З другога боку, усім самагубцам знаёмая барацьба са спакусай пакончыць самагубствам. Нейкім краёчкам душы кожны ведае, што самагубства хоць і выйсце, але ўсё-такі крыху жалю вартае і незаконнае выйсце, што, у сутнасці, прыгажэй і высакародней быць забітым самім жыццём, чым сваёй рукой. Гэта веданне, гэты закалот сумлення, якое мае тую ж самую крыніцу, што і нячыстае сумленне ананістаў, штурхае большасць самагубцаў нястомна заядацца ў барацьбе з ліхой спакусай. Яны змагаюцца, як змагаецца клептаман са сваёй пахібай. Стэпаваму ваўку таксама была знаёмая такая барацьба, ён вёў яе, шматкроць мяняючы зброю. Нарэшце, дажыўшы да сарака сямі, ён надыбаў на адну шчаслівую не без гумару подумку, якая часта ўводзіла яго ў радасць. Ён рашыў, што яго пяцідзесяты дзень народзінаў будзе тым днём, калі ён дасца сабе нарэшце пакончыць з самім сабою.
У гэты дзень, так ён пастанавіў сабе, яму будзе можна скарыстацца альбо не скарыстацца запасным выхадам, у залежнасці ад настрою. І хай з ім здарыцца што заўгодна, хай ён захварэе, згалечыцца, хай на яго зваляцца пакуты і гора - усё абмежавана тэрмінам, усё можа доўжыцца максімум гэтыя некалькі гадоў, месяцаў, дзён, а іх лік з кожным днём меншаў! І праўда, цяпер ён лягчэй пераносіў усякія непамыслоты, якія раней мучылі б яго мацней і даўжэй, а то б жа і падсеклі пад корань. Калі яму чамусьці прыпірала асабліва блага, калі да пустаты, адзіноты і здзічэласці ягонага жыцця дадаваліся яшчэ якія-колечы асаблівыя немачы альбо страты, ён мог сказаць гэтым немачам: «Пачакайце, яшчэ два гады і - дазнаеце зводу!» І потым замілавана ўяўляў сабе, як раніцай, у дзень пяцідзесяцігоддзя, прыйдуць лісты і віншаванні, а ён, упэўнены ў сваёй брытве, развітаецца з усімі сваімі нягодамі і бразне за сабою дзвярмі. Ляснуцца ж тады і ламота ў касцях, і нудота, і боль у галаве і рэзанка ў чэраве!
Застаецца яшчэ растлумачыць феномен Стэпавага ваўка ў плане яго своеасаблівых адносінаў да мяшчанства і звесці абедзве з'явы да іх асноўных законаў. За зыходны пункт возьмем, як што яно само на язык просіцца, яго ўспрыманне «мяшчанскай» сферы!
Як ён сам сабе ўяўляў, Стэпавы воўк быў па-за мяшчанскім светам, бо не вёў сямейнага жыцця і не ведаў сацыяльнага гонару. Ён адчуваў сябе то адзінокім, дзіўным самотнікам, хворым пустэльнікам, то няма ладу якой асобай з задаткамі генія, пастаўленага па-над нормамі звычайнага жыцця. Ён свядома пагарджаў мешчанінам і ганарыўся, што сам не такі. І ўсё ж у пэўным сэнсе ён жыў па-мяшчанску: меў рахунак у банку і дапамагаў бедным родзічам, апранаўся хай і нядбала, але прыстойна і някідка, стараўся ладзіць з паліцыяй, падатковай управай і іншымі ўладамі. Апрача таго нейкая моцная, тайная пацяга ўвесь час надзіла яго да мяшчанскага свету, да ціхіх, прыстойных сямейных дамоў з іх дагледжанымі садкамі, чысценькімі лесвіцамі, з усёй іх сціплай атмасферай парадку і добрапрыстойнасці. Яму падабалася мець свае маленькія заганы і вычуды, адчуваць сябе староннім у мяшчанскім асяроддзі, нейкім адшчапенцам альбо геніем, але ён ніколі не жыў і не сяліўся ў тых, так бы мовіць, правінцыях, дзе мяшчанства больш няма. Ён не адчуваў сябе вольна ні сярод людзей выключных, што карыстаюцца сілай, ні сярод злачынцаў альбо бяспраўных і не пакідаў правінцыі мяшчанаў, з нормамі і духам якое заўсёды быў звязаны, нават калі сувязь тая вылівалася ў супраціўленне і бунт. Апрача таго, ён вырас у атмасферы дробнабуржуазнага выхавання і вынес адтуль мноства ўяўленняў і шаблонаў. Тэарэтычна ён нічога не меў супроць прастытуцыі, але асабіста быў няздольны прыняць прастытутку на сур'ёзе і шчыра паставіцца да яе як да роўні. Палітычнага злачынцу, бунтаўніка альбо духоўнага спакусніка ён мог палюбіць як брата, але для якога-колечы зладзюгана, рабаўніка, забойцы, садыста ў яго не знайшлося б нічога, акрамя мяшчанскай мілажальнасці і шкадобы.
Такім парадкам, адной палавінай сваёй істоты ён заўсёды прызнаваў і пацвярджаў тое, што другой палавінай аспрэчваў і адмаўляў. Ён гадаваўся ў дагледжаным мяшчанскім доме, у строгім перайманні ўсталяваных формаў і звычаяў і часткай душы назаўсёды заставаўся прывязаны да завядзёнак гэтага свету, хоць даўно ўжо адасобіўся ў такой меры, якая ў мяшчанстве недапушчальная, і даўно вызваліўся ад сутнасці мяшчанскага ідэалу і мяшчанскай веры.
«Мяшчанства» ж, заўсёды сутны стан людзей, ёсць не што там якое, як спроба знайсці раўнавагу, як імкненне да нейтральнай сярэдзіны паміж безлічнымі крайнасцямі і полюсамі чалавечых паводзінаў. Калі ўзяць за прыклад якія-небудзь з гэтых полюсаў, скажам, процілегласць паміж святым і распуснікам, дык нашае прыпадабненне адразу станецца зразумелым. У чалавека ёсць магчымасць цалкам аддацца духоўнаму жыццю, наблізіцца да боскага пачатку, да ідэалу святога. Ёсць у яго, наадварот, і магчымасць цалкам аддацца сваім інстынктам, сваім пачуццёвым пожадзям і накіраваць усе свае высілкі на атрыманне імгненнай радасці. Адна дарога вядзе да святога, да пакутніка духу і самаадрачэння ў імя Бога. Другая дарога вядзе да распусніка, пакутніка інстынктаў, да самаадрачэння ў імя тла. Дык вось, мешчанін спрабуе жыць у міждарожжы, у памяркоўнай, ураўнаважанай сярэдзіне. Ён ніколі не адмовіцца ад сябе, не дапусціцца ні да разгулу, ні да аскетызму, ніколі не будзе пакутнікам, ніколі не згодзіцца са сваёй пагібеллю, - наадварот, яго ідэал - не самаадрачэнне, а самазахаванне, ён не імкнецца ні да святасці, ні да яе процілегласці, безумоўнасць, абсалютнасць яму нясцерпныя, ён хоча служыць Богу, але хоча служыць і разгулу, буянству, закурдайству, ён хоча быць дабрадзейным, але хоча і пажыць на зямлі ў сваю асалоду на поўную губу. Карацей, ён спрабуе асесці пасярэдзіне паміж крайнасцямі, ва ўмеранай і здаровай зоне, без лютых бураў і навальніц, і гэта яму ўдаецца, хоць і цаною той поўніцы жыцця і пачуццяў, якую дае імкненне да безумоўнасці, абсалютнасці, крайнасці. Жыць поўным жыццём можна толькі цаною свайго «я». А мешчанін нічога не ставіць вышэй за сваё «я» (вельмі, праўда, недаразвітае). Цаною поўніцы, значыць, ён дамагаецца захавання і бяспекі, атрымлівае замест апантанасці Богам спакойнае сумленне, замест асалоды - задавальненне, замест свабоды - утульнасць, замест смяротнага сквару - зацішны халадок. Таму мешчанін па сутнасці сваёй - істота са слабым імпульсам да жыцця, палахлівец, які баіцца хоць у нечым паступіцца сваім «я», - ім лёгка кіраваць. Менавіта таму ён і паставіў замест улады - большасць, на месца сілы - закон, на месца адказнасці - працэдуру галасавання.
Ясна, што гэтая кволая баязлівая істота, якія шматлікія ні былі б яе асобіны, не можа ацалець, што праз свае якасці яна не павінна граць у свеце іншай ролі, як толькі ролю статку ягнят сярод ваўкоў. І ўсё ж мы бачым, што хоць у часы, калі кіруюць натуры моцныя, мешчаніна адразу ж прыпіраюць да сцяны, ён тым не меней ніколі не гіне, а часам нават як бы і ўладарыць над светам. Як жа гэта так? Ні шматлікасць яго статку, ні дабрачынства, ні здаровы сэнс, ні арганізацыя не можа, здавалася б, выратаваць яго ад пагібелі. Таму, чые жыццёвыя сілы з самага пачатку падарваныя, не падоўжыць жыцця ніякая сіламоц на свеце. І ўсё-такі мяшчанства жыве, яно магутнае, яно квітнее. Чаму?
