Маска, з якою танцаваў Меланхтон, – гэта быў кажан, дагары нагамі, галавою ўніз.
Крылы шчыльна абліпалі цела, а ў кіпцях кажан моцна трымаў вялікую залатую апону, падняўшы яе ўгору, як бы тым самым паказваючы, што ён з нечагась звісае, – глядзелася гэта, ну, зусім дзіўна і павінна было зрабіць на Меланхтона адмысловае ўражанне, калі падчас танцу ён увесь час мусіў глядзець у гэты абруч, які быў яму сама-сама пад рост.
Гэта была ці не самая арыгінальная маска на бале персідскага прынца, бадай, нават самая брыдкая, прынамсі, гэты кажан.
Нават Яго Светласці Махамеду Дарашэ-Когу, гаспадару свята, яна кінулася ў вочы.
– Красуня маска, я ведаю цябе, – кіўнуў ён ёй, падкінуўшы тым самым вялікага ажыўлення ў групу масак вакол сябе.
– Пабажуся, гэтая бубачка – маркіза Х., інтымная сяброўка княгіні, – сказаў галандcкі радца, выштукаваны ў стылі Рэмбранта – інакш і быць не магло б, як сама кажа, яна ведае кожны закутак у замку, – а крышку раней, калі многім кавалерам дапаў у галаву “халодны” намысел загадаць старому камердынеру прынесці валёнкі і паходні, каб там, звонку, у парку, можна было пакідацца сняжкамі, і там гэты кажан заўзята дурэў сярод іншых, ён, “можа пабажыцца”, заўважыў, як на яе запясці бліснула добра знаёмая гіяцынтавая бранзалетка.
– Ах, як цікава, – умяшаўся ў гаворку блакітны матылёк, – ці не мог бы Меланхтон тым часам асцярожненька навесці невялічкі зандажык, – а ці не сам граф дэ Фааст, як тое здаецца апошнім часам, ці не сам ён і ёсць пеўнік у графініным кошыку.
– Асцерагаю цябе, маска, не так гучна ўголас, – сур’ёзна перапыніў яго галандскі радца, – добра яшчэ, што канцоўку вальса аркестр завяршыў фартысіма – некалькі хвілінаў таму прынц стаяў тут, зусім жа паблізу…
– Так, так, самае лепшае – ні слова пра такія рэчы, – шэптам умяшаўся ў гаворку егіпецкі анубіс, – жарсць гэтага азіята не ведае межаў, і тут у замку напэўна ж назапашана жару больш, чым усе мы думаем. – Граф дэ Фааст даўно ўжо бавіцца з агнём, і калі б Дарашэ-Ког ведаў…”
Грубая, кашлатая постаць, падобная на вераўчаны маток, пракладала сабе – у дзікай уцечцы ад элінскага ваяра ў мігатлівым блішчастым баявым убранні – дарогу праз групу масак, якія няўцямна глядзелі ўслед абодвум, што на лёгкіх гумовых падэшвах спрытна шмыгалі па люстрана-гладкай каменнай падлозе.
– А табе не было б страшна, калі б цябе рассеклі, мінгер Канітферстан, калі б ты быў гордзіевым вузлом і ведаў, што за табою ўгоньваецца Аляксандр Вялікі? – пакпіў, абярнуўшыся, кажан і лёгенька паляпаў веерам па сур’ёзным носе галандца.
– Ай-яй-яй, красуня маркіза-кажан, жывы дух заўсёды сябе выдае, – усміхнуўся даўгавязы юнкер Ганс, “мефістофель” з хвастом і конскім капытом, – шкада, ах, як шкада, што цябе, дагарыножка, можна ўбачыць вось так, уніз галавою, толькі ў вобразе кажана.
Нехта крута зарагатаў.
Усе абярнуліся і ўбачылі тоўстага прыстарка ў шырокіх штанах і з аслінай галавою.
– Ах, гэта засмяяўся адстаўны гер віцэ-прэзідэнт гандлёвага суду, – суха зазначыў “мефістофель”.
Глухі ўдар у звон – і пасярод велізарнай залы паўстае кат у чырвоным талары вестфальскай Феміды; абапіраючыся на бліскучую сякеру, ён узмахвае медным звонам.
