміна, дзе ж мая Марыя, я пачаў шукаць, зрабіў некалькі спробаў прасачыцца ў галоўную залу, але кожны раз збіваўся з дарогі альбо адступаў перад сустрэчным патокам натоўпу. Пад поўнач я ўсё яшчэ нікога не знайшоў; хоць і не танцаваў, мне было горача, і галава ў мяне круцілася і пухла, ачмурэлы я плюхнуўся на бліжэйшае крэсла, сярод незнаёмых людзей, спытаў віна і прыйшоў да высновы, што на такія шумныя святы старым, нябось, і патыкацца лепш не варта. Я паныла піў віно, глядзеў на голыя рукі і спіны жанчын, глядзеў, як міма праносяцца пераўбранцы ў неверагодных касцюмах, прымаў лёгкія штурхалі пад бок і моўчкі адцураў ад сябе некалькі дзяўчат, якія прасіліся да мяне на калені альбо патанцаваць са мною. «Стары зануда!» - сказала адна і мела рацыю. Я рашыў выпіць на адвагу і падняцце духу, але ў віне таксама смаку не знайшоў, цераз сілу адолеў другую шклянку. І паступова адчуў, як за маёй спінай стаіць, высалапіўшы язык, Стэпавы воўк. Нічога не атрымалася, я тут быў не ў сваёй стыхіі. Бо тое ж прыйшоў я сюды з самымі лепшымі намерамі, а развесяліцца не мог, і гэтая бразгатлівая, бурлівая радасць, гэты смех, гэтае бушаванне здаваліся мне дурнымі і вымучанымі.
Таму каля гадзіны ночы злосны і расчараваны я пачаў прадзірацца да гардэроба, каб апрануць паліто і сысці. Гэта была параза, вяртанне да Стэпавага ваўка, і Герміна наўрад ці даравала б мне. Але інакш зрабіць я не мог. Прабіраючыся да гардэроба, я зноў жа ўважліва цікаваў паабапал сябе, спадзеючыся ўгледзець хоць каторую сяброўку. Марна. І вось я ўжо стаяў каля гардэроба, ветлівы службовец за стойкай ужо працягнуў да мяне руку па нумарок, я палез у жылетку ў кішэню - нумарка не было! Чорт пабяры, толькі гэтага бракавала! Калі я сумна цягаўся па залах, калі сядзеў за нясмачным віном, я, пераборваючы сваё рашэнне сысці, колькі ж бо разоў соваў руку ў кішэню, і кожны раз нумарок быў на месцы. А цяпер вось прапаў. Усё было мне ўпоперак.
- Згубіў нумарок? - спытаў нейкі чырвона-жоўты чорт пісклявым голасам. - На табе мой, прыяцель. - І ўжо працягнуў мне свой нумарок. Калі я машынальна ўзяў яго і пачаў круціць у пальцах, жвавы карантышык ужо знік.
Але калі я паднёс да вачэй круглую кардонную бірку, каб разгледзець нумар, я ўбачыў замест яго нейкія дробненькія крамзолі. Я папрасіў гардэробшчыка счакаць, падышоў да бліжэйшай свяцільні і прачытаў. Дробнымі, спатыклівымі, неразборлівымі літарамі было напісана:
Як марыянетка, калі вяровачкі на секунду выпалі з пальцаў лялечніка, ажывае зноў пасля кароткай, мёртвай, тупой, абвіслай нерухомасці, зноў падключаецца да гульні, скача і варушыцца, так і я, варта было тузануць за магічную вяровачку, спружыніў і маладым подбегам кінуўся назад у тую штурхатню, ад якое толькі што ўцякаў стомленым, знуджаным старцам. Ніводзін грэшнік так не рваўся назад у пекла. Толькі што мне ціснулі лакіраваныя туфлі, толькі што мяне нудзіла і гідзіла густое, напарфумленае паветра, расслабляла духата, і вось ужо я спрытна і лёгка, у рытме ўінстэпа бег праз усе залы да пекла, паветра было казачна-чароўнае, мяне неслі наперад гэтая цеплыня, уся гэтая грымучая музыка, мільгатанне фарбаў, водар жаночых плечыкаў, гвалт натоўпу, смех, рытмы танцаў, бляск палкіх вачэй. Нейкая іспанская танцоўшчыца кінулася да мяне ў абдымкі: «Паскачы са мною!» - «Нельга, - сказаў я, - мне трэба ў пекла. Але цалунак твой бяру з сабой». Пунсовы рот пад маскай наблізіўся да маіх вуснаў, і, цалуючы, я пазнаў Марыю. Я моцна яе абняў, яе пухлыя губы цвілі, як спелая летняя ружа. І вось мы ўжо танцавалі, не перапыняючы пацалунка, і прайшлі ў танцы міма Пабла, а той улюбёна прыпадаў да сваёй пяшчотна стагнатлівай, завыўнай трубы, паўзабыццёва абвёў нас яго распраменены, яго прыгожа звярыны пагляд. Але не паспелі мы зрабіць і дваццаці па, як музыка аціхла, і я з жалем выпусціў Марыю з рук.
