32155.fb2
Наліўшы кавы з глыбокай пакутай на твары, гаспадыня паспяшалася выйсці з пакоя, і яе муж крыху збянтэжана, крыху дакорліва сказаў мне, што партрэт Гётэ належыць яго жонцы і што яна яго бясконца любіць.
- І хай вы аб'ектыўна нават маеце поўную рацыю, чаго я, дарэчы, не лічу, бадай што, вам не трэба было выказвацца так рэзка.
- Тут ваша праўда, - прызнаў я. - На жаль, гэта мая звычка, мая загана - выбіраць заўсёды як мага больш рэзкія словы, што, да слова ж кажучы, рабіў і Гётэ ў свае лепшыя часіны. Вядома, гэты саладжавы, абыватальскі, раздураны салонны Гётэ ніколі не ўжыў бы рэзкага, трапнага, дакладнага выразу. Прашу даравання ў вас і ў вашай жонкі - перадайце ёй, што я шызафрэнік. А заадно дазвольце адкланяцца.
Агаломшаны гаспадар спрабаваў нешта плямкаць пра тое, якія цудоўныя і цікавыя былі нашы ранейшыя гутаркі, і што мае здагадкі наконт Мітры і Крышны зрабілі на яго тады глыбокае ўражанне, і што ён спадзяваўся сёння зноў... ну, і так далей. Я падзякаваў яму і сказаў, што гэта вельмі мілыя словы, але, на жаль сёння ў мяне зусім адпалі і цікавасць да Крышны, і ахвота весці вучоныя дыскурсы, і сёння я маніў яму шмат разоў, напрыклад, што ў гэтым горадзе я не некалькі дзён, а некалькі месяцаў, але жыву самотна і ўжо не магу бываць у прыстойных дамах, бо, па-першае, я ўвесь час не ў гуморы ад падагры, па-другое, звычайна п'яны. Далей, каб ужо была поўная яснасць, я павінен далажыць шаноўнаму гаспадару, што ён мяне сёння вельмі пакрыўдзіў. Ён стаў на дурную, тупалобую, вартую якога-небудзь гультаяватага афіцэрыка, а не вучонага, пазіцыю рэакцыйнай газеткі ў адносінах да поглядаў Галера. А гэты Галер, гэты «тып», гэты бязродны прахвост не хто там хто які, а менавіта ж я сам, і справы нашай краіны і цэлага свету ішлі б куды лепш, калі б хоць тыя нямногія, хто здольны думаць, сталі на бок розуму і любові да свету, замест каб слепа і апантана рвацца да новай вайны. Во, так бо, і - з Богам, пане спадару!
З гэтымі словамі я ўстаў, развітаўся з Гётэ і з прафесарам, сарваў з вешалкі свае рэчы і сам рвануў. Уголас выў у мяне ў душы зларадны воўк, вялікі скандал разгараўся паміж двума Гары. Мне адразу з'яснілася, што гэты непрыемны вечар клаўся на мяне куды большым значэннем, чым на абуранага прафесара; яму ён быў расчараваннем, прыкрым эпізодам, а мне апошнім правалам і ўцёкамі, развітаннем з мяшчанскім, маральным, вучоным светам, поўнай перамогай стэпавага ваўка. І развітваўся з імі як уцякач, як пераможаны, прызнаючы сябе банкрутам, развітваўся без ніякага суцяшэння, без адчування перавагі, без гумору. З усім ранейшым светам і з ранейшай радзімай, з буржуазнасцю, маральнасцю, вучонасцю я развітваўся акурат жа так, як развітваецца хворы на язву страўніка са смажанай свінінай. Як асатанелы бег я пад ліхтарамі, у шалёнай і смяротнай тузе. Які гэта быў немарасны, ганебны, ліхі дзень, з раніцы да вечара, ад могілак да сцэны ў доме ў прафесара! Навошта? Чаму? Ці ёсць сэнс абкладацца іншымі такімі днямі, зноў сёрбаць той самы кулеш? Няма! І сёння ж уначы я пакончу з усёй гэтай камедыяй. Ідзі дахатанькі, Гары, і шарахні сабе па горле! Годзе адкладваць.
Я кідаўся па вуліцах, мяне гнала бяда. Вядома, мая дурасць - аплёўваць добрым людзям акрасу іх салона, дурасць і няветлівасць, але інакш я не мог, не мог болей трываць іх прымітыўнага, ілжывага, чыннага жыцця. А як што не мог больш трываць і адзіноты, так мне здавалася, бо кампанія з самім сабою мне дарэшты апрыкрала, бо я біўся і задыхаўся ў беспрасветнасці свайго пекла, дык якое ж тут магло быць выйсце? Не было выйсця, ніякага не было. О, маці і бацька, о, далёкі свяшчэнны агонь маладосці, о, тысячы радасцяў, парыванняў і мэтаў цэлага майго жыцця! Нічога з гэтага ў мяне не засталося, нават каяння, даліся ў знакі толькі агіда і боль. Ніколі яшчэ, здавалася мне, сама патрэба жыць не раніла так, як у гэты вось час.
