- Прыязджай. Бацька будзе вельмі шчаслівы, маці, я думаю, таксама... і я буду вельмі рада, кажу загадзя... I даруй мне...
- Я думаю ў аспiрантуру. Маркевiч пiсаў...
Спудзілася:
- Хай яе ліха. Не трэба, не трэба! Столькі гора! Я лепей...
- А я ўсё ж прыеду. Сядай, сядай хутчэй! Да акна, да акна!
Цягнік рушыў, набіраючы ход. Алёнка засмяялася ад шчасця і прыпала вуснамі да халоднага шкла, пасля пацерлася аб яго шчакою. Бачыла, як махаў ён рукою, як ішоў пасля з перона, хістаючыся ад шчасця, як п'яны. Зноў падумала з тым шчасцем, якое бывае толькі ў дзяцінстве, калі кладзешся спаць:
- Мой! Мой! Цёплы! Жывы! Назаўсёды мой, родны чалавек!
Вось цягнік набірае ход, знік асветлены вакзал. Цемра з рэдкімі агнямі вакол. Якое шчасце!
А Берасневіч між тым ішоў сапраўды як п'яны. Твар яго гарэў, дзіўныя здані ўставалі перад вачыма.
Стаў ля вакзальнага скверыка на плошчы, падумаў, засмяяўся і раптам зняў з рук пальчаткі і з усвядомленым, разумным выглядам зашпурнуў іх у гурбу, спачатку адну, а пасля другую, як быццам рабіў невядома якую важлівую і разумнаю справу. Вось і коні. Любыя коні, як ім цёпла пад кажухамі! Плылі ў яго галаве ўрыўкі Алёнчыных слоў:
"Прыязджай... Бацька будзе рады". Любая-любая Алёнка... любы бацька.. любая маці!
I ён пацалаваў каня ў мяккі шэры нос, такі цёплы, з рэдкімі чорнымі валосікамі.
Нейкі хлопец спыніўся непадалёку, паглядзеў на яго непаразумела, усміхнуўся і заўважыў:
- Хільнуў дзядзя. Бач ты, што гарэлка з нашым братам робіць.
Але Берасневічу было ўсё аднолькава. Ён ускочыў у сані, закруціў канцамі лейцаў і, калі коні ўзялі наўскач, крыкнуў:
- Хільнуў! Хільнуў!
Імчаліся насустрач хаты, пасля заскакалі яліны ў бары, а ён усё яшчэ крычаў:
- Гэ-эй! Людзі! Людзі! Чуеце, людзі!
Пасля раптам супакоіўся, зручна сеў і закруціў кажухом ногі.
Коні адпачылі, беглі вясёлым трушком, праз шэрань на вейках дзіўным, вясёлкавым здаваўся лес, ныраў у хвоях вясёлы, п'яны месяц.
Усё-ўсё будзе добра. Ён верыць, ён ведае. I парукай таму гэтая шэрань, што ляціць з галін, казачны месяц, што заблытаўся ў дрэвах, далёкі, шчаслівы шлях.
Не затопіць, не знішчыць нішто сапраўднага кахання. Якая цёплая зіма, якая бадзёрасць у грудзях! Сколькі светлага абяцаюць снягі! Мо таму, што сэрца пасля доўгай, чатырохгадовай зімы адтайвае, пускае парасткі новага кахання, знішчае апошні на зямлі след старога?
I калі прынюхацца, як адчуваецца будучая вясна, хоць бы ў тым як пахне свежасцю, як мякаць сланечнікавага сцябла, снег!
Коні беглі шпарка!
Рукі былі моцнымі, грудзі вольна дыхалі.
I ўсё-ўсё жыццё яшчэ было ў будучым.
У снягах драмала вясна.
Орша, май 1957 г
СХИ – гэта сельскагаспадарчы інстытут.