Wbiłam wzrok w baletnicę… Baletnica podniosła nogę… Młodzieniec wykonał piruet…
Gorące palce przesunęły się po mojej dłoni…
Odchrząknęłam…
Baletnica, uniesiona wysoko, płynęła w ramionach ukochanego…
Oplotła ramiona wokół szyi młodzieńca… Kochanek objął jej głowę… Zbliżyli usta…
– Przepraszam, muszę iść do toalety – szepnęłam w powietrze. Lekko pochylona, przeciskałam się między siedzeniami, potykając się o nogi widzów Towarzyszyły mi cmokania i uwagi niezadowolenia.
Byłam wściekła. Co on właściwie sobie myśli? I co to ma wszystko znaczyć?! Widać wyraźnie, że coś go z Lidką łączy, i to na pewno nie jest przyjaźń. Przynajmniej nie z jej strony. Kobieciarz. Obrzydliwiec bez uczuć. Miałam dość. Postanowiłam iść do domu.
Podałam numerek sennej szatniarce i czekałam na płaszcz, gdy nagle ktoś mocno chwycił mnie za ramię. Maciek patrzył na mnie rozpłomienionym wzrokiem. Poczułam, że miękną mi kolana.
– Ewa, bardzo cię proszę, pozwól mi wyjaśnić. Czy mogę wpaść do ciebie zaraz po spektaklu, jak tylko odprowadzę Lidkę? – powiedział trzymając mnie za rękę.
Co za tupet, pomyślałam. „Jak odprowadzę Lidkę”? Wstrętny gad. Naprawdę chciałam odmówić i naprawdę nie wiem, jak to się stało, ale kiwnęłam głową wyrażając zgodę. Maciek pocałował opuszek mojego wskazującego palca i wrócił na salę. Spojrzałam w kryształowe zwierciadło. Śmiały mi się oczy.
– Głupia jesteś – zawyrokowała Miśka, kiedy opowiedziałam jej całe zdarzenie. – Po palcach całuje? Ja bym mu powiedziała…
Zawrzałam. Wisiałam na telefonie od dobrych paru minut, żeby się z przyjaciółką uśmiechem losu podzielić, a ona taka?!
– Co ty wiesz o miłości! – prychnęłam w słuchawkę. – Prawdziwe uczucie nie trzyma się konwencji. Jeśli chłopak robi coś inaczej niż w podręczniku dobrego wychowania, to od razu idzie na odstrzał? To ty jesteś głupia.
Miśka nie dała wytrącić sobie miecza. Jej ostry ozór siekł bez opamiętania.
– Jak ciebie słucham, to widzę kiepską mydlaną operę. Mówię to, bo mi leży na sercu twój los, sieroto, i nie chcę, żeby cię jakiś palant wykorzystał.
Tego było za wiele. Palant?! Nie zna Maćka, nie widziała go na oczy, a tak się o nim wyraża, zołza jedna?
– Michalino Węgiełko – odpowiedziałam z godnością – myślę, że ta rozmowa nie ma sensu. Przykro mi, że taka płytka jesteś i wyjałowiona z wszelkiego romantyzmu. Żegnam.
Odkładając słuchawkę, usłyszałam jeszcze pośpiesznie wykrzykniętą uwagę: „Taksówki ci dupek nie zamówił!” Słuchawka spoczęła na widełkach. Gotowałam się jak jaja na twardo. Żesz ta Miśka! Wszystko potrafi popsuć. Że nie zamówił taksówki? Że pozwolił odejść w ciemną listopadową noc? Może to i prawda, ale… A co ją to obchodzi?! Głupia Miśka! Zrobię sobie herbaty!
Siedziałam wpatrzona w ścianę, nieruchoma, z poprawioną fryzurą i makijażem. Na taborecie obok dymiła miętowa herbata. Co mi powie? Jak mam się zachować? A jeśli zechce mnie pocałować, co zrobię? Miałam zimne ze zdenerwowania ręce. Jakie pocałować, bzdury wymyślam! Jest tylko moim kolegą. Po prostu porozmawiamy.
A może Miśka ma rację? Może straciłam głowę i nie widzę oczywistych faktów. Czy tak się zachowuje dżentelmen, zostawia dziewczynę na pastwę losu?
Nie! Nie dam sobą Miśce sterować. Będę głucha na jej natrętne mentorstwo i posłucham własnej intuicji. Po prostu o wszystko zapytam…
Powietrze przeszył dźwięk dzwonka. Tylko spokojnie!
Najpierw zobaczyłam czerwony nos, a potem dotknęła mnie lodowata ręka.
– Jestem – powiedział Maciek. Na jego twarzy igrał delikatny uśmiech.
„No przecież widzę. Właź i mów, o co chodzi, bo późno” – pomyślałam, czując przypływ gniewu. Pozwolił mi odejść samej w noc, a przecież mogli mnie napaść, okraść, zamordować! Mało to bandziorów w Warszawie?!
– Napijesz się herbaty? – spytałam sucho.
Kiwnął głową. Usiadł na łóżku rozcierając zziębnięte ręce. Kiedy weszłam z gorącą filiżanką, stał przy półce z książkami i odczytywał tytuły.
– Widzę, że masz Tołstoja. Podobno geniusz, ale ja wolę Stachurę. Czytałaś?
Spojrzałam spode łba. Żałosne. Bierze mnie na Stachurę. Ten stary numer ze mną nie przejdzie.
– Nudny jak flaki z olejem.
Maciek odchrząknął. Spojrzał na mnie poważnie.
– Postaw tę herbatę i usiądź, proszę. Nie chcę zabierać ci czasu, a muszę coś wyjaśnić. Po pierwsze, strasznie mi głupio, że wypuściłem cię samą z teatru. Sytuacja wymknęła mi się spod kontroli, chyba straciłem głowę. Naprawdę bardzo mi przykro. Wybaczysz mi?
Spijałam słowa z jego ust. A widzisz, Miśka…
Zaśmiałam się, odrzucając do tyłu głowę.
– Nic się nie stało, nie jestem małą dziewczynką.
– Zdaje mi się, że masz do mnie żal.
– Nie mam żalu.
– Ale gniewasz się.
– To czemu jesteś zła?
– Nie jestem zła.
– No to smutna.
– Nie jestem smutna.
– Przecież widzę.
Maciek przysunął się bliżej i wziął mnie za rękę.
– Nie gniewam się, ale wybaczam – wymamrotałam.
Siedziałam spięta jak agrafka. Miałam wrażenie, że zagęściło się powietrze.
– Nie przejmuj się – przerwałam krępującą ciszę. Wyszczerzyłam zęby, wyciągnęłam rękę z jego dłoni i po kumpelsku poklepałam go po kolanie.
Maciek ponownie sięgnął po moją dłoń, pocałował ją i zajrzał mi w oczy. Zabrałam rękę i podrapałam się po ramieniu.
– Miałeś mi coś wyjaśnić. Szczerze mówiąc, trochę dziwnie się czuję. Jesteś dla mnie bardzo miły, a widzę, że Lidce to się nie podoba. Nie chciałabym, żeby między nami były jakieś nieporozumienia. Mamy przecież współpracować – starałam się być rzeczowa i zrównoważona. Podałam mu cukierniczkę.