Адказ: праз стэпавых ваўкоў. Насамрэч жыццёвая моц мяшчанства трымаецца зусім не на ўласцівасцях яго нармальных прадстаўнікоў, а на ўласцівасцях безлічы яго аўтсайдэраў, якіх мяшчанства ў выніку расплывістасці і расцягнутасці сваіх ідэалаў уключае ў сябе. Сярод мяшчанства заўсёды жыве процьма моцных і дзікіх натураў. Наш Стэпавы воўк Гары - характэрны ўзор гэтага. Хоць развіццё ў ім індывідуальнасці, асобы зайшло далёка за даступныя мяшчанству межы, хоць асалода ад самасузірання знаёмая яму не менш за змрочную радасць нянавісці і саманенавісніцтва, хоць ён пагарджае законам, дабрачынствам і здаровым клёкам, ён усё ж у палоне ў мяшчанства і вырвацца з палону не можа. Такім парадкам, сапраўднае мяшчанства абгорнута, як ядро, шырокімі пластамі чалавецтва, тысячамі жыццяў і розумаў, што хоць і перараслі мяшчанства, што хоць і пакліканыя не прызнаваць адгаворак і лунаць у абсалюце, але затое прывязаныя да мяшчанскай сферы інфантыльнымі пачуццямі, яўна заражаныя надарванасцю жыццёвай сілы, і таму закасцянелыя ў мяшчанстве, падначаленыя яму, яму ж абавязаныя і ў нечым яму ўпакораныя. Бо мяшчанства трымаецца прынцыпу процілеглага прынцыпу вялікіх, - «хто не супроць мяне, той за мяне!»
Калі з гэтага гледзішча падзівіцца на душу Стэпавага ваўка, дык ён глядзецьмецца чалавекам, якому як індывідуальнасці, як яркай асобіне наканавана быць не-мешчанінам - усякая ж яркая індывідуальнасць абарочваецца супроць свайго «я» і схільная яго разбураць. Мы бачым, што ён надзелены аднолькава моцнымі імпульсамі і на тое, каб стаць святым, і, каб стаць разбэстай, але што праз нейкую слабкасць альбо закасцянеласць не здолеў сягнуць у дзікія прасторы сусвету, не пераадолеў прыцягнення цяжкай маці-зоркі мяшчанства. Такое яго становішча ў светабудове, такая яго скаванасць. Большасць інтелігентаў, пераважная частка мастакоў належаць да гэтага тыпу. Толькі самыя моцныя з іх вырываюцца ў космас з атмасферы мяшчанскай зямлі, а ўсе астатнія здаюцца альбо ідуць на кампрамісы, пагарджаюць мяшчанствам і ўсё ж да яго належаць, мацуюць, славяць яго, бо, зрэшты, вымушаныя сцвярджаць яго, каб неяк жыць. Трагізм гэтым незлічоным людзям не па плячы, па плячы ім, аднак, даволі-такі злашчасная доля, на кухні пекла якой дасмажваюцца і пачынаюць пладзіцца іх таленты. Тыя нямногія, што вырываюцца, дасягаюць абсалюту і слаўна гінуць, яны трагічныя, колькасць іх невялікая. А тым, што не вырваліся, чые таленты мяшчанства часта высока шануе, адчынена трэцяе царства, прывідны, але суверэнны свет - гумар. Неспакойныя стэпавыя ваўкі, гэтыя вечна горкія пакутнікі, якім не дадзена моцы, немінушча патрэбнай для трагізму, для прарыву ў зорную прастору, якія адчуваюць сябе пакліканымі да абсалютнага, а жыць у абсалютным не ўмеюць, - у іх, калі толькі іхні дух загартаваўся і стаўся пругкім у пакутах, ёсць прымірэнчы выхад у гумар. У нечым гумар заўсёды застаецца мяшчанскім, хоць сапраўдны мешчанін не здольны зразумець яго. У яго прывіднай сферы здзяйсняецца заблытаны, супярэчлівы ідэал усіх стэпавых ваўкоў: тут можна адначасова не толькі ўхваліць і святога, і разбэсту, зблізіць полюсы, але яшчэ і перакінуць гэтую ўхвалу на мешчаніна. Бо чалавек, апантаны Богам, вельмі нават можа ўхваліць злачынцу - і наадварот, але абодва яны, ды і ўсе людзі абсалютных безумоўных крайнасцяў, не могуць ухваліць нейтральную, азызлую, размякла-апоўзлую сярэдзіну мяшчанства, адзін толькі гумар, выдатнае вынаходства тых, чый максімалізм скаваны, хто амаль трагічны, хто няшчасны і пры гэтым шчодра адораны, адзін толькі гумар (можа, самае самабытнае і геніяльнае дасягненне чалавецтва) здзяйсняе немагчымае, ахопліваючы і яднаючы прамянямі сваіх прызмаў усе вобласці чалавечай натуры. Жыць у міры, быццам гэта не мір, паважаць закон і ўсё ж стаяць над ім, валодаць, «як бы не валодаючы», адмаўляцца, як бы гэта ніякая не адмова, - выконваць усе гэтыя любімыя і часта несфармуляваныя патрабаванні вышэйшай жыццёвай мудрасці здольны адзін толькі гумар.
І калі б толькі Стэпаваму ваўку, у якога ёсць да таго ж і здольнасць, і схільнасць, удалося выпарыць, выдаліць з сябе гэты чароўны напой, ён, Стэпавы воўк, быў бы выратаваны. Да такой удачы яму далёка. Але магчымасць, але надзея ёсць. Хто яго любіць, хто спагадлівы да яго, хай узычыць яму гэтага ратунку. Тады ён, праўда, застыў бы ў мяшчанскай сферы, але ягоныя пакуты можна было б ператрываць за іх плённасць. Яго адносіны да мяшчанскага свету і ў каханні і ў нянавісці страцілі б сентыментальнасць, і яго прывязанасць да гэтага свету перастала б суцэльна мучыць яго, як нешта ганебнае.
Каб дасягнуць гэтага альбо нарэшце, магчыма, адважыцца на скачок у космас, такому Стэпаваму ваўку след было б аднойчы зрабіць навочную стаўку з самім сабою, глыбока заглянуць у хаос сваёй душы і цалкам усвядоміць сябе. Тады яго сумніўнае існаванне раскрылася б перад ім ва ўсёй сваёй нязменнасці, і далей ён ужо не змог бы ўвесь час уцякаць з пекла сваіх інстынктаў у сентыментальна-філасофскія самазаспакаенні, а ад іх зноў у сляпую і п'яную дурмань сваёй ваўчынай стаці. Чалавек і воўк мусілі б спазнаваць адзін аднаго без фальшывых эмацыйных масак, мусілі б паглядзець адзін аднаму ў вочы. Тут яны альбо выбухнулі б і навекі разышліся б, альбо ж у іх з'явіўся б гумар, і яны паняліся б між сабою шлюбам па разліку.
Можа, калі-небудзь Гары выпадзе такая магчымасць. Магчыма, што калі-небудзь яму ўдасца спазнаць самога сябе - атрымаўшы толькі адно з нашых маленькіх люстэркаў, ці тое сустрэўшыся з несмяротнымі альбо, зноў жа магчыма, знайшоўшы ў адным з нашых магічных тэатраў тое, што яму трэба для вызвалення здзічэлай душы. Тысячы такіх магчымасцяў яго чакаюць, яго лёс неадольна прыцягвае іх, усе гэтыя аўтсайдэры мяшчанства жывуць у атмасферы такіх магічных магчымасцяў. Дастаткова дробязі, каб ляснула маланка.
І ўсё гэта добра вядома Стэпаваму ваўку, нават калі яму ніколі не трапіць на вочы гэты абрыс яго ўнутранай біяграфіі. Ён адчувае сваё становішча ў сусвеце, ён адчувае і ведае несмяротных, ён адчувае магчымасць сустрэчы з сабою і баіцца яе, ён ведае пра існаванне люстэрка, зірнуць у якое яму вельмі карціць, але зірнуць у якое ён так баіцца.
На завяршэнне нашага эцюда застаецца развеяць адну апошнюю фікцыю, адзін прынцыповы падман. Любыя «тлумачэнні», любая псіхалогія, любыя спробы паразумецца маюць патрэбу ў дапаможных сродках, тэорыях, міфалогіях, хлусні; і прыстойны аўтар не забудзецца развеяць напрыканцы па магчымасці і гэтую хлусню. Калі я кажу «наверсе» альбо «ўнізе», дык жа гэта ўжо сцвярджэнне, якое трэба прасвятліць, бо верх і ніз існуюць толькі ў мысленні, толькі ў абстракцыі. Свет сам па сабе не мае ні верху ні нізу.
Карацей кажучы «стэпавы воўк» - таксама фікцыя. Калі Гары адчувае сябе звышчалавекам і лічыць, што складаецца з двух варожых і супрацьлеглых натураў, дык гэта ўсяго толькі спрошчаная міфалогія. Гары ніякі не чалавекавоўк, і калі мы прынялі напавер ягоную хлусню, якую ён сам сабе выдумаў і ў якую верыць, калі мы і насамрэч спрабавалі разглядаць і тлумачыць яго як дваістую натуру, як стэпавага ваўка, дык мы, спадзеючыся на тое, што нас лягчэй будзе зразумець, пакарысталіся падманам, які цяпер трэба парупіцца паправіць.
