– Jeżeli coś cię nie powstrzyma.
– Nic mnie nie wstrzyma – przyrzekł Jon. Wyruszył o świcie, lecz tym razem Gaja nie stała nad Rzeką, aby patrzeć w ślad za nim. Została w domu, a gdy go opuszczał – udawała, że śpi. Poznał to po nienaturalnie spokojnym ułożeniu jej ramion i pleców, które udawały, że drżą w rytm oddechu.
– Wstrzymuje oddech – pomyślał i podporządkował się jej niemej prośbie, by uniknąć pożegnań. Pożegnania oznaczały rozstanie.
Za to szaman stał koło namiotu nieruchomy jak drzewo i Jon, znikając w Puszczy na drugim brzegu, wciąż czuł na plecach jego wzrok.
Myślał, że będzie długo szukać dziewięciozębnego serdecznika z purpurowym kwiatem. Ale rósł dosłownie na skraju pylistego placu, na którym stał posąg. Brat tego samego, który Jon złożył w ofierze Bezimiennemu za pierwszym razem. Czy tamten niepospolity serdecznik ogrzał lodowe serce posągu? Jon wątpił. Żywa czerwień kwiatu od razu rzuciła mu się w oczy, więc zerwał go, krusząc w dłoni, jak nakazał Isak. Poczuł gorzko-cierpki zapach. Gdy wkładał ziele do woreczka na szyi, przez chwilę zdawało mu się, że czuje na sobie wzrok posągu. Odwrócił głowę: Bezimienny patrzył na niego jedną z czterech par oczu, lśniącą żywicznie pod wpółprzymkniętymi powiekami.
Odwrócił się i jeszcze raz spojrzał uważnie na pył wypełniający plac. Smutne szczątki niezliczonych krwawych ofiar…,,Z prochu powstałeś i w proch się obrócisz” – przypomniał sobie słowa, które Ezra wyczytał kiedyś Plemieniu w świątyni z jednej z grubych ksiąg. Te wszystkie niegdyś żywe i czujące istoty – sarny i lisy, niedźwiedzie i zające, ludzie zwykli i ludzie w długich sukniach – obróciły się w proch. Ale dlaczego? Zabici w kwiecie wieku w okrutny, nieludzki sposób, na ofiarę dla starego Boga? Dlaczego On chciał ofiar z życia? Czy cześć oddawana ze strachu wystarczała mu?
– Nie dostaniesz ode mnie żadnych ofiar. Żadnych – powtarzał, wspinając się mozolnie na ramiona Boga. Znał tę drogę na pamięć: pierwszy przystanek – wystające, grube kolana posągu. Drugi – potężne, ostentacyjne niemal znamiona męskości Bezimiennego. Trzeci – siedmiopalczasta, wielka dłoń, wsparta na wystającym biodrze. Czwarty – nienaturalnie duży pępek. A potem po zgiętym łokciu Jon wspiął się wprost na ramiona Boga. Ostrożnie obszedł je wokół, jak niebezpieczny skalny występ. Chciał sprawdzić, która z czterech par oczu Bezimiennego jest teraz otwarta. Ale wszystkie były szczelnie zamknięte. Prawie zaciśnięte.
– Nie chcesz mnie, to wrócę do Wioski – powiedział Jon głośno, a wysokie drzewa wokół odbiły jego słowa głuchym echem. Znów obszedł ramiona Boga – i ujrzał, że pod jedną z czterech par powiek coś lśni: bezdenna, żywiczna czarna głębia. Grube, wielkie powieki powoli, powolutku uchylały się, wznosząc w górę. Jon przywarł do szyi Światowida i ostrożnie poszedł wzrokiem w ślad za Jego spojrzeniem. Przed nim, nisko w dole, wiła się jedna z Kamiennych Dróg. Z tej wysokości wszystkie Drogi były do siebie podobne i Jon nie wiedział, czy to jest ta sama, wzdłuż której patrzył poprzednim razem, czy całkiem inna. Nie wiedział nawet, która z nich wiedzie do Wioski.
