– Шаноўныя супрацоўнікі і наведвальнікі! Праводзіцца планавая вучэбная эвакуацыя з будынка. Захоўвайце спакой і парадак. Карыстайцеся схемамі эвакуацыі, якія размешчаныя ў кабінетах і калідорах. Просьба неадкладна пакінуць памяшканне.
Дробны тупат і ўсхваляваныя галасы на калідоры засведчылі, што народ наш дысцыплінаваны, як мае быць. Яшчэ трохі напалохаць, і пачнуць па галовах адзін аднаго бегчы. На твары Корб-Варановіча загалоўнымі літарамі была напісаная агіда.
– Дасылалі, здаецца, на тым тыдні паперу пра гэтую… эвакуацыю. Але я не паверыў, што й праўда магчымы такі маразм.
– Можа, пойдзем? – нясмела віскнула Ася, у душу якой патроху запаўзала інстынктыўная паніка: усе ж бягуць, можа, і праўда нешта страшнае, а ім не гавораць, каб не напалохаць…
Вячка пагардліва сплюнуў. Ну, так, Аксана расказвала, што ён усе школьныя лінейкі ды сустрэчы з ветэранамі ўпарта ігнараваў, а калі й быў на іх, дык з такім адсутным выглядам, што настаўнікі шалелі.
Корб-Варановіч, да здзіўлення Арсеніі, таксама не выяўляў асаблівых парыванняў да дысцыпліны. А яна лічыла, што ён такі пунктуальны і добранадзейны…
– Вось што, скарыстаемся магчымасцю пасядзець у цішыні…– рашуча прамовіў пан Даніла. – Калі вы таксама не хочаце ўдзельнічаць у гэтым фарсе, ёсць у мяне тут адна хованка... Ніякія шакалы не пралезуць.
– О кэй, дзядзька! – Вячка ажно праззяў і дазволіў сабе нечуваную інтымнасць у звароце. – Наш чалавек! Вядзі…
Арсенія, уздрыгваючы ад кожнага новага завывання сірэны, з жахам глядзела на абаіх мужчын. І ясна разумела: яны вар’яты! Што адзін, што другі. Няўжо да іх не даходзіць, што ў будынку можа апынуцца бомба, ці пажар, ці тэрарысты, ці… Асін жах меў містычную падбіўку: яна была пэўная, што збываюцца ейныя мары пра выбух у Шэрай Будыніне, толькі здзяйсняецца ўсё ў Шэрым Гмаху – кажуць жа, што калі ўвесь час пра нешта думаць, яно матэрыялізуецца… Вось яе і пакаралі вышэйшыя сілы – наклікала катастрофу, а што, калі сама ў ёй апынешся?
Але Вячка ўжо схапіў Асю за руку і пацягнуў услед за Корб-Варановічам.
“Схованка”, куды прывёў іх гісторык, аказалася катухом з адзіным вакном на нахіленай сцяне пад самай столлю – нібыта яны знаходзіліся ў куфэрку, які трохі прыадчынілі. Уздоўж сценаў грувасціліся кардонныя каробкі, напэўна, з паперамі, а пасярэдзіне – стары кухонны стол з калісьці белымі ножкамі і зялёная праціснутая канапа. Супрацоўнікі Шэрага Гмаху не надта маглі разгульваць па горадзе ў працоўны час, “дзякучы” прапускной сістэме, але, падобна, кампенсавалі гэта, нефармальна ўладкоўваючы свой працоўны побыт. Ася адчула прыступ дэжавю: зусім нядаўна яна гэтак жа сядзела ў таемным прытулку Шэрай Будыніны…
Выццё сірэны сціхла, як і тупат. Усё… Цяпер, калі што – ім, не зажадаўшым удзелу ў “фарсе”, гамон.
Срэбны кубак з гумкай на таліі красаваўся на кухонным стале.
– Вы звярнулі ўвагу на асаблівасць легенды пра двух братоў? – загаварыў Вячка, як нічога ніякага. Рэдактарка паспрабавала засяродзіцца на нечым, акрым магчымага выбуху.