Падзел на ваўка і чалавека, на інстынкт і дух, які ўчыняе Гары дзеля большай зразумеласці ягонага лёсу, - гэта вельмі грубае спрошчванне, гэта гвалт над рэчаіснасцю дзеля даходлівага, але няправільнага тлумачэння супярэчнасцяў, выяўленых у сабе гэтым чалавекам, якія здаюцца яму крыніцай яго неабыякіх пакутаў. Гары выяўляе ў сабе «чалавека», гэта значыцца, свет думак, пачуццяў, культуры, утаймаванай і вытанчанай прыроды, але побач ён выяўляе яшчэ і «ваўка», гэта значыцца, цёмны свет інстынктаў, дзікасці, жорсткасці, нявытанчанай, грубай прыроды. Нягледзячы на гэта, на блізір такі ясны падзел сваёй натуры на дзве ўзаемаварожыя сферы, ён зрэдзь заўважаў, што воўк і чалавек нейкі час, у нейкія шчаслівыя імгненні, сужываліся адзін з адным. Калі б Гары спрабаваў вызначыць ступень удзелу ваўка ў кожным асобным яго, Гары, моманце жыцця, у кожным ягоным учынку, у кожным ягоным адчуванні, ён адразу недаўмёна спыніўся б і ўся яго прыгожая «ваўчыная» тэорыя паляцела б дагары нагамі. Бо ніводзін чалавек, нават першабытны мурын, нават ідыёт, не бывае так паслужліва просты, каб ягоную натуру можна было растлумачыць як суму двух альбо трох асноўных элементаў, а ўжо каб растлумачыць такога рознабаковага чалавека, як Гары, наіўным падзелам на ваўка і чалавека - гэта, ну, зусім жа дзіцячая спроба. Гары складаецца не з двух натураў, а з сотняў, з тысячаў. Яго жыццё, як жыццё кожнага чалавека, працякае не паміж двума полюсамі, такімі, як інстынкт і дух альбо святы і распуснік, яно адбываецца паміж безлічнымі тысячамі палярных процілегласцяў.
Хай нас не здзіўляе, што такі разумны і абазнаны чалавек, як Гары, лічыць сябе «стэпавым ваўком» і зводзіць багаты і складаны лад свайго жыцця да такой простай, брутальнай і прымітыўнай формулы. Здольнасць думаць чалавек мае толькі ў невялікай меры, і нават самы духоўны і самы адукаваны чалавек бачыць свет і сябе самога праз акуляры вельмі наіўных, спрошчаных, фальшывых формулаў - і асабліва сябе самога. Бо гэта, відаць, прыроджаная патрэба кожнага чалавека, якая падключаецца міжвольна, - уяўляць сябе нейкім адзінствам. Якія б частыя і якія б цяжкія ўдары ні пераносіла гэтая ілюзія, яна ажывае зноў і зноў. Суддзя, які сядзіць насупраць забойцы і глядзіць яму ў вочы, у нейкі там момант чуе, як той гаворыць ягоным, судзейскім, голасам, у нейкі там момант знаходзіць у сабе ўсе парывы, задаткі, магчымасці забойцы, - у наступны момант ён ужо знаходзіць цэльнасць, зноў робіцца суддзёю, замыкаецца ў панцыр свайго «я», выконвае свой абавязак і выракае забойцу на смерць. І калі ў адмыслова адораных і тонка арганізаваных чалавечых душах паявіцца пачуццё і складанасці, калі яны, як усякі геній, прарвуцца праз ілюзію адзінства асобы, адчуюць сваю неадназначнасць, адчуюць сябе суцэльнасцю з мноствам «я», дык варта ім толькі заікнуцца пра гэта, як большасць закліча на дапамогу навуку, канстатуе шызафрэнію і абароніць чалавецтва ад патрэбы слухаць голас праўды з вуснаў гэтых няшчасных. Але навошта нам тут марнаваць словы, навошта гаварыць пра рэчы, якія ўсім, хто думае, і без таго вядомыя, але гаварыць пра якія не прынята? Значыцца, калі нехта адважваецца пашырыць уяўнае адзінства свайго «я» хоць бы да дваістасці, дык ён ужо амаль што геній, прынамсі, рэдкае і цікавае выключэнне. Насамрэч любое «я», нават самае наіўнае, - гэта не адзінства, а складаны свет, гэта маленькае зорнае неба, хаос формаў, ступеняў і станаў, спадчыннасці і магчымасцяў. А што кожны асобна імкнецца глядзець на гэты хаос як на адзінства і гаворыць пра сваё «я» як пра нешта простае з цвёрдай, выразна акрэсленай формай, дык гэта падман, уласцівы ўсякаму чалавеку нават невысокага палёту, ёсць, бадай што, такая ж самая вымога яго жыцця, як дыханне і ежа.
Падман гэты заснаваны на простым пераносе энергіі. Цела кожнага чалавека цэльнае, а душа - не. Паэзія таксама, нават самая вытанчаная традыцыйна заўсёды аперуе ўяўнацэльнымі, уяўнаадзінымі персанажамі. У паэзіі да гэтага часу спецыялісты і знаўцы цэняць вышэй за ўсё драму, і гэта з поўным правам, бо яна дае, альбо магла б даць найбольшую магчымасць выявіць «я» як нейкае мноства, калі б не грубая падтасоўка, якая выдае кожны асобны персанаж драмы за нешта адзінае, бо жыве ва ўнікальнай, цэльнай і замкнёнай цялеснай абалонцы. Найвышэй цэніць наіўная эстэтыка так званую драму характараў, дзе кожная асоба выступае як нейкая выразна пазначаная і адасобленая цэльнасць. Толькі цьмяна і спакваля ўзнікае ў сяго-таго здагадка, што ўсё гэта, магчыма, толькі танная, павярхоўная эстэтыка, што мы памыляемся, стасуючы да нашых вялікіх драматургаў выдатныя, але не арганічныя, а толькі накінутыя нам паняцці пра прыгожае, паняцце антычнасці, якая, зыходзячы заўсёды з бачнага цела, якраз і прыдумала фікцыю «я», фікцыю асобы. У паэзіі старажытнай Індыі гэтага паняцця зусім няма, героі індыйскага эпасу - не асобы, а хеўры асобаў, рады адухоўленняў. І ў нашым сучасным свеце таксама ёсць паэтычныя творы, дзе пад выглядам гульні асобаў і характараў робіцца не зусім усвядомленая аўтарам спроба паказаць разнастайнасць душы. Хто хоча знайсці гэта, павінен адважыцца зірнуць на дзейных асоб такога твору не як на асобныя істоты, а як на часткі, як на бакі, як на розныя аспекты нейкага вышэйшага адзінства, ну, скажам хоць бы - душы пісьменніка. Хто паглядзіць так хоць бы на «Фаўста», для таго Фаўст, Мефістофель, Вагнер і ўсе астатнія складуць нейкае адзінства, нейкую звышасобу, і толькі ў гэтым высокім адзінстве, а не ў асобных персанажах, ёсць нейкі намёк на сапраўдную сутнасць душы. Калі Фаўст прамаўляе словы, папулярныя ў школьных настаўнікаў, якія выклікаюць захапленне ў абываталя: «Ах, дзве душы ў маіх жывуць грудзях», ён, Фаўст, забывае пра Мефістофеля і мноства іншых душаў, якія таксама жывуць у ягоных грудзях. Дык жа і наш Стэпавы воўк лічыць, што носіць у сваіх грудзях дзве душы, ваўка і чалавека, і лічыць, што гэтым самым душа ягоная моцна абцяжарана. А ў тым тое і штука ўся, што грудзі, цела заўсёды адзінкавыя, а душ у іх не дзве, не пяць, а безліч, легіён лікам; чалавек - што цыбуліна, складзеная з сотні скурачак, тканка, якая складаецца з мноства. Зразумелі і добра засвоілі гэта старажытныя азіяты, і буддыйская ёга стварыла тэхніку, як выкрыць самападман асобы. Пацешная і разнастайная гульня чалавецтва: самападман, над выкрыццём якога Індыя білася тысячу гадоў, - гэта той самы самападман, на ўмацаванне і ўзмацненне якога паклаў столькі сілы і Захад.
Калі мы глянем на Стэпавага ваўка з гэтага боку, будзе зразумела, чаму ён так пакутуе ад сваёй смешнай дваістасці. Ён, як і Фаўст, лічыць, што дзве душы - гэта для адных грудзей ужо зашмат, і што яны павінны разарваць грудзі. А гэта ж якраз замала, і Гары страшна гвалціць свае грудзі, спрабуючы зразумець яе ў такім прымітыўным паказе. Гары, хоць ён і высока адукаваны чалавек, робіць прыкладна тое самае, што і дзікун, які ўмее лічыць толькі да двух. Адну частку сябе ён называе чалавекам, а другую ваўком і думае, што гэта ўсё, што ён вычарпаў сябе. У чалавека ён запіхвае ўсё духоўнае, вытанчанае альбо ж хоць культурнае, што знаходзіць у сабе, а ў ваўка ўсё імпульсіўнае, дзікае, хаатычнае. Але ў жыцці ўсё не так проста, як у нашых думках, усё не так груба, як у нашай беднай, ідыёцкай мове, і Гары ўдвайне ашуквае сябе гэтым дзікунскім метадам «ваўка». Баюся, Гары да «чалавека» адносіць цэлыя вобласці сваёй душы, якім далёка да чалавека, а да ваўка такія часткі сваёй натуры, якія даўно ўжо пераважылі ваўка.