– Biel… białe… biel… – pomyślał instynktownie, aby przywołać tamten obcy świat. Gdy wpatrywał się w ślad za spojrzeniem Bezimiennego, ciemnozielona Puszcza znów zaczęła migotać mu przed oczami i tracić ostrość konturów – zieleń ustąpiła burości, nie bieli.
– Bure… szare… bure… Bure jak zmęczona ziemia… jak wykarczowany skrawek Puszczy… BURE…
– Dlaczego zawsze nosisz bury, brzydki przyodziewek, obojętne, czy udajesz Dziewicę czy mężczyznę? – spytał Dziewczyny, ale ona nawet nie odwróciła w jego stronę ostrzyżonej na jeża głowy. Widział tylko jej ostry profil i wysoko rzeźbione kości policzkowe. Jon niepotrzebnie pytał, gdyż bury płaszcz idealnie wtapiał się w równie burą, zmęczoną, jesienną ziemię i po prostu był dobrze dobrany. Ona jest taka chuda w tym męskim przebraniu – pomyślał. – Dziewczęce suknie kryły to. Widać, że spala ją od środka poczucie misji. I w końcu wypali się. Lecz przez tę chudość nie wygląda na prostą wieśniaczkę, którą rzeczywiście jest, lecz na arystokratkę, która wypuściła się na awanturniczą wyprawę ze swego zamku. I to jest awanturnicza wyprawa. Czy ona tego nie rozumie?! I tak wszystkie awanturnicze przedsięwzięcia, także to, mogą skończyć się dobrze – lub źle. Na pewno już nie wróci to, co było: spokojne, może i nudne, jednak nie najgorsze życie. Bez szans na odmianę losu, ale i bez wizji gwałtownej śmierci.
Ponieważ Dziewczyna nie była arystokratką, tylko wieśniaczką, więc nie opuścili zamku, lecz ubogą wioskę Domremi, zamku dopiero szukali, błądząc bocznymi drogami, aby uniknąć zbędnych pytań i podejrzeń ze strony napotkanych ludzi, swoich i obcych. A zwłaszcza najeźdźców.
– Kto tak nieudolnie ściął ci włosy? – spytał nie zrażony jej milczeniem, przypominając sobie długie, ciemne warkocze i porównując je z ostrzyżoną na jeża głową. Wygląda okropnie – pomyślał. – Nigdy nie była piękna, ale teraz, gdy nie ma włosów, jej wielkie oczy przypominają oczy wariatki…
– Sama je ścięłam. Sierpem – odparła Dziewczyna i nagle uśmiechnęła się. Błysk jej zębów w śniadej twarzy wydał się Jonowi krótkim, oślepiającym błyskiem słońca. Mimo wszystko ją lubię, może nawet kocham, pomyślał i zaraz dodał w duchu: Kocham ją jak siostrę. Uzupełnienie to wydało mu się konieczne, gdyż gdzieś głęboko, wewnątrz własnego Ja, czuł, że jest ktoś inny, kogo kocha miłością całkiem nie siostrzaną.
– Po co to wszystko? – drążył dalej. Jej wyniosłość była śmieszna, ponieważ nikt lepiej od niego, chłopca z sąsiedniej zagrody, nie wiedział, kim ona jest: wiejską dziewuchą, niespecjalnie ładną, mało rozgarniętą, w dodatku cieszącą się złą sławą.
– Słyszałam Głosy, przecież wiesz – odparła posępnie i znów umilkła. Właśnie, słyszała Głosy. Stąd brała się jej zła sława we wsi, bynajmniej nie z obściskiwania się z chłopakami. Jej ojciec, stary Dark, miał opinię chłopa pracowicie, choć bez sukcesów, uprawiającego małe poletko. Matka Dziewczyny była niczym nie wyróżniającą się chłopką, z niczym nie wyróżniającej się wioski Domremi. Urodziła kilkoro niczym nie wyróżniających się dzieci, z wyjątkiem Dziewczyny, która od trzynastego roku życia “słyszała Głosy”.