– Нейкая задоўгая легенда, – няўпэўнена прагаварыла яна, пакутліва ўспамінаючы нешматлікія заняткі па фальклоры ва ўніверы. – Нагрувашчана ўсяго… Магло на некалькі легендаў хапіць.
– Вось! – Вячка ўзняў палец. – Не легенда – а бабілёнская вежа, якая стагоддзямі нарастала, пакуль не рассыпалася. У аснове – пазнавальны міф пра Рамула і Рэма. Успомніце: два браты нешта будуюць, спрачаюцца з-за таго, чыё імя яно будзе насіць. Адзін брат насміхаецца над другім, што сцены, якія той узводзіць, рушацца, абражаны забівае насмешніка. Збудаванню застаецца імя забойцы. Усё!
– Вы хочаце сказаць, што першааснова легенды, якую запісаў мой прадзед, патрапіла пад стрэхі з падручніка па лаціне з маёнтка? – задумліва прагаварыў гісторык.
– Хто ведае…– азваўся Скрыніч. – Але далей вымалёўваецца і вось гэты кубак са змяшанай крывёй, і карона, і залаты крыж, які тырчыць з зямлі… І нават лясун. Занадта шмат артэфактаў. І нарэшце, самае нетыповае – што?
Корб-Варановіч тут жа адказаў:
– Згадкі пра паўстанцаў. Безумоўна, “царская грамата на волю” – гэта адсылка да часоў паўстання Каліноўскага. Чутка, якая распаўсюджвалася ўладамі для кампраметацыі інсургентаў у вачах сялян: добры цар даў вам грамату на волю, пісаную залатымі літарамі, а злыя паны яе схавалі. Ну і – алюзіі аж да сучасных апавядальніку ўцекачоў.
– Дык што, будзем шукаць падземную царкву? – скептычна прамовіла Ася, якую ўся гэтая гаварыльня ўжо пачала нерваваць. – Зараз перамалюем гравіроўку на кубку, возьмем старыя карты і пачнем высвятляць, які ўзгорак у ваколіцах Ройна азначае вось гэты зубчык… Гэтак было ў тваім перадапошнім рамане, Вячаслаў? Толькі замест кубка там разьблёны куфэрак.
Скрыніч на дзіва сумеўся, ледзь не пачырванеў.
– Ну так, паўтор… А чаму не? Ты ж памятаеш, я якраз і хачу займець у рэале тое, што прыдумваў. Перамалюем, параўнаем… Нешта могуць сімвалізаваць вершнік, хорт і лемпард, якія-небудзь мясцовыя назвы. Не дарэмна ж гэтым сховішчам чэкісты цікавіліся. Карыбутовічаўскія “ваўкалакі” цалкам маглі знайсці прытулак у нейкім падобным месцы. І Корб-Варановіч мог яго падказаць. Апанаса Іванавіча нездарма вінавацілі ў сувязях з Карыбутовічам. Усе гэтыя ягоныя казкі пра аднафамільца… Не надта я веру ў іх. У 1918-м улады мяняліся, як козыры ў гульні. Марына Корб-Варановіч нараджала ў бацькоў у Клецку. Корб-Варановіч прыехаў туды бальшавіцкім упаўнаважаным, горад занялі палякі – стаў настаўнікам гімназіі… Мог і форму “ваўкалакаў” часова апрануць – Карыбутовіч жа пазыцыянаваў сябе гэткім незалежнікам, і з белымі, і з чырвонымі ваяваў па чарзе, нават вершы па беларуску пісаў – некаторыя інтэлігенты спакушаліся, не разумеючы, што рамантыка нядоўга ў лесе трывае, бо захлынаецца ў крыві. Швагра Апанаса Іванавіча зноў жа невядома калі загінуў. Мог хаця б дзеля яго раскрыць сямейную таямніцу – пра ўваход у царкву святога Юрыя. Мяркую, хаця таямніца мусіла перадавацца старэйшаму ў родзе, традыцыя аднойчы прыпынілася. Але падчас паўстанняў дзевятнаццатага стагоддзя Корб-Варановічы цалкам маглі ёю зноў скарыстацца. Апанас Іванавіч, як вучоны, зацікавіўся, змог дабрацца да ісціны. Варта паехаць у Ройна, там агледзімся…
– Ага, жандары не агледзеліся, чэкісты не агледзеліся, хаця, пэўне ж, усё там перапаролі, а мы праз столькі гадоў руйнавання і заарання зможам, – зазлавала Ася. – Паслухай, я не разумею... Ты ж казаў, што напісаў раман… Дык павінен і так усё ведаць!