Як усе людзі, Гары думае, быццам няблага ведае, што такое чалавек, а насамрэч гэтага не ведае, хоць часам у сне і іншых непадкантрольных станах свядомасці даўмяваецца. Каб жа ж ён не забываў сваіх здагадак, каб жа ж засвоіў іх як мага лепш! Чалавек бо не ёсць нешта застылае і нязменнае (такі быў, усутыч процілеглым здагадкам яе мудрацоў, ідэал антычнасці), а ёсць хутчэй нейкая спроба, нейкі пераход, ёсць не што іншае, як вузкі, небяспечны масток паміж прыродай і Духам. Да Духу, да Бога цягне як схаванае ў ім пакліканне, назад да маці-прыроды - самая глыбокая туга; паміж гэтымі дзвюма сіламі гойдаецца ягонае жыццё ў страху і трымценні. Тое, што людзі ў кожны дадзены момант укладваюць у паняцце «чалавек», ёсць заўсёды толькі пераходная, абыватальская дамоўленасць. Гэтая ўмоўнасць адкідае і асуджае некаторыя найбольш грубыя інстынкты, патрабуе нейкай свядомасці, нейкага пераадолення жывёльнасці ў сабе, яна не толькі дапускае, але нават абвяшчае неабходнай невялікую долю духу. «Чалавек» гэтай умоўнасці ёсць, як усякі мяшчанскі ідэал, кампраміс, нясмелая, наіўная спроба перахітрыць, з аднаго боку, ліхую прамаці-прыроду, а з другога - надакучлівага бацьку - Дух і пажыць паміж імі, ва ўтульненькай сярэдзінцы. Таму мешчанін дапускае і трывае тое, што ён называе «асобай», але разам з тым аддае асобу на волю малоха - «дзяржавы» і заўсёды сутыкае лбамі асобу і дзяржаву. Таму мешчанін паліць сёння, як ератыка, вешае, як злачынцу, таго, каму паслязаўтра будзе ставіць помнікі.
Адчуванне, быццам «чалавек» не ёсць нешта, якое ўжо склалася, а ёсць патрабаванне Духа, аддаленая, гэтак жаданая, як і страшная магчымасць, і што ідуць да яе заўсёды вельмі павольна, цаною мукі экстазаў, якраз тыя адзіночкі, якіх сёння чакае эшафот, а заўтра помнік, - гэта адчуванне жыве і ў Стэпавым ваўку. Але тое, што ён, у процілегласць свайму «ваўку», называе ў сабе «чалавекам» - гэта ўвогуле і ёсць той самы пасрэдны «чалавек» мяшчанскай умоўнасці. Так, Гары адчувае, што ёсць дарога да сапраўднага чалавека, так, часам ён нават ледзь-ледзь і памаленьку ледзь-ледзь рухаецца наперад па гэтай дарозе, плацячы за свой рух горкімі пакутамі і адзінотай. Але ўхваліць і прызнаць за сваю мэту тое высокае патрабаванне, тое сапраўднае ачалавечванне, якога шукае Дух, пайсці адной магчымай дарогай да неўміручасці - гэтага ён у глыбіні душы ўсё-такі баіцца. Ён добра адчувае: гэта павядзе да яшчэ большых пакутаў, да выгнання, да апошніх нягодаў, можа нават да эшафота, - і як ні вабіць бяссмерце ў канцы такога шляху, ён не хоча пераймацца ўсімі гэтымі пакутамі, не хоча паміраць усімі гэтымі смерцямі. Хоць ачалавечванне як мэта больш зразумелае яму, чым мяшчанам, ён засланяе вочы і быццам бы не ведае, што зацята трымацца за сваё «я», за жыццё - гэтай найбольш пэўнай дарогай ісці да смерці, тым часам як уменне паміраць, скідаць абалонку, вечна ахвяраваць сваім «я» дзеля перамен вядзе да бяссмерця. Абагаўляючы сваіх любімцаў з ліку несмяротных, напрыклад, Моцарта, ён усё-такі глядзіць на яго ўсё яшчэ мяшчанскімі вачыма і, зусім як школьны настаўнік, схільны тлумачыць дасканаласць Моцарта толькі яго высокай адоранасцю спецыяліста, а не веліччу ягонай самааддачы, яго гатовасцю да пакутаў, яго абыякавасцю да ідэалаў мяшчанства, не яго здольнасцю да той крайняй адзіноты, якая разрэджвае, якая ператварае ў ледзяны эфір космасу любую мяшчанскую атмасферу вакол таго, хто пакутуе і робіцца чалавекам, да адзіноты Гефсіманскага саду.
І ўсё ж наш Стэпавы воўк адкрыў у сабе, прынамсі, фаўстаўскую раздвоенасць, убачыў, што за адзінствам ягонага жыцця зусім не стаіць адзінства душы, а што ён у лепшым разе толькі ў дарозе, толькі ў доўгім паломніцтве да ідэалу гэтага суладдзя. Ён хоча альбо пераадолець у сабе ваўка і зрабіцца цалкам чалавекам альбо адмовіцца ад чалавека і хоць бы ваўком жыць цэльна і нераздвоена. Мабыць, ён ніколі як след не назіраў за сапраўдным ваўком, а тое ж бы ён, можа, убачыў, што і ў жывёлаў няма цэльнай душы, што і ў іх за прыгожай, падцягненай формай цела крыюцца розныя памкненні і станы, што ў ваўка ёсць унутраныя бездані, што воўк пакутуе. Не, кажучы «Назад да прыроды!», чалавек заўсёды ідзе няправільнай, пакутлівай і безнадзейнай дарогай.
Гары ніколі не зробіцца зноў цалкам ваўком, ды калі б і зрабіўся, убачыў бы, што воўк таксама не нешта простае і пачатковае, а ўжо нешта вельмі складанае. І ў ваўка ў яго воўчых грудзях жывуць дзве і больш за дзве душы, і хто прагне быць ваўком, той такі ж сама забыўлівы, як мужчына, які спявае: «Толькі дзецям дадзена шчасце!» Сімпатычны, але сентыментальны мужчына, які спявае пра шчаснае дзіцятка, таксама хоча вярнуцца да прыроды, да нявіннасці, да першакрыніцы, начыста забыўшыся, што дзеці зусім жа не шчасныя, што яны здольныя на шмат якія канфлікты, разлады і пакуты.
Назад наогул дарогі няма ні да ваўка, ні да дзіцяці. У пачатку ўсіх рэчаў няма ні нявіннасці, ні прастаты; усё створанае, нават самае простае з выгляду, ужо вінаватае, ужо разнастайнае, ужо ўкінута ў брудную плынь станаўлення і ніколі-ніколі не здолее паплысці назад. Дарога да нявіннасці, да нятворнага, да Бога вядзе не назад, а наперад, не да ваўка, не да дзіцяці, а да ўсё большай віны, да ўсё большага ачалавечвання. І самазабойства табе, гаротны Стэпавы воўча, таксама сур'ёзна не пасобіць, табе не пазбегнуць доўгай, цяжкай дарогі ачалавечвання, ты яшчэ будзеш вымушаны памнажаць сваю раздвоенасць, ускладняць сваю складанасць. Замест каб звужваць свой свет, спрашчаць сваю душу, табе давядзецца пакутліва пашыраць яе, усё больш расхінаць яе перад светам, а там, як бач, і прыняць у сябе свет, каб калі-небудзь, магчыма, дайсці да канца і спакою. Гэтай дарогай ішоў Будда, ёю ішоў кожны вялікі чалавек - хто свядома, хто несвядома, - як каму на што ўдавалася адважыцца. Усякае нараджэнне азначае аддзяленне ад сусвету, азначае абмежаванне, адасабленне ад Бога, пакутлівае станаўленне нанава. Вярнуцца да сусвету, адмовіцца ад пакутлівай адасобленасці, зрабіцца Богам - гэта азначае так пашырыць сваю душу, каб яна зноў магла абняць сусвет.
Тут гаворка ідзе не пра чалавека, якога мае на ўвазе школа, эканоміка, статыстыка, не пра чалавека, які мільённа ходзіць па вуліцах і пра якога можна сказаць тое самае, што пра пясчынкі на марскім беразе альбо пырскі прыбою: мільёнам больш, мільёнам менш - няважна, яны - матэрыял, і толькі. Не, мы гаворым тут пра чалавека ў высокім сэнсе, пра мэты і шляхі ачалавечвання, пра чароўнага чалавека, пра несмяротных. Геніяльнасць - з'ява не такая рэдкая, як гэта нам часам здаецца, хоць і не такая частая, як лічаць гісторыкі літаратураў, гісторыкі краін, а тым больш газеты. Стэпавы воўк Гары, на наш погляд, дастаткова геніяльны, каб адважыцца на спробу ачалавечвання, замест каб пры любой цяжкасці скрушліва спасылацца на свайго дурнога стэпавага ваўка.