З нішаў і ложаў сплываліся маскі: арлекіны, ladies with the rose, людаеды, ібісы і каты ў ботах, віновыя валеты, кітаянкі, нямецкія паэты з шыльдачкамі “Толькі чвэрць гадзінкі”, дон-кіхоты, Валенштайнавы рыцары, каламбіны, баядэры і даміно ўсіх колераў і фасонаў.
Чырвоны кат раздае ў натоўпе слановай касці таблічкі з залатым надпісам.
– Ах, праграма прадстаўлення!
– Чалавек у бутлі.
Асобы:
Чалавек у бутліМігель граф дэ Фааст
Чалавек на бутліпрынц Махамед Дарашэ-Ког
Дама на насілках-марах
Вампіры, марыянеткі, гарбуны, малпы, музыкі
Месца дзеяння: разяўленая пашча тыгра.
– Што? Сам прынц у лялечным спектаклі?
– Мабыць, сцэна з Тысячы і адной ночы?
– А хто ж будзе за даму ў паланкіне?– чуюцца цікаўныя галасы.
– Небывалыя неспадзяванкі ў нас сёння яшчэ наперадзе, о так, – шчабеча міленькая incroyable у гарнастаі і туліцца да свайго абата, – ведаеш, той П’еро, з якім я танцавала тарантэлу, гэта быў граф дэ Фааст, які зайграе чалавека ў бутлі, і ён шмат чаго даверліва адкрыў мне: марыянеткі будуць злавесна страшныя, але толькі для тых, хто гэта разумее, ведаеш, а слана сабе выпісаў па тэлеграфе з Гамбурга асабіста сам прынц, – ай, але ж ты не слухаеш мяне! – І малышка злосна адпускае руку свайго кавалера і ўцякае.
Праз шырокія бакавыя дзверы ў святочна ўбраную залу з суседніх памяшканняў наплываюць усё новыя маскі, беспарадкава збіваюцца ў гурт пасярэдзіне, снуюць, і перакідаюцца, як вечна зменлівыя ўзоры фарбаў калейдаскопа, альбо ціснуцца да сцен, з захапленнем разглядваючы дзівосныя фрэскі, якія, падымаючыся да сіняй, усыпанай зоркамі столі, абдымаюць усю залу, як нейкая казачная пейзажнасць.
Падобна квяцістаму, яркаму востраву жыцця разлеглася зала, амываная палямі калярова-бліскучых фантазіяў, якія, спярша прачнуўшыся ў радасна ўсхваляваных сэрцах мастакоў, цяпер ледзь ужо зразумела, спрошчана і запаволена нашэптваюць нешта мітуслівым душам сённяшняга дня.
Абслуга разносіць на срэбных падносах асвяжальныя напоі, шэрбет і віно. – Уносяць крэслы, ставяць у ваконныя нішы.
З шоргатам рассоўваюцца сцены бакоўкі, і з цемры павольна выкочваецца сцэна, з чырвонабура і жаўтлява прасвечанай абрамоўкай і белымі зубамі ўгары і ўнізе: стылізаваны позях тыгравай пашчы.
Пасярэдзіне сцэны велізарная кулепадобная бутля – з таўшчэзнага шкла, амаль у два чалавечыя росты і вельмі ёмістая. У глыбіні сцэны – ружовыя шаўковыя заслоны.
Каласальныя з чорнага эбэнавага дрэва дзверы адчыняюцца, і ў велічным спакоі ў залу ўваходзіць слон, упрыгожаны золатам і каштоўнасцямі. На ягоным хібе ўвесь у чырвоным кат, тапарышчам сякеры кіруе слана.
З канцоў яго біўняў звісаюць і боўтаюцца аметыставыя ланцугі, павяваюць вееры з павіных пёраў. Расшытыя золатам гуні разынкавага колеру кутасамі звісаюць абапал тулава да самай зямлі. Магутны лоб пад сеткай з блішчастымі камянямі, – абыякава і роўна ступае слон праз святочнае памяшканне.
Вакол яго ціснуцца маскі і захоплена віватуюць стракатую групу знакамітых актораў, якія сядзяць у паланкіне на спіне ў слана: прынц Дарашэ-Ког у турбане і чубатым аграфэ. – Граф дэ Фааст у масцы П’еро побач з ім. Марыянеткі і музыкі, застылыя і нерухомыя, як драўляныя лялькі, – абапал.
