Sześć miesięcy po powrocie do Lavilledieu Hervé Joncour otrzymał pocztą kopertę w kolorze musztardy. Po otwarciu znalazł w niej siedem kartek pokrytych gęstym geometrycznym pismem: czarny atrament: japońskie ideogramy. Poza nazwiskiem i adresem na kopercie nie było ani jednego słowa pisanego alfabetem zachodnim. Sądząc ze znaczków, list musiał być nadany w Ostendzie.
Hervé Joncour przerzucił kartki, a potem długo się im przypatrywał. Wyglądały jak zestawiony z pedantycznym szaleństwem katalog śladów ptasich nóżek. Zdumiewająca była myśl, że to jednak znaki słowne: popiół spalonego głosu.