– Dlaczego pani mnie tak zatrzymuje PARFORS? – spytała wyniośle Arleta, bardzo zadowolona ze znajomości tak wspaniale brzmiącego terminu (był on świeży w jej słownictwie, a nabyła go od swojego nowego pana, który lubił takie wyrażanse; tak właśnie mówił: wyrażanse).
– Pani Płaskojć? – warknęła grubawa i Arleta zorientowała się, że nie będzie ona tłumaczyć się ze swego grubiańskiego zachowania.
– Proszę mnie puścić. Oczywiście, że to ja. Czym mogę pani służyć?
– Dlaczego, do ciężkiej cholery, nie odwiedza pani w ogóle synów? Dlaczego nie zabierze ich pani na święta do domu, tylko zostawia w bidulu? Co?
– A kto pani powiedział, że nie zamierzam ich brać na święta? – obruszyła się Arleta dla zasady.
Grubawa nieco przystopowało.
– Przecież widzę, że pani właśnie daje nogę – prychnęła, ale puściła łokieć Arlety.
– Ja nie daję nogi, ja wychodzę – oświadczyła Arleta wyniośle i chciała rzeczywiście wyjść, ale grubawa oprzytomniała i znowu złapała ją za łokieć.
– Chwila! Czy to znaczy, że pani po nich wróci przed świętami?
– A co to panią obchodzi? Kim pani w ogóle jest?
– Nawet tego pani nie wie, tak panią interesują własne dzieci! Jestem ich wychowawczynią! I obchodzi mnie to, bo to ja ich usypiam, ja im wycieram nosy i ja ich utulam, kiedy ryczą!
– No przecież za darmo pani tego nie robi, nie? Płacą pani? Państwo pani płaci?
– Płaci! Ale dzieci powinny mieć matkę! Zabierze ich pani na te cholerne święta, czy nie?
– Co się pani tak buzuje? Pewnie, że ich nie zabiorę. Ja już wyjaśniłam wszystko pani dyrektor i nie będę się teraz tłumaczyła przed panią! I proszę nie mówić bez przerwy „cholera”, dobrze?
– Cholera jasna! Dobrze. Może mi się pani nie tłumaczyć, ja już wiem, co chciałam wiedzieć. Jeszcze tylko jedno. Dlaczego pani się nie zrzeknie praw rodzicielskich? Może ktoś by ich adoptował, znaleźliby jakiś dom…
– Oni mają dom. Tutaj. Co pani sobie wyobraża, że ja bym swoje dzieci oddała jakimś obcym ludziom?
Korzystając z tego, że Zosia zamarła zdumiona taką logiką, Arleta wyrwała jej swój łokieć i szybciutko opuściła teren państwowej placówki opiekuńczo – wychowawczej.
Zosia dla odmiany pomału powlokła się w stronę domu, po drodze jednak zatrzymała się na chwilę przy dużej sośnie i cicho, ale dosadnie, używając bardzo wielu absolutnie niecenzuralnych wyrazów, powiedziała sośnie prosto w korę, co myśli o Arlecie Płaskojć i wszystkich jej podobnych lafiryndach.
– No więc ja teraz zupełnie nie wiem, co będzie korzystniejsze, paczka cukierków plus jakiś misiek dla każdego, czy jeden komputer na cały dom?
Adam siedział w Barze Jarze w towarzystwie Ilonki Karambol, pogodynki Kasi Krawiec i montażystki Joli Susło (wszystkie znalazły się swego czasu na słynnej liście castingowej), i usiłował wydusić z nich konstruktywne zdanie w sprawie ewentualnego obdarowania czymkolwiek Domu Dziecka „Magnolie”. Sponsorką prezentów zamierzał uczynić własną matkę, o czym ona do tej pory nie miała bladego pojęcia.
Koleżanki wysłuchały opowieści o koncercie szantowym, o dzieciach, o zaangażowanej osobiście Zosi i teraz zastanawiały się, co by tu doradzić koledze, którego najwyraźniej męczyło dobre serce.
– Ja uważam – zaczęła Ilonka – że każde dziecko powinno coś dostać. Sam wiesz, jak to jest z Gwiazdką. Jak nie dotkniesz paczki własnymi rękami, jak nie rozwiążesz kokardek i nie rozedrzesz papieru, to nie wiesz w ogóle, że dostałeś jakiś prezent. Absolutnie każdy dzieciak powinien dostać coś indywidualnie. Indywidualnie, mówię! To piwo było dla mnie, proszę pani, dzisiaj mogę, oddałam samochód na przegląd.