Калі людзі такіх магчымасцяў перабіваюцца спасылкамі на стэпавага ваўка і на іх «ах, дзве душы», дык гэта таксама здзіўляе і засмучае, як і тое, што яны часта любяць мяшчанства. Чалавеку, які здольны зразумець Будду і які мае ўяўленне пра неба і бездані чалавецтва, не лічыць жыць у свеце, дзе кіруюць здаровы сэнс, дэмакратыя і мяшчанская адукаванасць. Ён жыве ў ім толькі з баязлівасці, і калі яго гнятуць памеры гэтага свету, калі цесны мяшчанскі пакой робіцца яму занадта цесны, ён усё валіць на «ваўка» і не бачыць, што воўк - часам яго лепшы бок. Ён называе ўсё дзікае ў сабе ваўком і лічыць гэта ліхім, небяспечным, з мяшчанскага гледзішча - страшным, і хоць ён лічыць сябе мастаком, хоць перакананы ў далікатнай вытанчанасці сваіх пачуццяў, яму ані наўме, што, апрача ваўка, за ваўком, у ім жыве і шмат чаго іншага, і не ўсё тое воўк, што ваўком названа, і жывуць там яшчэ і ліс, і дракон, і тыгр, і малпа, і райская птушка. І не наўме яму, што ўвесь гэты свет, увесь гэты райскі сад прыгожых і страшных, вялікіх і малых, моцных і слабых стварэнняў гэтак сама ж прыгнечаны сапраўдны чалавек і ўзяты ў палон казкаю пра ваўка, як прыгнечаны ў ім, у Гары, і ўзяты ў палон мешчанінам, псеўдачалавекам.
Уявіце сабе сад з сотнямі відаў дрэў, з тысячамі відаў кветак, з сотнямі відаў пладоў, з сотнямі відаў траў. Калі садоўнік гэтага саду не ведае ніякіх батанічных адрозненняў, апрача «ядомае» і «пустазелле», дык ад дзевяці дзесятых ягонага саду яму ніякага толку не будзе, ён вырве самыя чароўныя кветкі, высеча самыя высакародныя дрэвы альбо, прынамсі, зненавідзіць іх і будзе коса на іх зіркаць. Так робіць і Стэпавы воўк з тысячамі кветак сваёй душы. Што не падыходзіць пад рубрыкі «чалавек» альбо «воўк», таго ён проста не бачыць. А чаго ён толькі не далучае да «чалавека»! Усё баязлівае, усё напускное, усё дурное і дробязнае, бо яно не ваўчынае, ён далучае да «чалавека», а ўсё моцнае і высакароднае, толькі таму, што яшчэ не зрабіўся сам сабе панам, прыпісвае свайму воўчаму пачатку.
Мы развітваемся з Гары, мы даём яму адзінока ісці далей ягонай дарогай. Калі б ён ужо быў несмяротны, калі б ён ужо быў там, куды, здаецца, вядзе яго цярністы шлях, хай бы здзіўлена глянуў на гэтыя выгіны, на гэты збянтэжаны, на гэты нерашучы паварот усёй дарогі, як бадзёра, як асуджальна, як спачувальна, як весела ўсміхнуўся б ён гэтаму Стэпаваму ваўку!
Дачытаўшы да канца, я ўспомніў, што некалькі тыдняў таму назад, неяк уначы, я напісаў дзіўны верш, дзе гаворка таксама ішла пра Стэпавага ваўка. Я перакапаў кучу папер у сваім напіхам поўным пісьмовым стале, знайшоў гэты лісток і прачытаў:
І вось у мяне ў руках два мае партрэты - аўтапартрэт з рыфмаваных кнітэльвэрсаў, такі ж журлівы і трывожны, як і я сам, і партрэт, напісаны холадна і з выгляду аб'ектыўна старонняй асобай, які глядзіць на мяне збоку, зверху ўніз, і ведае больш, але ўсё-такі менш за мяне. І абодва гэтыя партрэты разам, мае заіклівыя вершы і разумны эцюд невядомага аўтара дакучалі мне балюча, абодва яны былі правільныя, абодва без прыхарошвання паказвалі ўсю немарасць майго жыцця, абодва ясна паказвалі нязноснасць і няўстойлівасць майго стану. Гэты Стэпавы воўк павінен быў памерці, павінен быў сваёй рукой пакончыць са сваім ненавісным жыццём - альбо надосталь пераплавіцца ў смяротным агні абноўленай самаацэнкі, сарваць з сябе маску і выправіцца ў дарогу да новага «я». Ах, гэты працэс не мог быць мне новым і незнаёмым, я ведаў яго, я ўжо няраз праходзіў праз яго ў крайняй роспачы. Кожнага разу падчас гэтай цяжкай ломкі разбівалася маё ранейшае «я», кожнага разу глыбінныя сілы тармасілі і разбуралі яго, кожнага разу пры гэтым нейкая запаветная і моцна любімая частка майго жыцця здраджвала мне і губілася. Аднаго разу я страціў сваю мяшчанскую рэпутацыю разам са сваім станам і мусіў паступова адмовіцца ад павагі нават у тых, хто да таго здымаў перад мною капялюш. Другім разам паламалася маё сямейнае жыццё, мая душэўна хворая жонка прагнала мяне з дому, з наладжанага быту, каханне і давер раптам ператварыліся ў нянавісць і смяротную варажнечу, суседзі глядзелі мне ўслед з жалем і пагардай. Вось тады і пачалася мая ізаляцыя. А праз некалькі гадоў, праз гэтыя некалькі цяжкіх, горкіх гадоў, калі я адзінокі і, дзякуючы строгай самадысцыпліне, збудаваў сабе новае жыццё, заснаванае на аскетызме і духоўнасці, калі я, аддаўшыся абстрактнай практыкоўцы розуму і строга ўпарадкаванай медытацыі, зноў дасягнуў пэўнай цішыні, пэўнай вышыні, гэты лад жыцця таксама неспадзявана абваліўся, таксама раптам страціў свой высакародны, высокі сэнс; я зноў кідаўся па свеце ў дзікіх, напружаных паездках, назапашваліся новыя пакуты і новая віна. І кожнага разу гэтаму здзіранню маскі, гэтаму абвалу ідэала папярэднічалі такая самая жахлівая пустата і цішыня, такая самая смяротная скаванасць, ізаляванасць і адчужанасць, такая самая пустэльня абыякавасці і роспачы, як тыя, праз якія я зноў праходзіў цяпер.
Пры кожным такім узрушэнні майго жыцця я ў выніку нешта здабываў, гэтага не адымеш, рабіўся больш свабодны, больш духоўны, глыбейшы, але ж і больш самотны, больш незразумелы, халаднейшы. У мяшчанскім сэнсе жыццё маё было пастаянным, ад узрушэння да ўзрушэння, заняпадам, усё большым аддаленнем ад нармальнага, дазволенага, здаровага. З гадамі я зрабіўся чалавекам без пэўных заняткаў, без сям'і, без радзімы, апынуўся па-за сацыяльнымі групамі, адзін, ніхто мяне не любіў, многім я быў падазроны, быў увесь час у жорсткім канфлікце з грамадскай думкай і мараллю грамадства, і хай сабе я яшчэ жыў у мяшчанскім асяроддзі, але сваімі думкамі і пачуццямі быў ўсярэдзіне гэтага свету чужы. Рэлігія, бацькаўшчына, сям'я, дзяржава не мелі ў мяне ніякай вартасці, яны мне ніяк не абыходзілі, славалюбства навукі, мастацтвы, цэхі мяне гідзілі; мае погляды, мой густ, мой розум, якімі я колісь ззяў як чалавек адораны і папулярны, цяпер запусціліся і здзічэлі, зрабіліся падазронымі людзям. Калі ў працэсе пераменаў я і набываў нешта нябачнае і бязважкае, дык аплачваў гэта дарагою цаною, і з кожным разам жыццё маё рабілася ўсё больш цяжкім, адзінокім, небяспечным. Далібог жа, у мяне не было прычыны хацець, каб так ішло далей, каб дарога мая вяла ва ўсё больш беспаветраныя сферы, падобныя на дым у восеньскай песні Ніцшэ.
Ах во, - я добра ведаў гэтыя адчуванні, гэтыя перамены, ушыкаваныя лёсам сваім наравістым дзецям, ад якіх столькі ўсялякіх турботаў, добра бо я іх ведаў. Я ведаў іх як ганарлівы, але няўдачлівы паляўнічы ведае ўсе этапы палявання, як стары біржавік ведае ўсе этапы спекуляцыі, выйгрышу, няўпэўненасці, ваганняў, банкруцтва. Няўжо мне і праўда даводзілася праходзіць праз усё гэта? Праз усю гэту муку, праз усе гэтыя ваганні, праз усе гэтыя сведчанні нізкасці і нікчэмства свайго «я», праз усю гэтую жахлівую боязь паразы, праз увесь гэты страх смерці? Ці не лягчэй было б, ці не прасцей прадухіліць паўтор столькіх пакутаў і даць лататы? Ну так, гэта было б і прасцей, і разумней. Што б там ні пісалі наконт «самагубцаў» у брашуры пра Стэпавага ваўка, ніхто не мог пазбавіць мяне прыемнасці з дапамогай свяцільнага газу, брытвы альбо пісталета ўнікнуць паўтору працэсу, пакутлівы боль ад якога я, далібог, перажываў ужо даволі часта і глыбока. Не, чорт пабяры, ніякая сіла на свеце не прымусіць мяне яшчэ раз задрыжаць перад смерцю ад жаху, яшчэ раз перарадзіцца і пераўвасобіцца, прычым адно дзеля таго, каб здабыць нарэшце мір і спакой, а не дзеля новага самазнішчэння, не дзеля новага перараджэння! Хай самазабойства - гэта глупства, баязлівасць і подласць, хай гэта бясслаўны, ганебны выхад - любы, нават самы ганебны выхад з гэтага млына пакутаў няма ладу які харошы, тут ужо няма чаго гуляць у высакародства і гераізм, тут я стаю перад простым выбарам паміж маленькім, кароткім болем і неверагодна жорсткай, бясконцай пакутай. У сваім такім цяжкім, такім шалёным жыцці я даволі часта бываў высакародным донкіхотам і аддаваў перавагу частцы - зручнасці, а гераізм - розуму. Годзе, хопіць з мяне!