- З прыемнасцю патанцаваў бы з табою яшчэ, - сказаў я, захмялелы ад яе цяпла, - правядзі мне крышачку, Марыя, я закаханы ў тваё цудоўнае плечка, дай мне яго яшчэ на хвілінку! Але разумееш, мяне кліча Герміна. Яна ў пекле.
- Так я і думала. Бывай, Гары, я буду цябе ўспамінаць з любоўю.
Яна развіталася. Гэта было развітанне, гэта была восень, гэта доля, якою так спела і раскошна пахла мая летняя ружа.
Я пабег далей па доўгіх калідорах, дзе ўсюды бушавала пяшчотная валтузня, уніз па лесвіцах у пекла. Там на чорных сценах гарэлі бязлітасна яркія лямпы, там ліхаманкава граў аркестр чарцей. На высокім зэдлі, каля бара, сядзеў нейкі прыгожы маладзён без маскі, у фраку, ён коратка акінуў мяне пакеплівым позіркам. Танцоры адціснулі мяне да сцяны, у гэтай вельмі цеснай зале танцавала дзесяткі з два пар. Прагна і баязліва разглядваў я ўсіх жанчын, большасць былі ў масках, некаторыя ўсміхаліся мне, але ніводная з іх не была Герміна. З высокага зэдля кідаўся пакеплівымі позіркамі той прыгожы маладзён. У наступную паўзу ў танцах, думаў я, яна паявіцца і мяне запросіць. Танец скончыўся, але ніхто не падышоў.
Я прайшоў да бара, уціснутага ў кут нізкай залы. Стаўшы каля зэдля прыгожага маладзёна, папрасіў віскі. Я піў і бачыў профіль гэтага маладзёна, які здаўся мне цяпер знаёмым і чароўным, як нейкая карцінка з вельмі далёкага былога, дарагая ціхім налётам пылу мінуласці. О, тут я ўздрыгнуў: гэта ж быў Герман, сябар маёй маладосці!
- Герман! - сказаў я нерашуча.
Ён усміхнуўся.
- Гары? Ты знайшоў мяне?
Гэта была Герміна, толькі крыху інакш зачасаная і крыху падфарбаваная, незвычайным і бледным здаваўся мне яе разумны твар над модным стаячым каўнерыкам, дзівосна маленькімі, па кантрасце з шырокімі чорнымі рукавамі фрака і белымі манжэтамі-зарукаўнікамі, рукі, дзівосна далікатнымі, па кантрасце з доўгімі штанамі, яе ножкі ў шаўковых чорна-белых мужчынскіх шкарпэтках.
- Гэта і ёсць той касцюм, Герміна, у якім ты хочаш прымусіць мяне закахацца ў цябе?
- Пакуль што, - кіўнула яна, - я закахала ў сябе некалькіх дам. А цяпер на чарзе ты. Давай спачатку разгоннага вып'ем, шампанскага.