Gdyby choć proboszcz uznał je za Głos Boga… – westchnął w duchu Jon. – Ale proboszcz patrzył z przyganą na chudą pasterkę krów obwieszczającą wszem i wobec, że prawie co dzień, pasąc cztery kościste krasule na łąkach za wioską, rozmawia ze świętym Michałem, świętymi Małgorzatą i Katarzyną.
Troje świętych naraz… Ciekawe, czy mówią do niej chórem, czy każde z osobna? – myślał z przekąsem Jon. – Żebyż choć upierała się przy jednym lub wybrała sobie bardziej znaczące boskie istoty niż ta trójca, Małgorzata, Katarzyna, Michał. Kto o nich słyszał? Kto o nich coś wie? Święty Augustyn, Piotr, Tomasz… to są prawdziwi, poważni święci! Gdyby któryś z nich z nią rozmawiał, może wtedy choć proboszcz by jej uwierzył, bo biskup nie chciałby o niej słyszeć, nawet gdyby gawędziła co dzień z samą Marią Magdaleną…!
A jednak Głosy powiedziały jej pewnego dnia, że musi ruszyć, by przywrócić na tron prawowitego króla. Początkowo wszyscy się z tego śmiali. Nawet ludzie z natury zabobonni, którzy po części dawali wiarę, że,,ta mała od Darków rozmawia ze świętymi”. Ale gdy ktoś zaczyna mówić o królu i o tronie… Oooo! Wtedy z drobnego i śmiesznego, a w każdym razie lokalnego wydarzenia sprawa zaczyna przeradzać się w państwową! Coś, co od biedy mogło być wzięte za chłopski, prostacki, lecz barwny wyraz religijności – stawało się nagle polityczną aferą i to w skali całego królestwa, w dodatku jednego ze znaczniejszych na ziemi!
Nagle do ubogiej zagrody rodziny Darków zaczęli zjeżdżać możnowładcy, by uspokoić “słyszącą”. Chce sobie rozmawiać ze świętymi – proszę bardzo. Byle nie na tematy państwowe. Tron zresztą opanowali już najeźdźcy i nikt tego nie zmieni; nawet cały zastęp świętych, a co dopiero święci tak niskiej rangi, jak Katarzyna, Małgorzata i Michał, mało znani i mało mogący.
– Chcesz, Dziewczyno, to tu, gdzie pierwszy raz usłyszałaś Głosy, zbuduję z własnych funduszy kapliczkę, do której będą mogli przychodzić paralitycy, ślepi, by czekać na cud przywrócenia zdrowia. Tylko nie mieszaj się do polityki. Powiedz tym… tym swoim Głosom, żeby przestały zajmować się kwestią tronu. To sprawa raz na zawsze rozstrzygnięta. Tron przypadł najeźdźcom i kwita. Niech twoi święci mówią o Bogu, nie o królach, niech się wypowiadają o kościele, nie o tronie – mówił możnowładca z Wokuler.
– Nie mam na to wpływu, mój panie. Głosy mówią to, co chcą mówić – odpowiadała niewzruszenie Dziewczyna. – Najpierw mówiły tylko o wierze i miłości, ale od trzech miesięcy powtarzają co dzień to samo: że mam do spełnienia misję powierzoną przez samego Boga. Tą misją jest przywrócenie na tron prawowitego króla. Prawowitym królem, mój panie, jest delfin, syn nieżyjącego monarchy, krew z naszej krwi, nie najeźdźca.