Скрыніч вырачыў вочы.
– Ведаеш, я не прарок. Мінулае – так, магу рэканструяваць. А цяперашняе – давайце ўжо разам неяк зробім.
Вось гіцаль… А пачынаў жа калісьці з таго, што ўсё па тэксце!
– У такім выпадку ты ўпэўнены, што правільна рэканструяваў мінулае маіх продкаў? – агучыла Ася тое, што яе дужа непакоіла. – Няўжо ўсё так і было – адзін людзей у турме катаваў, другі ездзіў, збіраў кампрамат на няшчаснага прафесара, каб запраторыць таго на Салаўкі? Не разумею, як такое магло адбывацца. Здаецца, у выпадку з Алесем Вяжэвічам ты апісваеш чалавека разумнага, сумленнага, і ён жа аддае кагосьці толькі за ягоныя погляды на катаванні і расстрэл?
– Запэўніваю, гэта была норма, – задумліва і горка адказаў замест Вячкі Корб-Варановіч, зноў круцячы на пальцы шлюбны пярсцёнак, нібыта той яму апякаў руку. – Маніпуляваць чалавечай свядомасцю насамрэч вельмі лёгка. Вы думаеце, татальная прапаганда толькі цяпер з’явілася? Ды пасля рэвалюцыі на гэта былі кінутыя такія сілы, што нам зайздросціць застаецца. Каб сёння беларускую культуру так прапагандавалі, нашы пісьменнікі выдаваліся б мільённымі накладамі. Плакаты, улёткі, кіно, агітбрыгады, вулічны тэатр, рэвалюцыйныя прыпеўкі… А якія слоганы шыкоўныя! “Смерць буржуям!”, “Мір буданам, вайна палацам!”, “Хто быў нічым, той стане ўсім!”. Плюс зварот да самых прымітыўных інстынктаў: забраць у маёмасных, прынізіць тых, хто вышэй… Людзі замбаваліся на раз. Учора ты – ніхто. А сёння – носьбіт вышэйшай ісціны, суддзя і кат… Даць чалавеку адчуванне ўласнай значнасці – куды важней, чым нешта матэрыяльнае. Званне стаханаўца, пераходны чырвоны сцяг, грамату… Матывацыя, якая нічога не каштавала сістэме. Фанатызм прывабны. Ён здымае адказнасць. Што паляванне на ведзьмаў, што габрэйскія пагромы, што дыктатура пралетарыяту… Людзі, асабліва маладыя, якія ўжо пры саветах выраслі, выкрывалі таварышаў без усякай няёмкасці, узахліп. Але заўсёды былі адзінкі, якія захоўвалі годнасць.
– А хто іх ведае? – цынічна скрывіўся Вячка. – Хто “спяваў” у засценках, хто маўчаў?
– Усё час выкрывае! – усхадзіўся Корб-Варановіч. – Усплываюць дакументы…
– Дакументы складаюць людзі, і чуткі яны ж могуць спецыяльна запусціць! – запярэчыў Вячка. – Я адразу ніколі не прымаю на веру, калі нехта кажа – вось гэты стукач, гэты сумленны…
– Але яны ёсць, і іх можна і трэба пазнаваць!
– Думаеце? – Вячка больш не ўсміхаўся. – Алесь Дудар – здавалася б, такі непахісна мужны аўтар верша “Пасеклі край наш напалам…”. А калі яго “замялі”, цэлы раман спавядальны для следчага напісаў – усё падрабязна пра калег, хто што казаў, якія мае нацдэмаўскія настроі… Мог жа абмежавацца парай старонак. Я калі чытаў – плакаў ад расчаравання. Пасля супакоіўся. Ён жа і сябе выкрываў, шчыра хацеў выправіцца. Здаралася і іншае – многія падпісвалі пратаколы допытаў у такім стане, што ўжо не ўсведамлялі, што робяць… Таму не трэба нікога вінаваціць і тым болей прагнуць помсты праз гады.
