Co rozumniejsi z nas rozwieszają to pranie tak, jakby od idealnego wyrównania każdej sztuki zależała przyszłość świata.
Może nam to zająć czas nie tylko do obiadu, ale nawet do kolacji.
Zły sposób w gruncie rzeczy. Ona wściekła, a my nie odpoczniemy. Już lepiej wynieśmy śmieci i uklepmy jej te kotlety.
(I co? I tak przez całe życie? Przecież to katorga1
E tam. Nie klepiemy codziennie. A gdybyśmy tak jeszcze musieli obierać kartofle i gnieść ciasto…?) Zakładając, że udało nam się – zejść jej z oczu i uniknąć reszty poleceń, odpoczywamy błogo, acz krótko. Następnie bez pośpiechu spożywamy obiad i zaczyna się nam robić przyjemnie. Jesteśmy zdolni do pogodzenia się z faktem, że ona nie usiadła ani na chwilę, od przyjścia z pracy aż do obecnego momentu odwalała robotę i trochę trudno wymagać od niej promiennej czułości.
No i tu łamiemy się w sobie i zdobywamy na poświęcenie.
„Ty sobie posiedź, kochanie – mówimy. – A ja zrobię herbatkę”.
Czynimy to, ona siedzi, i nader niewielkim kosztem osiągamy ogromne zyski.
Ona rozumie, że ją kochamy i doceniamy jej pracę, zatem wzajemnie kocha nas.
Rzeczywiście odpoczywa przez tę chwilę, że zaś kobiety regenerują się szybko, przystępuje do dalszych obowiązków z nowymi siłami.
Pozwala nam też odpocząć, daje nam spokój i przez jakiś czas się nie czepia.
Poświęcenie większe, ale też i zyski wprost proporcjonalne: Zmywamy po obiedzie. Dobrowolnie, bez przymusu i nic nie tłukąc. Ostatecznie, kobieta to też człowiek i niechby nawet przez ten czas nic nie robiła, co na ogół się nie zdarza, możemy to za nią odwalić.
No owszem, owszem. Wszyscy widzą i nikt nie przeczy, że usilnie przez nas zalecany kompromis nie jest sprawą łatwą i czegoś tam od nas wymaga.
Od przynależnej do nas Istoty też…
Istnieją także sposoby dyplomatyczne.
W chwili równoczesnego powrotu do domu przypominamy sobie gwałtownie o konieczności załatwienia jeszcze czegoś.
Chwytamy obuwie i udajemy się do szewca.
Pędzimy do apteki po aspirynę (wodę utlenioną, krople walerianowe, cokolwiek, co się dostaje bez recepty).
Pędzimy dokądkolwiek z czymkolwiek, wysilając wyłącznie naszą pomysłowość.
Pędzimy (i to już musi być prawda) po kwiaty dla niej.
Bez względu na odległość, w jakiej znajduje się szewc, apteka czy kwiaciarnia, załatwiamy naszą sprawę dostatecznie długo, żeby niebezpieczeństwo w domu zostało zażegnane. Jeśli po drodze nie ma ustronnej ławki lub też pogoda nam nie sprzyja, z pewnością znajdziemy przytulny lokalik, w którym przy całkowicie niewinnym napoju zdołamy złapać drugi oddech.
Z odnowionymi siłami i skromnym kwieciem w dłoni wracamy i możemy być kamienni spokojni, że gotowy obiad już czeka na stole.
Kwiaty wręczamy z wyrazami czułości, zachwytu i uznania dla jej ciężkiej pracy.
Uczuć nie wyrażajmy lepiej wszystkich razem za jednym kopem, bo zaczniemy się powtarzać. Wyrazy obmyślmy sobie wcześniej i dozujmy je tak, żeby starczyły chociaż na parę dni. Później jej się pomyli, co mówiliśmy w zeszłym tygodniu.
Ogólnie zaś: Coś przecież, do licha, umiemy, a może nawet lubimy robić1
No więc róbmy to coś. Zależnie od właściwości naszego intelektu, względnie zdolności manualnych, naprawiajmy lampy i krany, zmieniajmy film w aparacie fotograficznym, płaćmy rachunki, przenośmy ciężkie rzeczy, uczmy nasze dzieci jeździć na łyżwach i grać w pokera, oszukujmy zręcznie urząd skarbowy…
Każdemu to, co najlepiej potrafi1
W żadnym wypadku nie protestujmy przeciwko jej poleceniom.
Zgadzajmy się na wszystko, a potem po prostu nie róbmy tego.
No, bez przesady. Powiedzmy: róbmy dziesięć procent. Przy pozostałych dziewięćdziesięciu procentach w odpowiedzi na pretensje i awantury informujmy ją szczegółowo, jak niezmiernie ją kochamy i jak bezgranicznie piękna wydaje nam się zarówno w tej chwili, jak i we wszystkich innych.
Od czasu do czasu jednakże musimy o nią zadbać poważnie, poddając się jej poglądom, a nie naszym własnym.
Bardzo być może bowiem, że cały dzień, spędzony z wędką nad wodą, lub też przegląd górskich rowerów wyścigowych, to nie jest akurat to, czego spragniona była jej dusza.
Jeśli zaś na żadne z powyższych ustępstw się nie zgadzamy, jeśli uparcie rozrzucamy wszędzie wszystko co nasze, jeśli palcem nie zamierzamy tknąć żadnego domowego zajęcia, a za to walimy się na krzesło przy stole, rykiem dzikim żądając posiłku, później zaś robimy wyłącznie to, co nam się podoba, jesteśmy zwyczajnym ordynarnym kretynem i nie zasługujemy nawet na przeczytanie tej książki.
Ona zaś stanowczo nie powinna wytrzymać z nami.
A tak sobie, ze zwyczajnej ciekawości i niedowiarstwa, spróbujmy może wnikliwie obejrzeć sobie jej cały dzień pracy.
Gorąco polecam.
Możliwe bowiem, iż: o wpół do siódmej rano ona się zrywa, budzi nas i dzieci, które należy wyprawić do szkoły…
W kuchni przygotowuje śniadanie, podaje na stół, sprawdza, czy wszyscy mają wszystko, co im będzie potrzebne.
Między poszczególnymi czynnościami dopada łazienki, gdzie nie tylko myje się, ale także robi z siebie mniej więcej kobietę.
Pędzi do pracy.
Tamże pracuje, niekiedy intensywnie. wybiega z pracy, robi zakupy (zakładamy, że dzieci wracają ze szkoły samodzielnie, bo nie mamy tu w planach pisania horroru), wpada do domu.
Jedną ręką podgrzewa obiad, przygotowany poprzedniego wieczoru, drugą przyrządza świeżą sałatę, trzecią szybko -…-.
sprząta użytkowane pomieszczenie, czwartą nakrywa do stołu.
podaje posiłek, chwilami w nim uczestniczy, sprząta ze stołu, zmywa.
Włącza odkurzacz i pralkę, szybko czyści resztę mieszkania.
Podaje nam kawkę.
Z doskoku pilnuje dzieci i sprawdza ich lekcje.
Gotuje obiad na jutro i kolację na dziś. odbiera telefony, uzgadniając terminy spotkań służbowych i ustalając różne sprawy.
wiesza przepierkę. podaje kolację i sprząta po niej.