– Ty, głupia szesnastolatka z zabitej deskami wsi Domremi z ubogiego, nic nie znaczącego rodu, masz dokonać tego, co nie udało się całej armii? Ba, wielu armiom! Przecież tę wojnę toczymy już od stu lat i od stu lat ją przegrywamy! Stary król nie żyje, młody schronił się na zamku w Szinie, na tronie osadzono monarchę najeźdźców! I zatwierdzono to traktatem, rozumiesz, głupia dziewko?! Traktatem, podpisanym przez najszlachetniejszych panów z obu krajów! Jak chcesz to odwrócić?! – wołał w gniewie możnowładca z Wokuler, a Jon, przycupnięty za płotem domostwa Darków, podsłuchiwał ich rozmowę, pełen mieszanych uczuć. Wszystkie wiejskie wyrostki zawsze obśmiewały “Głosy” i,,pogaduszki” tej Dziewczyny ze świętymi. Niejeden kamień przeleciał obok jej głowy, niejeden ją trafił. Tylko Jon, kierowany nie wiedzieć jakim impulsem, bronił jej przed złośliwością bliźnich. To on uspokajał rozjuszonego starego Darka, gdy ten groził, że,,pasem wytłucze z Dziewczyny bajdurzenie o Głosach”. Ale Jon też się zaniepokoił, gdy – zamiast niewinnych rozmów ze świętymi o sile wiary i miłości do bliźnich – Dziewczyna nagle wszczęła z Głosami rozmowy o polityce. Polityka…! I to jaka! Na najwyższym międzypaństwowym szczeblu! Ta prostaczka chciała zmieniać bieg Historii przez największe “H”! Ona, głupia, chuda dziewucha od krów, która nie umiała nawet czytać i pisać!
– Więc czego chcesz? – spytał jej wtedy zmęczony możnowładca z Wokuler. – Zrobię wszystko, abyś przestała gadać, gdyż będą z tego same kłopoty.
– Chcę sześciu zbrojnych dla ochrony, gdy będę przedzierać się przez kraj do delfina. A zresztą… Wystarczy pięciu, szóstego mam. Dasz mu tylko konia i zbroję.
Podsłuchujący za płotem Jon zesztywniał: wiedział, że tym szóstym ma być on. To jasne, że potrzebowała choć jednej przyjaznej duszy; ale skoro ona z własnej woli, a raczej z własnej głupoty, wplątuje się w tę awanturę, to jakim prawem wciąga też jego? Tak mu odpłaca za to, że bronił jej przed drwinami wsi…?! Zamiast robić karierę na zamku możnowładcy z Wokuler, gdyż umie czytać i pisać, będzie uchodził za wspólnika małej wariatki z Domremi?!
– A co zrobisz, jeśli to ci się uda? Załóżmy, że nie wpadniesz przedwcześnie w łapy najeźdźców, przedrzesz się do Sziny i trafisz przed oblicze delfina? – spytał nagle możnowładca.
– Powiem mu: Panie i Królu mój, daj mi armię, a odbijemy miasto Orlin, pokonamy najeźdźców, a ty wrócisz na tron. Tego chce Dobry Bóg, powiedział mi to ustami świętych Małgorzaty i Katarzyny, z Michałem do pomocy. A oni nigdy się nie mylą. Omylność to cecha ludzka, nie boska – odparła z mocą Dziewczyna.
Możnowładca z Wokuler długo milczał, jakby ważył w duchu to, co powiedziała. Jon, biegły w rozumieniu możnych tego świata, domyślał się, co może myśleć:,,Jeśli ta wariatka zostanie tu, jako moja poddana i nadal będzie rozpowiadać wszystkim, kto tylko zechce słuchać, że trzeba pokonać najeźdźców i przywrócić tron delfinowi, wcześniej lub później dotrze to do zaborców, a ich król osadzi mnie w twierdzy lub zetnie mi głowę za tolerowanie jawnego podburzania do buntu. Zatem by ocalić siebie i swoje stanowisko, muszę zamknąć jej usta. Ale jak to przeprowadzić, jak uciszyć prostaczkę i wariatkę? Chyba żebym ją zabił. Lecz gdybym ją zabił, jej wyznawcy zrobiliby z niej świętą. I to jaką: świętą męczennicę! Takie są najgroźniejsze! Gorsze niż za życia! Więc najeźdźcy ukaraliby mnie za to. Tak źle i tak niedobrze. Najlepsze, co mogę zrobić, to dać jej, czego żąda i wysłać ją w diabły, niech robi, co chce, byle z daleka ode mnie i mojej władzy. Ale na wszelki wypadek…”
…Na wszelki wypadek w drużynie zbrojnych będzie jeden zaufany. Wiele wskazuje na to, że możnowładca wybierze właśnie mnie, Jona. Skoro tak, zapewne wkrótce wezwie mnie na sekretną rozmowę… – dokończył myśl możnowładcy Jon.