Раніца пазяхала ўжо ў вокны, свінцовая, халерная раніца дажджлівага зімовага дня, калі я нарэшце лёг. У ложак я ўзяў і сваё рашэнне. Але ўскрай свядомасці, на яе апошняй мяжы, калі ўжо я засынаў, перад мною прабліснула тая дзіўная старонка брашуры, дзе гаворка ішла пра «несмяротных», і я ўспомніў, што няраз і нават зусім нядаўна адчуваў сябе даволі блізкім да несмяротных, калі ў адным такце старадаўняй музыкі ўлавіў халодную, светлую, сурова-ўсмешлівую мудрасць несмяротных. Гэта ўзнікла, прабліснула, патухла, і цяжкі, як гара, сон атуліў мой лоб.
Прачнуўшыся пад полудзень, я адразу адчуў яснасць сітуацыі: брашурка мая і вершы ляжалі на тумбачцы, і маё рашэнне, якое даспела і памацнела за ноч у сне глядзела на мяне прыветліва-халодна з хаосу майго жыцця апошняга часу. Спяшацца не было куды, маё рашэнне памерці не было мімалётнай прыдумкай, капрызам апошняй гадзіны, гэта спелы, крамяны плод, які выспяваў і цяжэльшаў павольна і быў гатовы ўпасці ад першага ж парыву ветру лёсу, які цяпер яго ціхенька пакалыхваў.
У мяне ў дарожнай аптэчцы быў выдатны сродак ад болю, моцны прэпарат опіуму, карыстацца ім я дазваляў сабе вельмі рэдка, і маёй паўстрымлівасці часта хапала на некалькі месяцаў; гэты аглушальны сродак я прымаў толькі пры нясцерпна пакутлівым болі. На самазабойства ён, на жаль, быў непрыдатны, шмат гадоў таму назад я пераканаўся ў гэтым на практыцы. Аднойчы, падчас чарговага наплыву роспачы, я праглынуў вялікую дозу гэтага прэпарату, дастатковую, каб забіць шасцёх, але мяне гэта не забіла. Я, што праўда, заснуў і праляжаў некалькі гадзін у поўным забыцці, але потым, на жахлівае расчараванне, прачнуўся ад страшэннай рэзанкі ў жываце, званітаваў, не зусім ачомаўшыся, усю прынятую атруту і зноў заснуў, каб ужо канчаткова прачнуцца толькі ў сярэдзіне наступнага дня - мярзотна цвярозы, з выпаленым, пустым мозгам і амаль начыста адбітай памяццю. Ніякіх іншых наступстваў, акрамя часовага бяссоння і боляў у страўніку, атручэнне не мела.
Гэты спосаб, значыцца, адпадаў. Але маё рашэнне прыняло цяпер такую форму: калі ў мяне ўсё пойдзе так, што я змушаны буду скарыстацца сваім опіумным зеллем, мне дазваляецца замяніць гэта кароткае збавенне збавеннем вялікім, смерцю, прычым смерцю пэўнай, надзейнай, ад кулі альбо ад брытвы. Цяпер становішча прасветлілася; чакаць свайго пяцідзесяцігоддзя, як дасціпна раіла брашурка, трэба было, на мой погляд, надта ж бо доўга, да яго заставалася яшчэ два гады. Няважна, праз год, ці праз месяц, ці ўжо заўтра - але дзверы былі адчыненыя.
Не скажу, што «рашэнне» моцна перамяніла маё жыццё. Яно крыху з'абыякавіла мяне да хворасцяў, крыху збестурбоціла ва ўжыванні опіуму і віна. Крыху панукала да мяжы трывальнага, а і не больш за тое. Мацней дзейнічалі іншыя ўражанні таго вечара. Трактат пра Стэпавага ваўка я часам перачытваў то з захапленнем і ўдзячнасцю, быццам прызнаваў, што нейкі там маг мудра скіроўвае мой лёс, то з пакеплівай пагардай да цвярозасці трактата, які, як мне падалося, зусім не ўлічваў спецыфічнай напружанасці майго жыцця. Усё, што там сказана пра стэпавых ваўкоў і самагубцаў, магчыма, было разумна і выдатна, але яно датычылася цэлай катэгорыі, тыпу ў сваёй аснове, было таленавітай абстракцыяй; прыватны лёс такой грубай сеткай, здавалася мне, не зловіш.
Глыбей за ўсё астатняе мяне займала тая галюцынацыя, той відзеж каля царкоўнага мура, той анонс светлавых літар, які адпавядаў намёкам у трактаце. Надта ж бо шмат чаго абяцалася мне, надта ж бо моцна распалілі галасы таго невядомага свету маю дацеклівую цікаўнасць. Цэлымі гадзінамі я самазабыўна разважаў пра іх, і ўсё выразней тады чулася мне засцярога тых надпісаў: «Не ўсім!» і «Толькі вар'ятам!». Значыцца, я вар'ят, значыцца, я вельмі далёкі ад «усіх», калі тыя галасы не дасталі мяне, калі тыя светы да мяне загаворваюць. Божа, хіба ж я даўно не адлучыўся ад жыцця ўсіх, ад быцця і спосабу мысліць у нармальных людзей, хіба я даўно не адасобіўся ад іх, не звар'яцеў? І ўсё ж у глыбіні душы я выдатна разумеў гэтую ўмову вар'яцтва, гэты заклік адкінуць розум, скаванасць, мяшчанскія ўмоўнасці і аддацца бурліваму свету фантазіі, свету душы, які не ведае законаў.
Аднойчы, зноў марна пашукаўшы на вуліцах і плошчах чалавека з плакатам і прайшоўшыся некалькі разоў міма мура з нябачнай брамкай, я сустрэў у прадмесці св. Марціна хаўтурную працэсію. Разглядваючы скрушлівыя твары за катафалкам, я падумаў: дзе ў гэтым горадзе, дзе ў гэтым свеце жыве чалавек, чыя смерць была б мне стратай? І дзе той чалавек, якому мая смерць дадала б хоць каліва жальбы? Была, праўда, Эрыка, мая каханая, ну, вядома; але мы даўно жылі асобна, рэдка бачыліся, каб не пасварыцца, і цяпер я нават не ведаў, дзе яна жыве. Часам яна наязджала да мяне, і як што мы абое людзі адзінокія і нялёгкія, нечым роднасныя адно аднаму ў душы і ў хваробе душы, паміж намі ўсё-такі заставалася нейкая сувязь. Але ж ці не ўздыхнула б яна з вялікай палёгкай, калі б даведалася пра маю смерць? Гэтага я не ведаў, як не ведаў нічога і пра непахіснасць сваіх пачуццяў. Трэба жыць у свеце нармальнага і магчымага, каб ведаць што-небудзь пра такія рэчы дакладна.
Тым часам праз нейкі свой бзік я далучыўся да працэсіі і прывалокся разам з усімі жалобнікамі да могілак, архісучасных цэментных могілак з крэматорыем і рознай тэхнікай. Але нашага нябожчыка не збіраліся паліць, яго труну апусцілі на зямлю каля звычайнай ямы, і я пачаў назіраць за святаром і іншымі сцярвятнікамі з пахавальнага бюро, якія спрабавалі напісаць на сабе ўрачыстасць і скруху, але ад бянтэжлівасці, ад тэатральнасці і фальшу залішне рупіліся і дабіваліся хутчэй камічнага эфекту, я глядзеў, як целяпалася на іх чорная ўніформа і як намагаліся яны прывесці ўсю зборню ў належны настрой і прымусіць іх укленчыць перад веліччу смерці. Гэта былі марныя намогі, ніхто не плакаў, нябожчык, здаецца, нікому зусім не абыходзіў. Ніхто не пранікаўся пабожнымі пачуццямі, і калі святар называў прысутных «дарагімі сухрысціянамі», дзелавыя твары ўсіх гэтых купчыкаў, булачнікаў і іх жонак моўчкі нурыліся з сутаргавай сур'ёзнасцю, сумеўшыся, фальшыва, з адзіным жаданнем, каб хутчэй скончылася непрыемная працэдура. Што ж, яна скончылася, двое пярэдніх сухрысціян паціснулі прамоўцу руку, выцерлі аб газон чаравікі, запэцканыя мокрай глінай, у якую яны паклалі свайго нябожчыка, твары зноў набылі звычайны чалавечы выгляд, і адзін з іх здаўся мне раптам знаёмым - гэта быў, здалося мне, той з плакатам, што сунуў мне ў руку брашурку.