Мы сядзелі на высокіх зэдлях і пілі, а побач віравалі танцы і гарачая, запальная струнная музыка. І без якіх там ні было падсцёбак Герміны я закахаўся ў яе. Як бо што яна была пад мужчыну, я не мог танцаваць з ёю, ну, проста ж не мог дапусціцца да нейкіх там адмысловых далікатнасцяў, закідаў у залёты, і хоць у мужчынскіх строях яна здавалася далёкай і безудзельнай, яе позіркі, словы, рухі дыхалі ўсімі чарамі жаноцкасці. Без адзінага дакранання да яе я паддаўся яе чарам, і само гэта чараванне ўваходзіла ў яе ролю, было як бы двухполым. Бо гутарыла яна са мною пра Германа і пра дзяцінства, маё і сваё, пра тыя гады да палавой сталасці, калі падлеткавая сіла кахання скіраваная не толькі на абодва полы, але і на ўсё наогул, на пачуццёвае і духоўнае, калі яна надае ўсяму гэтаму тую панаднасць, тую казачную здольнасць да метамарфозаў, якія толькі перад выбранымі і паэтамі ажываюць часам і ў больш познім узросце. Іграла яна, безумоўна, юнака, курыла цыгарэты, балабоніла лёгка і разумна, часам крыху паглумліва, але ўсё свяцілася эротыкай, усё ператваралася па дарозе да маіх пачуццяў у мілую спакусу.
Як хораша і глыбока ведаў я, так мне, прынамсі, уяўлялася, Герміну і як цалкам па-новаму адкрылася яна мне ў гэтую ноч! Як мякка і непрыкметна аблытвала мяне сеткай пажады, як гулліва і па-русалачы спанатрана апойвала салодкай атрутай!
І вось мы сядзелі, малолі языкамі і пілі шампанскае. Мы пахаджалі, назіркам за заламі, кідаліся ў авантуры адкрыццяў, выбіралі пары і падслухвалі іхнюю гульню. Яна паказвала мне жанчын, з якімі я павінен быў танцаваць, і давала парады па спосабах спакушэння той ці іншай. Мы выступалі ў ролі супернікаў, увіваліся за адной і той самай жанчынай, папераменна танцавалі з ёю абое, стараліся яе скарыць. Але ўсё гэта была толькі маскарадная гульня, гульня паміж намі, усё гэта толькі цясней сплятала нас і распаляла абаіх. Усё было казка, усё было на адно вымярэнне багацей, на адно значэнне глыбей, было гульнёю і сімвалам. Мы змецілі адну вельмі прыгожую маладую жанчыну крыху хваравітага і незадаволенага выгляду, Герман патанцаваў з ёю, прымусіў яе расцвісці, знік з ёю ў адной пітной альтанцы, а потым расказаў мне, што перамог гэтую жанчыну лесбійскімі чарамі. А для мяне цэлы гэты грымотны дом, поўны грымотных танцаў, гэты хмельны карагод масак зрабіўся паступова нейкім шалёным, фантастычным раем, адзін за адным спакушалі мяне пялёсткі сваім пахам, адзін за адным аблашчваў я наўгад плады выпрабавальнымі персцямі, змеі спакушальна глядзелі на мяне з зялёнай цяні лістоты, кветка лотаса лунала над чорнай багнай, жар-птушкі на галінках зазывалі мяне, але ўсё гэта вяло толькі да адной жаданай мэты, усё нанава зараджала мяне знемажэннем ад адной-адзінай. Мне прыпала танцаваць з нейкай незнаёмай дзяўчынай; палаючы, вабячы, надзячы, яна патанала ў хмельным захапленні, і калі мы былі ўжо ў незямным свеце, яна раптам засмяялася і сказала: «Цябе не пазнаць. Сёння ўвечары ты быў такі дурны і нудны». І я пазнаў тую, якая некалькі гадзін таму назад назвала мяне «старым занудам». А цяпер яна лічыла, што захамутала мяне, але ў наступным танцы я ўжо палаў у абдымках другое. Я танцаваў падрад дзве гадзіны альбо і больш, усе танцы, у тым ліку і тыя, якім ніколі не вучыўся. Сюд-туд паблізу паяўляўся Герман, усмешлівы юнак, ківаў мне, знікаў у натоўпе.