Я адпачыў у нейкім нудным шынку на прадмесці, выпіў там вады з каньяком і пабег далей, гнаны д'яблам, угору і ўніз па крутых вулках старога горада, па прысадах, праз вакзальную плошчу. «З'ехаць!» - падумаў я, зайшоў на вакзал, памусоліў вачыма вывешаныя на сцяне расклады, выпіў крыху віна, паспрабаваў сабрацца з думкамі. Усё бліжэй і выразней бачыў я цяпер прывід, які палохаў мяне. Гэта было вяртанне дамоў, у мой пакой, гэта была патрэба змірыцца з роспаччу! Ад яе не ўцячы, колькі ні бегай, не ўцячы ад вяртання да маіх дзвярэй, да стала з кнігамі, да канапы з партрэтам маёй каханай на сцяне, не ўцячы ад таго імгнення, калі трэба будзе ўзяць брытву і смыкануць сабе па горле. Усё выразней паўставала перад мною гэтая карціна, і ўсё выразней, пад шалёны стукат сэрца адчуваў я самы вялікі страх на свеце - страх смерці! Так, у мяне быў неверагодны страх перад смерцю. Хоць я і не бачыў іншага выйсця, хоць агіда, пакута і роспач сціснулі з усіх бакоў, хоць ужо нічога не магло прывабіць, даць мне надзею і радасць, я адчуваў невыказны жах перад смерцю, перад апошнім імгненнем, перад абавязкам холадна рэзаць брытвай сваю плоць!
Я не бачыў спосабу збегчы ад таго, што мяне палохала. Нават калі сёння ў барацьбе роспачы з бояззю пераможа боязь, дык усё роўна заўтра і штодзень перад мною зноў будзе стаяць роспач, ды яшчэ патроеная маёй пагардай да сябе. Так я і буду зноў хапацца за брытву і зноў адкідаць яе, пакуль нарэшце не адбудзецца тое... Дык лепш ужо сёння! Я ўгаворваў сябе, як дзіця малое, разумнымі довадамі, але дзіця не слухалася, яно ўцякала, яно хацела жыць. Зноў мяне рыўкамі матала па горадзе, я абыходзіў сваю кватэру коламі, увесь час думаючы пра вяртанне і ўвесь час адкладваючы яго. Час ад часу я затрымліваўся ў кабаках, то на адну чарку, то на дзве, а потым мяне зноў насіла па горадзе, размашыста кружляла вакол маёй мэты, вакол брытвы, вакол смерці. Часам, смяротна стаміўшыся, я прытыкаўся на лаўку, на край фантана, на тумбу, чуў, як стукаціць сэрца, выціраў з лоба пот, бег зноў, у смяротным страху, у кволенькай тузе па жыцці.
Так, позна ўначы, мяне занесла ў далёкае, мала мне знаёмае прадмесце, да рэстарана, за вокнамі якога бушавала скочная музыка. Заходзячы ў браму, я прачытаў шыльду над ёю: «Чорны арол». У рэстаране шумела начное жыццё - гвалт, замятня, дым, вінныя выпарэнні і галас, у задняй зале скакалі, там і бушавала музыка. Я застаўся ў першым салоне, дзе былі простыя, беднавата адзетыя людзі, тым часам як у заднім, бальным, мільгалі і даволі элегантныя госці. Вэрхал адціснуў мяне ўглыбіню залы, да століка каля буфета, дзе на лаўцы каля сцяны сядзела мілавідая бледная дзяўчына ў тонкай, з глыбокім выразам бальнай сукенцы, у валасах у яе была прывялая кветачка. Убачыўшы, што я набліжаюся, дзяўчына ўважліва і прыветліва зірнула на мяне і, усміхнуўшыся, пасунулася, каб даць мне прысесці.
- Можна? - спытаўся я і сеў каля яе.
- Вядома, табе можна, - сказала яна, - а ты хто?
- Дзякую, - сказаў я, - я ніяк не магу пайсці дамоў, не магу, не магу, я хачу застацца тут, каля вас, калі вы дазволіце. Не, дамоў я ніяк не магу.
Яна заківала галавой як бы на знак разумення, і калі яна ківала, я гладзеў на завітак, які спадаў ёй з лоба да вуха, і ўбачыў, што прывялая кветка - камелія. З другой залы грымела музыка, каля буфета афіцыянткі хуценька выкрыквалі свае заказы.
- Заставайся тут, - сказала яна голасам, добра мною ўспрынятым. - Чаму ж ты не можаш ісці дамоў?