Слон даходзіць да сцэны і аднаго за адным хобатам падымае з паланкіна седакоў; воплескі і лямант захаплення, калі слон падымае П’еро і апускае яго ў бутлю, пасля накрывае яе металічным векам, а наверх садзіць прынца.
Музыкі паўколам апускаюцца вакол і дастаюць дзіўныя, тонкія, як бы прывідныя інструменты.
Слон сур’ёзна азірае іх, пасля павольна паварочваецца, ідзе назад да выхаду. Гарэзліва і свавольна, як дзеці, маскі абвешваюцца яму на хобат, вушы, біўні і з вясёлым галёканнем спрабуюць затрымаць яго; але жывёліна амаль і не зважае на гэтыя іхнія завіханні.
Прадстаўленне пачынаецца, аднекуль, як усё роўна з-пад зямлі, ціха ліецца музыка. Лялечны аркестар і марыянеткі застываюць, як нежывыя, як васковыя. Флейтыст з шкляным, дурнаватым тварам глядзіць у столь; дырыжорка-ракако ў парыку і капелюшы з плюмажам, дырыжорская палачка, як бы паднятая, як бы прыслухоўваецца, тонкія пальцы таямніча на вуснах, скажоных у агіднай пажадлівай усмешцы.
На авансцэне марыянеткі; гарбаты карлік у парыку, з вапнава-белым тварам, жахліва вышчараны чорт і бледна напамажаная спявачка з чырвонымі смягла-юрлівымі вуснамі, здаецца, у сатанінскай злосці ведаюць нейкую жудасную таямніцу, якая прымусіла застыць у пахацімскай сутарзе. Вусцішнаць ад выгляду жывой смерці, аж валасы дыбарам, пануе над знерухомленай групай.
Адзін толькі П’еро ў бутлі ў неспакойнай рухавасці, памахвае сваім вастраверхім лямцавым каўпаком, кланяецца, вітаючы ўгары персідскага прынца, які, нага на назе, нярухома паседжвае сабе наверсе бутлі, – пасля зноў кроіць вар’яцкія грымасы.
Яго падскокі і подбрыкі ўводзяць гледачоў у рогат – аж так бо гратэскова ён глядзіцца! Тоўстыя шкляныя сценкі бутлі скажаюць відовішча так неверагодна, што часам вырачаныя вочы П’еро лезуць з арбітаў і дзіка блішчаць, пасля зноў амаль знікаюць, застаюцца толькі лоб і падбародак, альбо патройваецца твар, часам П’еро робіцца тоўсты і азызлы, пасля зноў шкілет шкілетам, высахлы і даўгалыгі, як павук. Альбо шарам надзімаецца трыбух. І кожны бачыць яго інакш, – хто з якога боку бутлі гляне.
На нейкія кароткія імгненні, без ніякай прыкметнай лагічнай сувязі ў постаці як бы штуршкамі прарываецца нейкая прывідная жыццёвасць, якая адразу ж пасля зноў вяртаецца ў ранейшую, вусцішна-трупную здранцвеласць, аж здаецца, быццам уся карціна пераскоквае з мёртвасці ў жыццё і назад, як стрэлка на вежавым гадзінніку з хвіліны на хвіліну – такое дзікае ўражанне.
Адзін раз фігуры нават як бы нават выскачылі з каленных чашак на тры фантастычныя танцавальныя пасажы збоку бутлі, а на заднім плане пачварнае дзіця скурчылася, як бы як у нейкай грахоўнай пакуце.
Адзін музыка – з выгляду башкір, вочы вар’ята, без веек, чэрап грушай – кіўнуў на ўсё гэта, з выразам жахлівай грэблівасці растапырыў сухія, пачварныя, патоўшчаныя на канцах пальцы, падобныя на палачкі ў руках у барабаншчыка, – як васковыя сімвалы таямнічай звыраднеласці.
Пасля на спявачку скокнула нейкая фантастычная жанчынападобная гермафрадытычная істота з доўгімі звіслымі бяскостнымі пальцамі і застыла ў танцавальнай позе.