– Dobrze, otrzymasz pięciu zbrojnych, a także konia i dodatkową zbroję. Skoro tak bardzo chcesz, to… – zaczął możnowładca, ale Dziewczyna przerwała mu, co wywołało dreszcz zgrozy u Jona, gdyż nikt zdrowy na umyśle nie przerywa możnowładcom. Ona, co prawda, nie była zdrowa…
– Niczego nie chcę – powiedziała Dziewczyna z naciskiem. – Nie rozumiesz, panie. Ja nie chcę. Ja muszę, gdyż nakazał mi to Bóg ustami trojga świętych. Sama nigdy bym na to nie wpadła i pewnie mi nie uwierzysz, ale boję się tego, co muszę robić i wcale nie mam na to ochoty. Miałabym ochotę wyjść za mąż, mieć trójkę dzieci, kawałek żyznej ziemi, ze cztery krowy, stado gęsi i święty spokój. Gdyby jednak wszyscy robili tylko to, na co mają ochotę…
– Dość! – przerwał jej możnowładca, któremu nieobce były meandry polityki, lecz niepojęte były zawiłości psychologii. – Zbrojni przyjadą jutro o świcie pod wiąz na rozstaju. Bądź tam z twoim przyjacielem, będzie czekać na niego koń i zbroja. Sama przebierz się w męski strój, gdyż wiejska dziewka jadąca konno w asyście uzbrojonych dworzan wzbudzi podejrzenie nie tylko najeźdźców, lecz i swojaków. I już nic więcej nie mów, słyszysz? Z nikim nie rozmawiaj, nawet staremu Darkowi nie zdradź, że byłem tak głupi, iż cię posłuchałem, rozumiesz?
O świcie… – pomyślał Jon. – Skoro zbrojni będą jutro o świcie pod wiązem na rozstaju, możnowładca z Wokuler winien zaraz wezwać mnie na sekretną rozmowę. Muszę być zatem w domu i czekać na wezwanie…
Jon cicho przekradł się do swej zagrody, aby nie zwrócić niczyjej uwagi. Czekał do późnej nocy, ale nie doczekał się wezwania od możnowładcy. Za to przed nastaniem nocy przyszła do niego Dziewczyna i dała wyraz głębokiej wierze, że Jon jej nie zawiedzie.
O świcie pod wiązem czekało na nich pięciu zbrojnych ludzi z drużyny możnowładcy z Wokuler, dwa konie – jeden dla niego, drugi dla Dziewczyny – oraz zapasowa zbroja, którą Jon włożył z pewną niechęcią. Liczył na karierę pisarza na dworze możnowładcy, nie giermka. Dziewczyna wyglądała niezgrabnie w za dużych portkach starego Darka obwiązanych sznurkiem w pasie, a na burej koszuli miała wielką, równie burą kamizelę. To wtedy musiała ściąć sierpem swoje piękne, długie, czarne włosy, które przypominały teraz młodego jeża.