Як толькі я пазнаў яго, ён адвярнуўся, нагнуўся, заняўся сваімі чорнымі штанамі, акуратна закачаў іх над чаравікамі і борздзенька пашыбаваў прэч, заціснуўшы падпахай парасон. Я пабег за ім, дагнаў яго, пакланіўся яму, але ён, здаецца, не пазнаў мяне.
- А ці будзе сёння вячэрні атракцыён? - спытаўся я, спрабуючы яму па-змоўніцку падміргнуць. Але ад такіх мімічных практыкаванняў я даўно адвык, бо пры маім жыцці я і гаварыць мала што не развучыўся, я сам адчуваў, што скруціў толькі дурную грымасу.
- Вячэрні атракцыён? - прамармытаў ён і недаўмёна паглядзеў мне ў твар. - Ідзіце, даражэнькі, у «Чорны арол», калі вам так прыспічыла.
Я і праўда не быў упэўнены, што гэта той самы. Я расчаравана пайшоў далей, не ведаючы куды, ніякай мэты, ніякага памкнення, ніякага абавязку ў мяне не было. У жыцця быў агідна горкі смак, я адчуваў, як млосць, што даўно ўжо падступала да горла, дастаецца да сваёй найвышэйшай адмеціны, як жыццё выштурхоўвае і адкідае мяне. Я ашалела ішоў па шэрым горадзе, адусюль мне чуўся пах вільготнай зямлі і пахавання. Не, каля маёй магілы не будзе нікога з гэтых сычоў з іх расамі, з іх сентыментальнай траскатнёй! Ах, куды б я ні глянуў, куды б ні звярнуўся думкамі, нідзе не чакала мяне радасць, нічога мяне не клікала, не вабіла, усё смярдзела гнілой заношанасцю, гнілым задавальненнем, усё было старое, вялае, шэрае, друзлае, азызлае, тухлае, здохлае. Божа, як гэта атрымалася? Як дайшоў да гэтага я, акрылены юнак, аблашчанец муз, аматар вандровак па свеце, палымяны ідэаліст? Як змаглі яны так ціхенька падкрасціся і авалодаць мною, гэтая нянавісць да сябе і да ўсіх, гэтая аглухласць пачуццяў, гэтая нутробная ўзлаванасць, гэта гідотнае ад душэўнай пустаты і роспачы пекла?
Калі я праходзіў міма бібліятэкі, на вочы мне ўскінуўся адзін малады прафесар, з якім я раней часам гутарыў і да якога ў пару майго побыту ў гэтым горадзе нават колькі разоў заглядваў на кватэру пагаварыць з ім пра ўсходнія міфалогіі, - тады гэтая тэма мяне дужа цікавіла. Навуковец ішоў мне насустрач, а я ўжо намерыўся быў абмінуць яго. Але ён кінуўся да мяне з вялікай цеплынёй, і я ў сваім жалю вартым стане быў амаль удзячны яму за гэта. Ён вельмі ўзрадаваўся, ажывіўся і напомніў мне сякія-такія падрабязнасці нашых ранейшых дыскурсаў, сказаў, што шмат чым абавязаны мне за імпульсы, якія зыходзілі з мяне, што часта думаў пра мяне, што з таго часу яму рэдка выпадала так цікава і плённа дыспутаваць з калегамі. Спытаўся, ці даўно я ў горадзе - я зманіў: што толькі некалькі дзён, і таму не наведаў яго. Я паглядзеў на добры, з пячаткай вучонасці твар гэтага ветлівага чалавека, - сустрэча з ім увогуле смешны кур'ёз, - і, як згаладалы сабака, нацешыўся драбінкай цяпла, глытком любові, кавалачкам прызнання. Стэпавы воўк Гары расчулена выскаліўся, у яго пацяклі сліні ў сухое горла, сентыментальнасць выгнула яму спіну насуперак ягонай волі. Дык вось, я зманіў, што заехаў сюды ненадоўга па навуковых справах, няважна пачуваюся, а тое б, вядома ж, завітаў да яго. І калі ён сардэчна запрасіў мяне правесці ў яго сённяшні вечар, я з удзячнасцю прыняў запрашэнне, а потым перадаў прывітанне ягонай жонцы, і як што я так шмат гаварыў і ўсміхаўся, мне забалелі шчокі, бо ўжо адвыклі ад такой гімнастыкі. І ў той час як я, Гары Галер, заспеты знянацку і ўлешчаны, ветлівы і дагодлівы, стаяў на вуліцы, усміхаўся гэтаму ласкаваму чалавеку, гледзячы ў яго добры, блізарукі твар, другі Гары стаяў побач і пасміхаўся, стаяў, выскаляючыся, і думаў, які ж бо я дзіўны, які ж бо я вывернуты і хлуслівы тып, калі яшчэ за дзве хвіліны да таго скрыгатаў зубамі ад злосці на ўвесь астабрыдлы свет, а зараз вось, ледзь толькі мяне пальчыкам паклікаў, ледзь толькі знячэўку прывеціў шаноўны абываталь, як ужо й дужа раскіс, як ужо я расчулена патрафляю яму і кволюся, бы жывое парася, увесь цэлы растаю ад каліўца зычлівасці, павагі, ласкавасці. Так абодва Гары, абодва - постаці куды якія несімпатычныя, стаялі перад ветлівым прафесарам, пагарджаючы адзін адным, назіраючы адзін за адным, плюючы пад ногі і зноў, як заўсёды ў такіх сітуацыях, задаючы сабе пытанне: ці гэта проста чалавечае глупства і слабасць, інакш: ці гэта агулам усіхняя доля такая, а ці гэта сентыментальны эгаізм, гэта - бесхарактарнасць, гэта - неахайнасць і дваістасць пачуццяў - чыста асабістая асаблівасць Стэпавага ваўка. Калі гэта подласць агульначалавечая, што ж, хай - тады мая пагарда да свету магла абваліцца на яе з новай сілай; калі ж толькі мая асабістая слабасць, дык яна давала прычынную зачэпку да оргіі самапаганьбення.
За спрэчкаю паміж абодвума Гары прафесар быў амаль забыты; раптам ён мне зноў абрыд, і я паспяшаўся адчапіцца ад яго. Я доўга глядзеў яму ўслед, калі ён аддаляўся па голай дарожцы дабрадушлівай і крыху смешнай паходкаю ідэаліста, паходкай верніка. У душы маёй бушавала бітва, і, машынальна расціраючы азяблыя пальцы ў змаганні з затоенай падаграй, я быў вымушаны прызнацца сабе, што застаўся ў дурнях, што вось і накаркаў сабе запрашэнне на вячэру, апалове восьмай, асудзіў сябе на абмен кампліментамі, вучоную балбатню і сузіранне чужога сямейнага шчасця. Узлаваўшыся, я пайшоў дамоў, змяшаў ваду з каньяком, запіў свае пілюлі, лёг на канапу і паспрабаваў чытаць. Калі нарэшце ўдалося ўчытацца ў «Падарожжа Софіі з Мэмэля ў Саксонію», найдзівоснейшую бульваршчыну васемнаццатага стагоддзя, я раптам успомніў пра запрашэнне, і што я няголены, і што трэба апрануцца. Аднаму Богу вядома, навошта я ўсё гэта навалок сабе на галаву! Дык вось, Гары, падводзься, кідай сваю кнігу, мылься, шкрабі да крыві падбароддзе, апранайся і набірайся чалавекалюбства! Намыльваючыся, я думаў пра брудную гліністую яму на могілках, у якую сёння апусцілі на вяроўках таго незнаёмага, і пра перакошаныя ўсмешкамі твары знуджаных сухрысціянаў і не мог нават пасмяяцца з усяго гэтага. Там, каля бруднай гліністай ямы, пад дурную дудню прапаведніка, сярод дурных, збянтэжаных фізіяномій гасцей пахавання, пры бязрадасным відовішчы ўсіх гэтых крыжоў і дошак з бляхі і мармуру, сярод усіх гэтых штучных кветак з дроту і шкла, там, здавалася мне, супакоіўся не толькі той невядомы, не толькі заўтра ці паслязаўтра супакоюся і я, засыпаны, закапаны ў гразь сярод збянтэгі і хлусні ўдзельцаў працэдуры, не, так заканчвалася ўсё, уся наша культура, уся наша вера, уся наша жыццерадаснасць, якая была вельмі хворая і неўзабаве таксама будзе закапана. Цвінтаром быў свет нашай культуры, Ісус Хрыстос і Сакрат, Моцарт і Гайдн, Дантэ і Гётэ былі тут толькі цьмянымі імёнамі на паржавелых бляшаных дошках, а навакол стаялі разгубленыя і наскрозь схлушаныя памінальцы, якія шмат далі б за тое, каб зноў паверыць ў гэтыя калісьці свяшчэнныя для іх бляшаныя скрыжалі альбо сказаць хоць нейкае праўдзівае, сур'ёзнае слова роспачы і скрухі пра гэты адышлы свет, а не проста стаяць ускрай магілы са збянтэжанай ухмылкай. Ад злосці я парэзаў сабе падбародак у тым самым месцы, што і заўсёды, прыпёк ранку квасцамі, але ўсё адно мусіў быў змяніць толькі надзеты свежы каўнерык, хоць зусім не ведаў, навошта я ўсё гэта раблю, бо не меў аніякай ахвоты ісці туды, куды мяне запрасілі. Але нейкая частка Гары зноў наладзіла спектакль, назвала прафесара нічаво-парнем, захацела чалавечага паху, палічыла думку пра сустрэчу ў гасцінных гаспадароў ўвогуле натхняльнай, дапамагла мне наляпіць на падбародак англійскі пластыр, дапамагла апрануцца і завязаць патрэбны гальштук і далікатна пераканала махнуць рукою на маё сапраўднае жаданне застацца дома. І тым самым часам я думаў: гэтак, як я цяпер апранаюся і выходжу, іду да прафесара і абменьваюся з ім больш-менш ілжывымі ветлівымі вітаннямі, у сутнасці нічога такога не жадаючы, як рыхтык гэтак робіць, жыве і дзейнічае большасць людзей дзень у дзень, кожную гадзіну, яны вымушана, зноў жа таго не хочучы, робяць візіты, вядуць гутаркі, адседжваюць службовасць, заўсёды паняволі, машынальна, знехаця, усё гэта з такім самым поспехам магло б рабіцца машынамі альбо наогул не рабіцца; і ўся гэтая бясконцая механіка не дае ім крытычна - як я - паставіцца да свайго жыцця, убачыць і адчуць яго дурноту і дробязнасць, яго мярзотна выскаленую паняверку, яго бязмежную скруху і журбу. О, і яны маюць рацыю, людзі, вой як маюць, што так жывуць, што гуляюць у свае гульні і носяцца са сваімі каштоўнасцямі, замест каб супраціўляцца гэтай панылай механіцы і роспачна ўглядацца ў пустэчу, як я, зусім звіхнуты чалавек. Калі я часам на гэтых старонках пагарджаю людзьмі і высмейваю іх, дык хай жа не падумаюць, што я хачу зваліць на іх віну, звінаваціць іх, перакласці на іншых адказнасць за сваю асабістую бяду! Але ж я, зайшоўшы так далёка і стоячы на краі жыцця, дзе яно правальваецца ў цёмную бездань, я раблю несправядліва і хлушу, калі строюся перад сабою і перад іншымі, быццам гэтая механіка пашыраецца і на мяне, нібыта я таксама належу яшчэ да мілага дзіцячага свету вечнай гульні!
