— Сціхніце! Пасаромеліся б антысавецкія размовы весці! – гэта завішчэла пані ззаду, якая абчапіла сваю белую блузку значкамі Мопра і Асавіяхіма, нібыта западозраны ў блюзнерстве абвесіўся крыжамі ды іконкамі. — Правільна вашых сямейнікаў пасадзілі! Усе вы антысаветчыкі!
— А ты сама чаго тут стаіш? Тваіх не пасадзілі? — злосна спытала змрочная.
— У нас памылка! Хутка разбяруцца.
— Чакай, чакай, дурніца… Дачакаешся! Не нашым носам маліну дзяўбаць.
Але з усіх бакоў на дыскусійніц спалохана зашыкалі…
Жанчына з залатой каронай кос сцішана ўздыхнула і прыціснула мацней клунак. Хоць бы ўдалося дастаяцца да вечара…
— Вераніка?
Невысокі, ніжэйшы за жанчыну на паўгалавы, шчуплы мужчына ў вайсковай новенькай форме пазіраў запытальна-паблажліва хуткімі шэра-зялёнымі вачыма, як пакрытымі плёнкай алею. Яго боты блішчэлі, як медзь духавога аркестру.
— Прывітанне, Хведар, — стрымана адказала жанчына. – Ты што, працуеш там? – кіўнула наперад, у бок Жоўтага дома.
— Ну чаму абавязкова там? – усміхнуўся мужчына, энергічна махнуўшы рукой, і Вераніка згадала ягонае студэнцкае прозвішча “Вятрак”. — Я ў міністэрстве знешніх зносінаў.
— Пад началам таварыша Калантая? – з ледзь заўважнай непрыхільнасцю прамовіла жанчына. – Ён жа так табою апекаваўся…
— Я не маю нічога агульнага з грамадзянінам Калантаем, — холадна прамовіў мужчына. – Ён аказаўся добра замаскаваным ворагам, трацкістам, і зараз знаходзіцца пад следствам.
— І ты, Хведар, вядома, дапамагаў выкрываць ворага? – вельмі спакойна спытала-сцвердзіла Вераніка.
— Вядома, я праявіў пільнасць, — адвёўшы вочы, згадзіўся Хведар і зараз жа ажывіўся: — А хочаш, дапамагу табе? Ты ж Алесю перадачу прынесла? Вось і перадамо без чаргі. У мяне там добрыя знаёмыя… Пайшлі!
Вераніка з няёмкасцю азірнулася. Кабеты побач пазіралі з зайздрасцю, а некаторыя і з непрыхаванай злосцю. Веры гэтаму… ветраку… няма ніякай, але дзеля Алеся…
— Добра, пайшлі!
Радыё працягвала трансляваць маршы. Па праспекце Сталіна ішлі вясёлыя людзі, моладзь у талстоўках і футболках, са значкамі, з марозівам… Служачыя з парусінавымі і скуранымі партфелямі… Шнырылі піянеры з плакатамі “Купляйце білеты 4-й рэчавай латарэі дзеткамісіі пры УЦВК!”… Ва ўсіх было цікавае, скіраванае ў непазбежную светлую будучыню, жыццё. Ніхто не звяртаў увагі на ланцуг панылых жанчын на ўзбочыне праспекту.
— А я цябе папярэджваў, Веранічка, — спачувальна прамовіў Хведар. – Папярэджваў… Вось і дачакалася.
Вераніка збіралася нешта адказаць, і, магчыма, непатрэбна рэзкае, але яны ўжо апынуліся перад уваходам у дом, які месцічы лічылі за лепшае нават не згадваць, як смяротную пошасць. Хведар паказаў пропуск вартавому чырвонаармейцу. Той узяў пад казырок, і Вераніка апынулася ў вестыбюлі, прыкрашаным белымі калонамі, чырвонымі сцягамі і партрэтамі Сталіна, Леніна і Дзяржынскага. Нічым не адметная зала ўрадавай установы. Толькі больш нідзе не было б гэтак страшна і прыкра. Дзесьці ў нетрах гэтага будынку зараз знаходзіўся Алесь Вяжэвіч…
— Давай сюды свой клунак… Пачакай мяне трохі, — уладна распарадзіўся Хведар і знік за прахадной з жалезнай “вяртушкай”, якую таксама ахоўвалі пільныя таварышы. Вераніка глядзела на чырвоны сцяг, устаўлены ў адмысловую падстаўку, з вышытымі на ім залатымі літарамі, і паўтарала ў галаве ціхія вершы:
“Пра чырвоную хустку на косах тваіх залатых
Я хацеў расказаць табе казку, ды словы забыўся.
Іх забраў у мяне сумны вецер, як я, малады,
І да зоркі каханай аднёс, з зоркай ён ажаніўся”.