– У такім выпадку давайце заявім, што гістарычная справядлівасць не патрэбная! Давайце шанаваць катаў і ахвяраў на роўных! – угневаўся граф.
– Не перабольшвайце! Я за гістарычную справядлівасць, але еднасць нацыі ўсё-ткі важней за палітычныя, рэлігійныя і якія б там ні было расколіны…
Раптам забразгаў замок, дзверы рэзка расчыніліся… Так, дыскусіі вядуць да зніжэння пільнасці – ніхто з тройкі не звярнуў увагі на крокі ў калідоры.
У дзвярах стаялі два дзецюкі ў камуфляжы і стары чыноўнік з чырванаватай фізіяноміяй. Чыноўнік выглядаў гэткім маленькім трыумфатарам: калі не войска чужое разбіў, дык хоць шыбы іншаземнага зняверцы.
– Так, Даніла Раманавіч, зноў дысцыпліну парушаем? Як дзеці, далібог. Вам што, жартачкі – эвакуацыя? А калі б сапраўды дом замініравалі? Начальнік аддзелу! Вы прыклад павінны паказваць, за сваіх супрацоўнікаў адказнасць несці… А вы! Ды яшчэ са староннімі асобамі! У вашым гэтым прытоне! Кубкі расставілі… А што ж закускі малавата?
Корб-Варановіч выпрастаўся, выяўляючы раскайвання не болей, чым вандроўны гандляр, які прадаў мядзяны пярсцёнак за залаты.
– Давайце абыдземся без школьных вывалачак, Казімір Іосіфавіч. Калі я застаўся ў будынку, значыць, у мяне былі падставы. Хочаце прымяняць санкцыі – давайце. Толькі пазбаўце мяне павучальных прамоў.
Казімір Іосіфавіч сплываў атрутай і ветлівымі ўсмешкамі.
– Ужо ж не сумнявайцеся, Даніла Раманавіч, санкцыі будуць. І такія, якіх вы не чакаеце. Усё прыпомніцца. Зборы подпісаў пад вашымі дурацкімі лістамі, цкаванне паважанага навукоўца Леаніда Калантая, і як вы выгароджвалі нацыяналіста Калюжку… Зволілі Калюжку – і вы за ім пойдзеце. Праз два месяцы ваш кантракт заканчваецца, і запэўніваю – падаўжаць яго ніхто не будзе.
– Шкадую толькі інстытут, які патрапіў у рукі такога беспрынцыпнага чыноўніка, як вы! – раўнуў Корб-Варановіч. – Пайшлі…
Апошнія словы ён адрасаваў Арсеніі і Вячку. Скрыніч паспрабаваў быў па звычцы выкарыстаць свой пісьменніцкі аўтарытэт, але для Казіміра Іосіфавіча сучасная беларуская літаратура відавочна заканчвалася на Івану Шамякіну і Васілю Быкаву, і Вячка са сваймі гістарычнымі фэнтэзі апынаўся якраз на неадкрытых папяровых землях.
Ася падумала, што ў жыцці Корб-Варановіча было сваё бетоннае пудзіла, і, магчыма, ён гэтак жа, як Ася – Шэрую Будыніну, ненавідзеў свой Шэры Гмах… Але ж не, гісторык іншы, ён любіць працу, якой тут займаецца… І якой яны з Вячкам, падобна, толькі што яго пазбавілі.
– Не хвалюйцеся за мяне, не звольняць… Пабаяцца… Каб маглі – даўно б вытурылі, – раптам прабурчэў Корб-Варановіч, які, відаць, перахапіў вінаваты позірк Асі.
– І не збіралася за вас хвалявацца!
Як ён мог падумаць, што яе цікавіць ягоная кар’ера! А меркаванне пра сябе якое! “Пабаяцца”! Падумаеш, граф! Ненавіджу…