- Збаяўся, вiдаць? - спытаўся я.
- Не, не збаяўся. Ён паплыў. Але, вядома, загубiўшы сваё здароўе праз п'янства i жанчын, ён не змог адолець плынь за маяком. Толькi на трэцi дзень знайшлi цела.
Хвiлiну цi дзве я маўчаў, крыху ашаломлены. Потым я задаў Бертану толькi адно пытанне:
- Калi вы прапанавалi яму плыць, вы ведалi, што ён патоне?
Бертан цiхенька хiхiкнуў i паглядзеў на мяне лагоднымi i наiўнымi блакiтнымi вачыма. Пацёр далонню падбародак i сказаў:
- Справа ў тым, што ў мяне ў канторы ўсё роўна не было свабоднага месца.