- Не магу. Дома мяне чакае... не, не магу, гэта надта страшна.
- Тады не спяшайся, заставайся тут. Толькі пратры спачатку акуляры, ты ж нічога не бачыш. Вось так, дай тваю хусцінку. Што будзем піць? Бургундскае?
Яна працерла мае акуляры; толькі цяпер я выразна разгледзеў яе бледны, рэзка акрэслены твар з нафарбаваным, чырвоным ротам, са светлымі, шэрымі вачыма, з гладкім, халодным лобам, з кароткім, тугім завіткам каля вуха. Яна зычліва і крыху дурасліва пачала апекавацца мною, заказала віна, чокнулася са мною і пры гэтым паглядзела ўніз, на мае чаравікі.
- А божачкі, а адкуль жа ж ты такі ўзяўся? Па табе, дык усё роўна як пеша з Парыжа. Так на баль не ходзяць.
Я адказаў з ухілкаю, крыху пасмяяўся, - хай гаворыць сама. Яна мне вельмі спадабалася, і гэта здзіўляла, бо такіх маладых дзяўчат я дагэтуль цураўся і глядзеў на іх з пэўным недаверам. А яна трымалася якраз так, як мне і трэба было ў той момант - о, яна і потым заўсёды разумела, як трэба са мною абыходзіцца. Яна была ў той меры ашчадлівая, у якой гэта мне і трэба было. Заказала бутэрброд і загадала мне з'есці яго. Наліла віна і загадала выпіць, толькі не адным глытком. Потым пахваліла за слухмянасць.
- Малайчынка, - падбадзёрыла яна, - з табою не цяжка. Гатова залажыцца, табе даўно не даводзілася нікога слухацца.
- Так, вы выйгралі. Але адкуль вы гэта ведаеце?
- Штука няхітрая. Слухацца - гэта як есці і піць: хто доўга не еў і не піў, таму ежа і пітво - самае дарагое на свеце. Табе падабаецца слухацца мяне, праўда ж?
- Вельмі падабаецца. Вы ўсё ведаеце.
- З табою лёгка. Бадай што, дружа, я магла б табе і сказаць, што цябе чакае дома і чаго ты так баішся. Але гэта ты і сам ведаеш, дык няма чаго нам і заводзіцца пра тое, праўда ж? Глупства! Альбо ты вешаешся - ну, дык вешайся, значыцца, у цябе ёсць прычыны, - альбо жывеш далей, і тады клапаціцца трэба толькі пра жыццё. Прасцей не бывае.
- О, - усклікнуў я, - калі б гэта было так проста! Пабажуся, я дастаткова клапаціўся пра жыццё, а толку?.. Павесіцца, можа, і цяжка, я гэтага не ведаю, не вешаўся. Але жыць куды, куды цяжэй! Сведка Бог, як яно цяжка!
- Ну, ты сам убачыш, што лёгка. Пачатак мы ўжо паклалі, ты працёр акуляры, паеў, папіў. Цяпер пойдзем і трошкі пачысцім твае штаны і чаравікі, ім гэта трэба. А потым ты станцуеш са мною шымі.
- Ну, вось бачыце, - усклікнуў я горача, - я ўсё-такі казаў праўду! Больш за ўсё на свеце мне шкада не выканаць які-небудзь ваш загад. А гэты якраз я і не магу выканаць. Не магу станцаваць ні шымі, ні вальса, ні полькі, ні як там яшчэ называюцца гэтыя штукі, я ніколі ў жыцці не вучыўся скакаць. Цяпер вы бачыце, што не так яно ўсё проста, як вам здаецца?
Прыгожая дзяўчына ўсміхнулася чырвонымі губамі і пахітала гладзенька зачасанай пад хлопчыка галоўкай. Зірнуўшы на незнаёмую, я ўжо палічыў быў, што яна падобная на Розу Крайслер, першую дзяўчыну, у якую я калісьці, хлапчуком, закахаўся, але тая была смуглая і цёмнавалосая. Не, я не ведаў, каго нагадала мне незнаёмая, я ведаў толькі, што гэта ўспамін з ранняй маладосці, з падлеткавасці.
- Чакай-чакай! - усклікнула яна. - Кажаш, не ўмееш скакаць? Зусім не ўмееш? Нават ўанстэп? І гэта кажучы, што няма ладу як клапаціўся пра жыццё? Ды ты проста зманіў, хлопча, у твае гады не след бы. Як ты можаш казаць, што клапоцішся пра жыццё, а сам нават танцаваць не хочаш?
- А калі не ўмею! Ніколі ж не вучыўся.
Яна засмяялася.