Як гэтыя вершы лаяў Аўтух Папара, пачуўшы за сяброўскім сталом! Дэкадэнцтва, буржуазны сентыменталізм… У часопісы Алесь нат не думаў несці, ведаў, што таксама толькі аблаюць. А Вераніцы падабаліся ягоныя такія радкі. Вось толькі ці не яны паспрыялі таму, што яна гэтыя дні правяла ў страшнай чарзе!
Праўда, і Аўтух арыштаваны. Не ўратавалі паэмы пра станкі…
— Вераніка, хадзі сюды! – Хведар махаў рукою з-за прахадной.
…У невялічкім пакоі з закратаваным вакном на другім паверсе Жоўтага дома было зусім не страшна. Звычайны кабінет, якіх шмат. Парцьеры на вокнах і ляпніна на столі. Мажны службовец прыўстаў з-за пісьмовага стала і расплыўся ва ўсмешцы:
— Вось якая вы, чароўная Вераніка! Вераніка Змітраўна Вяжэвіч, у дзявоцтве Манцэвіч. Не, не хвалюйцеся, дапытваць вас ніхто не будзе. Зараз вызвалю кабінет, каб вы маглі вольна пагутарыць са старым сябрам. Настойліва раю прыслухацца да слоў таварыша П’янкова. Ён жадае вам толькі дабра, Вераніка Змітраўна.
Падміргнуў Хведару і выйшаў.
Хведар адразу замітусіўся, падсунуў да стала крэсла…
— Садзіся, Веранічка! Гарбаты хочаш?
— Хведар, навошта ты мяне сюды прывёў? — холадна, стараючыся, каб голас не дрыжэў, папыталася жанчына.
— Ты ж чула – пагаварыць, раз ужо надарыўся выпадак. Ты ж мяне ў госці не пускаеш…
— Мы даўно ўсё між сабой перагаварылі, Хведар. Я замужам, у мяне дзіця, і ты нібыта ажаніўся.
П’янкоў усеўся за пісьмовы стол, паклаў перад сабой счэпленыя рукі, якія так і намагаліся зноў разганяць паветра.
— Абставіны мяняюцца… Ты сама выдатна разумееш. Ну што цябе чакае? Алесь сам сябе пахаваў. Нават калі зараз абыдзецца – усё роўна яго не пераробіш, зноў патрапіць сюды. І цябе пацягне. Хто будзе гадаваць вашае дзіця? Аддадуць у спецыяльны прытулак для дзяцей ворагаў народа. А ты думаеш, што са сваёй знешнасцю вось так і захаваеш вернасць у лагерах? Не будзь дурнічкай… Ды падчас следства ўжо… Думаеш, на гэтым стале мала ганарлівак такіх ляжала, з задранымі спадніцамі?
Жанчына сціснула рукі, каб не дрыжэлі.
— Не трэба мяне палохаць. Алесь ні ў чым не вінаваты…
— А я і не палохаю, — Хведар гаварыў вельмі спакойна. Цяпер “вятрак” выклікаў у былой аднакурсніцы сапраўдны жах. – Проста так і будзе… А я табе прапаноўваю надзейную абарону. Новае жыццё! Я ж кахаю цябе… Колькі гадоў кахаю! Пасялю цябе з дачкой у выдатнай кватэры ў Раманаўскай Слабадзе, табе не спатрэбіцца працаваць, забяспечу пайком. Жонка ў мяне – вось дзе, дзяроўня няшчасная, — Хведар сціснуў кулак. – Так што нічога не бойся… Усё будзе – і для цябе, і для малой. Хочаш – какава, хочаш – аксамітныя сукенкі… Як у Бога за плячыма жыць станеш! Летам у Піцунду, у Сочы… Валюты для Таргсіну буду даваць… У мяне замежныя камандзіроўкі…
Хведар патроху расхваляваўся, рукі ягоныя зноў пачалі рассякаць паветра, падкрэсліваючы жэстамі кожную заваблівую прапанову. Вераніка ўскочыла:
— Замаўчы! Слухаць не хачу... Я буду чакаць Алеся! Я веру, што яго вызваляць! Ён чысты, сумленны… Ён не стане сябе агаворваць, усё вытрымае!
Хведар з’едліва рассмяяўся.
— Твой чысты Алесь пяе, як салоўка, на следстве. Два тыдні ўсяго праседзеў, а ўжо дапамог вельмі буйную рыбіну раскалоць. Так што нават калі яго і выпусцяць… часова, падкрэсліваю… героя ты ў ім болей не пазнаеш. А то строіў з сябе… Прынцыповы такі…
Вераніка непаслумянымі вуснамі прамовіла:
— Я табе не веру…
— Вер — не вер, кажу, як ёсць. Сама спытаеш у мужанька, як надарыцца.
— Чакай... Дык яго ўсё-ткі выпусцяць? – вочы Веранікі загарэліся надзеяй. Хведар скрывіўся.
— Можа, і выпусцяць… Дарэчы, каб гэта хутчэй адбылося, ты б таксама дапамагла следству. У вас захоўваецца срэбны кубак, дакладней, ягоная палова?