А вечар і праўда выдаўся раскошны. Каля дома свайго знаёмага я на хвілінку спыніўся і зірнуў угору на вокны. Вось тут жыве гэты чалавек, падумалася, працуе год у год, чытае і каментуе тэксты, шукае сувязяў паміж малаазіяцкімі і індыйскімі міфалогіямі і рады, бо верыць у вартасць сваёй працы, верыць у навуку, якой служыць, верыць у каштоўнасць чыстых ведаў, назапашвання інфармацыі, бо верыць у прагрэс, у развіццё. Вайны ён не адчуў, не адчуў, як скалануў асновы ранейшага мыслення Эйнштэйн (гэта, мяркуе ён, тычыцца толькі матэматыкаў), ён не бачыць, як вакол яго збіраюцца хмары новай вайны, ён лічыць яўрэяў і камуністаў годнымі нянавісці, ён добры, бяздумны, задаволены дзіцёнак, думае пра сябе што-та я, яму можна толькі пазайздросціць. Я набраў духу і ўвайшоў, мяне сустрэла пакаёўка ў белым фартушку, дзякуючы нейкаму прадчуванню я добра запомніў месца, куды яна прыбрала маё паліто і капялюш, пакаёўка правяла мяне ў цёплы, светлы пакой, папрасіла пачакаць, і замест каб сказаць малітву альбо заснуць, я неяк гарэзліва ўзяў першы пад рукою прадмет. Гэта быў абразок у рамцы з цвёрдай кардоннай падпоркай на круглым стале. Гэта была гравюра пісьменніка Гётэ, наравістага, геніяльна прычасанага старца з прыгожа лепленым тварам, дзе, як таму і след, былі і славутае вогненнае вока, і налёт крыху прыгладжаных вяльможнасцю адзіноты і трагізму, на якія мастак паклаў асабліва шмат намогаў. Яму ўдалося надаць гэтаму дэманічнаму старцу, без пахібы яго глыбіні, нейкі ці тое прафесарскі, ці тое акторскі выраз стрыманасці і гожасці і зрабіць з яго сапраўды прыстойнага старога гера, здольнага акрасіць сабою любы мяшчанскі дом. Карцінка гэтая, бадай што, была не дурнейшая за ўсе карцінкі такога роду, за ўсіх гэтых мілых збаўцаў, апосталаў, герояў, тытанаў духу і дзяржаўных мужоў, якія дбайна прадукуюцца рамеснікамі, яна захапіла мяне пэўнай віртуознасцю майстэрства; як бы тое ні было, ганарыстая, самазадаволеная выява старога Гётэ адразу ж разанула мяне агідным дысанансам - а я быў ужо досыць раздражнёны і распалены - паказала мне, што я ўшыўся не туды. Тут былі на месцы прыгожа стылізаваныя заснавальнікі і нацыянальныя славутасці, а не стэпавыя ваўкі.
Калі б цяпер увайшоў гаспадар, мне, мабыць, яшчэ ўдалося б прыдумаць нейкую прычыну і адкланяцца. Але ўвайшла яго жонка, і я скарыўся лёсу, хоць і прадчуваў нядобрае. Мы павіталіся, і за першым дысанансам пайшлі новыя і новыя. Яна павіншавала мяне з добрым выглядам, а я ж выдатна ведаў, як пастарэў за гады пасля нашай апошняй сустрэчы; ужо калі мы паціскалі рукі, мне непрыемна нагадаў пра гэта прыкры падагрычны боль у пальцах. А потым яна спыталася, як пажывае мая мілая жонка, і мне давялося сказаць, што жонка пакінула мяне і шлюб наш распаўся. Мы абое былі радыя, калі паявіўся прафесар. Ён таксама павітаў мяне вельмі цёпла, і ўся двухсэнсіца, увесь камізм сітуацыі неўзабаве знайшлі сабе вельмі файнае выяўленне. У руках у прафесара была газета, падпісчыкам якой ён быў, орган мілітарысцкай партыі - падбухторшчыцы вайны, і, паціснуўшы мне руку, ён кіўнуў на газету і сказаў, што ў ёй ёсць артыкул пра аднаго майго аднафамільца, публіцыста Галера, - гэта, відаць, нейкі бязродны нягоднік, ён пацяшаўся з кайзера і выказаў меркаванне, што яго радзіма вінаватая ў развязванні вайны зусім не менш, аніж варожыя краіны. Цікава, што гэта за рызыкант такі! Але цяпер ён атрымаў адлуп, рэдакцыя дала рашучы адпор гэтаму прахвосту, закляйміла яго ганьбай. Мы, аднак, перайшлі да іншай тэмы, калі прафесар убачыў, што гэтая матэрыя не цікавіць мяне, а гаспадарам нават і не наўме, што такі выпладзень пекла можа сядзець перад імі, а было ж яно ўсё як рыхтык так, такім выпладнем пекла быў я. Далібог, навошта гвалт, навошта калаціць людзей! Я пасмяяўся сам сабе, але ўжо страціў надзею на якія-колечы прыемныя ўражанні ад гэтага вечара. Я добра памятаю той момант, бо якраз жа калі прафесар загаварыў пра здрадніка радзімы Галера, паганае пачуццё прыгнечанасці і роспачы, што нарастала і памацнялася ўва мне з хаўтураў, згусла ў страшэнную цяжкасць, у фізічна пранозлівы (унізе жывата) боль, у трывожнае адчуванне наканавання. Нешта як бы падпільноўвала мяне, нейкая небяспека цікавала і падкрадвалася ззаду. На шчасце, сказалі, што вячэра гатовая. Мы перайшлі ў сталовую, і, увесь час стараючыся сказаць альбо спытаць што-небудзь бяскрыўднае, я з'еў больш, чым прывык з'ядаць, і з кожнай хвілінай пачуваўся ўсё больш паскудна. Божухны, думаў я ўвесь час, чаго мы так напінаемся? Я ясна адчуваў, што і маім гаспадарам было не па сабе і што іх ажыўленасць дорага ім абыходзілася, ці тое таму, што я скоўваў іх, ці тое праз было-якую нягоду ў доме. Яны распытвалі мяне пра такія рэчы, што адказваць шчыра, ну, аніяк не выпадала, неўзабаве я зусім заблытаўся ў хлусні і змагаўся з агідай пры кожным слове. Нарэшце, каб звесці іх убок, я пачаў расказваць пра пахаванне, сведкам якога сёння быў. Але я не знайшоў правільнага тону, мае патугі на гумар былі жалю вартыя, мы разыходзіліся ў розныя бакі ўсё больш і больш, ува мне рагатаў, ашчэрваючыся, стэпавы воўк, і за дэсертам усе трое больш маўчалі.
Мы вярнуліся ў той першы пакой выпіць кавы і гарэлкі, - можа, гэта нам крыху дапамагло б. Але тут князь паэтаў зноў запаў мне ў вочы, хоць яго ўжо пераставілі на камоду. Я не мог адвязацца ад яго, і, выдатна чуючы ў сабе галасы перасцярогі, зноў узяў яго ў рукі і пачаў з ім гутарыць. Я быў проста апантаны адчуваннем, што гэтая сітуацыя нязносная, што вось цяпер я павінен альбо сагрэць і заняць гаспадароў, наладзіць іх на сябе, альбо давесці ўсё да выбуху.