- Але ж пісаць і чытаць ты вучыўся, праўда, і лічыць, і, мабыць вучыўся яшчэ і з латыні і з французскай і ўсё такое іншае? Іду ў заклад, - гадоў дзесяць-дванаццаць ты праседзеў у школе, а потым яшчэ, бадай, вучыўся ва ўніверсітэце і нават, магчыма, цяпер доктар і ведаеш кітайскую альбо іспанскую. Што, не? Ну, вось бачыш. А колькі там тых часу і грошай на некалькі ўрокаў танцаў у цябе не знайшлося! Э-э!
- Гэта ўсё бацькі мае, - апраўдваўся я, - яны змушалі мяне да латыні і грэцкай і ўсё такое. А вучыцца танцаваць яны мне не казалі, у нас гэта не было прынята, самыя бацькі ніколі зроду не танцавалі.
Яна паглядзела на мяне холадна, з поўнай пагардай, і нешта ў твары яе зноў нагадала мне часы маёй маладосці.
- Вось яно што, вінаватыя, значыцца, твае бацькі! А ты ў іх пытаўся, ці можна табе сёння вечарам ісці ў «Чорны арол»? Пытаўся? Даўно памерлі, кажаш? Ах, вось што! Калі ты з чыстага паслушэнства ў маладосці не хацеў вучыцца танцаваць - ну, што ж! Хоць не думаю, што тады ты быў такі добры хлопчык. Але ж потым - што ты рабіў потым, усе гэтыя гады?
- А, і сам не ведаю, - прызнаўся я. - Быў студэнтам, музыцыраваў, чытаў кнігі, пісаў кнігі, падарожнічаў...
- Дзіўны ў цябе погляд на жыццё! Ты, значыцца, заўсёды займаўся цяжкімі і складанымі справамі, а на простае так і не ўспасобіўся? Не было калі, кажаш? Не было ахвоты, кажаш? Ну, дзякуй Богу, я не твая маці! Але пасля рабіць выгляд, што прайшоў жыццё ўдоўж, упоперак і наўскасяк, нічога ў ім не знайшоўшы, гэта, скажу табе, - не туды хата!
- Ну, ужо хоць не сварыцеся! - папрасіў я. - Я ж ведаю, што я вар'ят.
- Ай, не тлумі ты мне галавы! Зусім ты ніякі не вар'ят, спадару прафесар, як на мае помаракі ты, ты нават залішне невар'ят! Ты, мне здаецца, неяк па-дурному разважлівы, зусім не па-прафесарску. На, вось бутэрброд - зрабі ням-ням! Потым раскажаш далей.
Яна зноў замовіла мне бутэрброд, пасаліла яго, памазала муштардай, адкроіла кавалачак сабе і сказала мне з'есці. Я пачаў есці. Я быў згодзен рабіць усё, што б яна ні сказала, толькі не танцаваць. Было неверагодна прыемна слухацца кагосьці, сядзець побач з некім, хто распытваўся ў цябе, загадваў табе, сварыўся на цябе. Калі б некалькі гадзін таму прафесар альбо ягоная жонка рабілі менавіта гэта, я быў бы ад шмат чаго ўратаваны. Але не, добра, - што ўжо ўчынілася, тое і сталася, добра, інакш я шмат чаго і страціў бы!
- А, зрэшты, як цябе завуць? - спыталася яна раптам.
- Гары.
- Гары? Неяк па-дзіцячы! А ты і праўда хлапчо, Гары, нягледзячы на сівізну. Ты хлапчук, і нехта ж павінен за табою прыглядваць. Пра танцы памаўчу. Але як ты прычасаны! Няўжо ў цябе няма жонкі, няма каханкі?
- Жонкі ў мяне няма, мы развяліся. Каханая ёсць, але жыве яна не тут, бачу яе рэдка, мы не вельмі ладзім.
Яна ціхенька свіснула праз зубы.
- Ты, мабыць, даволі цяжкі гер Гары, калі ўсе кідаюць цябе. Але скажы цяпер, што такога асаблівага сталася ў цябе сёння ўвечары, што ты так разрываўся як сам не свой? Пасварыўся з кім-небудзь? Прайграўся?
Патлумачыць гэта было цяжка.
- Бачыце, - пачаў я, - усё выйшла ўвогуле па дробязі. Мяне запрасілі да аднаго прафесара, сам я, дарэчы сказаць, не прафесар, - а мне, у сутнасці, не выпадала туды хадзіць, я адвык цягацца па гасцінах і малоць языком, я развучыўся рабіць гэта. Ды і ў сам дом я ўвайшоў з адчуваннем, што нічога людзкага не атрымаецца. Толькі я павесіў капялюш, як ужо адразу і падумаў, што, мусіць, ён мне хутка спатрэбіцца. Ну вось, а ў гэтага прафесара, значыцца, стаяла на стале такая карцінка, дурны абразок, і ён мяне раззлаваў.
- Што за абразок? Чаму раззлаваў? - перапыніла яна мяне.