Montażystka Jola powątpiewająco kręciła głową.
– Coś ty, Ilona. Każdemu paczuszkę? I jeszcze każdemu coś innego kupić? To by trzeba było najpierw zrobić rozeznanie, ile które dziecko ma lat, jakie ma zainteresowania, co by chciało dostać. Matko, cała logistyka! Adam, jeśli możesz matkę stuknąć na jakieś pieniądze, to lepiej kupić coś dużego. Chociażby ten komputer. Takiego domu dziecka w życiu nie będzie stać na dobry komputer, muszą dostać w prezencie!
– Ty kota masz? – włączyła się do dyskusji Kasia pogodynka. – I gdzie im postawisz ten komputer? Na korytarzu, żeby się pozabijali? Ja ci ręczę, że najdalej na trzeci dzień komputer wyląduje w gabinecie u pani dyrektor albo księgowa zacznie na nim robić rozliczenia!
– Raczej pasjanse stawiać – prychnęła Ilonka. – Patrz, Adam, jak trudno być dobroczyńcą!
– A może byś się tej całej Zosi poradził? – Kasia grzebała łyżeczką w kawie. – Tutaj coś pływa. Jakieś kożuchy, czy coś. Jaka ona jest, ta Zosia?
– A bo ja wiem, jaka? Duża. Wszerz, wzdłuż nie bardzo. Sympatyczna. Kudłata.
– Na grzbiecie? – zainteresowała się gwałtownie Jola.
– Nie, na głowie. Loczki ma.
– Loczki da się uprasować – zauważyła Kasia. – Może by lepiej wyglądała z prostymi?
– Nie, ona jest fajna taka kudłata. Kręcona. Jak to można powiedzieć?
– Lokata – poinformowała go Ilonka. – Jedna facetka, z którą robiłam wywiad, tak mówiła. Lokata. Zupełnie jak lokata kapitału.
– Przestańcie, dziewczyny! Miałyście mi udzielać światłych rad!
– A ona ci się podoba, ta Zosia?
– Pewnie, że mu się podoba. – Jola udzieliła Ilonce odpowiedzi, bo Adam nagle się zamyślił. – Popatrz, jak o niej myśli, to mu uszy czerwienieją.
– Nic mi nie czerwienieje, a już zwłaszcza uszy. Właśnie zastanawiałem się, czy ona mi się podoba, ale raczej nie. Lubię ją, bo to dobra dziewczyna, ale co do podobania, to wy wszystkie trzy jesteście od niej o wiele ładniejsze. Ona nie ma figury. Myślicie, że powinienem jej się poradzić?
– Jej. Jej, jej. Jejku, jejku. Chyba że wydusisz z mamusi forsę i kupisz coś pięknego każdej z nas. Małe brylantowe serduszko czy coś takiego. To będzie jeszcze lepiej.
– Cioociuuuu…
– Co, Januszku?
– My będziemy mieli w tym roku swoją choinkę grupową, czy taką ogólną?
– A jak byście chcieli?
– Chyba byśmy chcieli grupową. Ale znowu ja bym chciał, żeby Julka mogła być ze mną, a jak będzie grupowa, to ona nie będzie mogła, prawda?
– Kochany, Julcię zawsze możemy zaprosić do naszej grupy. Na pewno chłopcy nie będą mieli nic przeciwko. Przecież wiedzą, że to twoja siostra. Ale mnie się wydaje, że będzie ogólna choinka, domowa. To i tak będziecie razem.
– Ciociu, przecież to nie jest prawdziwy dom.
– Nie jest. Ale innego na razie nie mamy, prawda? Musimy sobie jakoś zorganizować życie w tym, który jest. Słuchaj, Januszku, a może byśmy sobie zrobili taką małą Wigilię we własnym gronie? W grupie, już po oficjalnej?
– Ale co ciocia ma na myśli? Choinkę? Żebyśmy ją sami ubrali, jak chcemy?
– Choinkę, może kolędy pośpiewamy, zjemy sobie jakieś pierniczki.
– A kto kupi pierniczki?