w wieżach — w więzieniu.
kaganek — używana daw. mała lampka w kształcie miseczki z dziobkiem i uchwytem.
bandolet — lekka strzelba z krótką lufą.
dzianet — piękny, rasowy koń.
haeres (łac.) — dziedzic.
Orszańskie — ziemia we wsch. części dzisiejszej Białorusi, ze stolicą w Orszy.
roztruchan — wielki, ozdobny kielich.
banitem — dziś popr. forma N. lp: banitą.
posesjonat — właściciel posiadłości ziemiskiej.
czekan — tu: ludowy flet czeski lub węgierski.
kawalkator — zawodowy trener i ujeżdżacz koni, szczególnie ceniony w Rzeczypospolitej szlacheckiej.
lafa — daw. płaca, żołd.
furda (daw.) — błahostka.
bachmat — koń używany daw. przez jazdę polską i tatarską.
koń husarski — specjalnie wyhodowana rasa wysokiego, odpornego i szybkiego konia służącego husarii w walce.
żmudzin — koń żmudzki, rasa konia domowego, hodowana na Litwie i Żmudzi, głównie do prac rolnych i do zaprzęgu.
kałmuk — mały, krępy koń stepowy.
exul (łac.) — wygnaniec.
kiep — głupiec, dureń.
sanna — jazda saniami po drodze usłanej śniegiem.
bekiesza — długi, męski płaszcz podbity futrem.
pasy drzeć — obdzierać żywcem ze skóry.
dereszowaty — koń maści karej, gniadej lub kasztanowatej z domieszką białych włosów.
tobie zasię — tobie nic do tego, nie twoja sprawa.
jubka — damski kaftan z rękawami do łokcia, noszony w XVII–XVIII w.
komiliton — towarzysz broni.
Kiejdany (lit. Kėdainiai) — miasto w środkowo-zach. części Litwy, położone nad rzeką Niewiażą, ok. 40 km na płn. od Kowna.
kontent — zadowolony.
kołpaczek — wysoka, stożkowa czapka futrzana, od XV do XIX w. noszona w Polsce.
staje — daw. miara długości, w różnych okresach i okolicach licząca od 100 do 1000 m.
bojarzyn a. bojar — rycerz, szlachcic litewski lub ruski.
Upita (lit. Upytė) — w XVII w. miasteczko, dziś wieś, położona ok. 12 km na płd. zachód od Poniewieży.
asygnacja (z łac.) — dokument, pisemne zlecenie wydania pieniędzy lub innych świadczeń.
łyczek (daw., pogard.) — mieszczanin.
oprymować (z łac.) — daw. gnębić, uciskać.
sukurs (z łac.) — pomoc, ratunek.
wilczura — daw. futro z wilczych skór.
Upita (lit. Upytė) — w XVII w. miasteczko, dziś wieś, położona ok. 12 km na płd. zachód od Poniewieży.
nicpotem (daw.) — do niczego.
infamia (daw.) — sądowe pozbawienie czci i praw obywatelskich.
Mejszagoła — miasteczko na Litwie.
kostera — hazardzista, oszust karciany.
auxilia (łac.) — wsparcie.
sieść (daw.) — siąść.
łyczek (daw., pogard.) — mieszczanin.
ciura — daw. człowiek należący do czeladzi obozowej, wojsk. pachołek.
konwikcja (daw., z łac.) — przekonanie.
deliberować (z łac.) — tu: dyskutować.
polityczny (z łac.) — uprzejmy, grzeczny.