Bystre oczy Jona od razu wyłowiły w piątce ludzi tego, który otrzymał od możnowładcy z Wokuler sekretną misję: wbrew pozorom nie był to potężny osiłek, przewodzący drużynie i zachowujący się z hałaśliwą pewnością siebie. Żaden tajny asystent nigdy nie był osiłkiem i nie rzucał się nikomu w oczy. Zatem musiał nim być ten chudy, piętnastoletni Chłopiec – którego twarz wydała się Jonowi do tego stopnia znajoma, że aż drgnął na jego widok. Jedynie Chłopiec nie miał na sobie zbroi, choć nosił u pasa krótki nóż. Mimo szarego świtu, gdy rozchyliła mu się koszula przy zsiadaniu z konia, Jon dostrzegł na Jego piersi dziwną, długą bliznę,
– …jakby ktoś chciał mu wyjąć serce – pomyślał, patrząc na Chłopca i nie wiedząc, skąd wzięło się to skojarzenie, a zaraz po nim dziwna pewność: – On już kogoś zabił. A teraz cierpi, lecz jest gotów zabić znowu. Jego serce jest jak sopel lodu i stąd ten dziwny chłód, który od niego czuję. Królowa Śniegu musnęła go skrzydłem swego płaszcza…
Jon bezwiednie dotknął dłonią małego skórzanego woreczka. Zawsze nosił go na piersiach pod koszulą, mimo że zawierał jedynie wyschłe, pachnące cierpko drobne ziele, którego przeznaczenia nie umiał się domyślić. Ale w końcu święte relikwie miewały różny charakter, na wszelki więc wypadek nie należało pozbywać się przedmiotu, który, jak mu się zdawało, towarzyszył mu od urodzenia. Nikt poważny w tych trudnych i niespokojnych czasach nie obywał się bez relikwii. Widać zaopatrzyła go w nie matka, której – podobnie zresztą jak ojca – w ogóle nie pamiętał. Ba, dźwięk słów: “matka”, “ojciec”, przywodził mu przed oczy niepojęty obraz rozmigotanej, zielonej Puszczy, jakich niewiele było w dzisiejszych, cywilizowanych czasach. Większość puszcz wycięto, aby pobudować domy, pałace, świątynie. Skórzany woreczek na pewno zawiesił mu na szyi ktoś, kto go kochał i o niego dbał. Szkoda, że tego nie pamięta. Niech więc woreczek sobie wisi, z relikwiami czy bez. Niech dalej szeleści w nim to zmurszałe zielsko. On ma na głowie inne kłopoty.
– Czemu możnowładca nie zaufał mnie, lecz wybrał tego wyrostka? – myślał, patrząc z niechęcią na Chłopca. Ten w odpowiedzi skrzywił wargi w niemym, ironicznym, zimnym uśmiechu. W ten sam sposób spojrzał potem na Dziewczynę i Jon poczuł chłód na plecach.
– Zabije ją, choć jeszcze nie wiem, w jaki sposób – odgadł i w tym samym momencie zrozumiał, że to Los każe mu stać pomiędzy Dziewczyną a Chłopcem. Widząc jej chudą postać, odzianą w niezgrabne portki starego Darka i te wielkie, płonące oczy wyzierające z obnażonej, jakby nagiej głowy – Jon zrozumiał, że w gruncie rzeczy zawsze ją kochał. Jak siostrę. Jak prawdziwie bliźnią istotę. Bezbronność tej wątłej Dziewczyny wobec Głosów, które słyszy i strach, który czuje, zmuszają go do chronienia jej. Pomimo ogromnej chęci zrobienia kariery na zamku możnowładcy z Wokuler. Jon bowiem wiedział, że gdyby możnowładca właśnie jego uhonorował sekretną misją – byłby gotów zdradzić Dziewczynę za cenę kariery na zamku. Więc ile w tej nagle objawionej gotowości bronienia jej było prawdziwej woli, a ile chęci pomsty na możnowładcy, który wyróżnił Chłopca, nie jego…? Na to pytanie Jon nie umiał sobie odpowiedzieć. Może coś jednak było w tej Dziewczynie, że wzbudziła w nim aż tak mieszane odczucia? Może była kimś więcej niż wiejską wariatką?
– No, więc po co to wszystko? – ponowił pytanie, nie zrażony jej niechętną odpowiedzią. Jechali lasem, czwórka zbrojnych możnowładcy z Wokuler, ten zdumiewająco młody i pozornie mało doświadczony sekretny posłaniec, Dziewczyna w niezgrabnym męskim stroju, z nieudolnie obciętymi włosami i Jon. Zdaniem Chłopca, do zamku w Szinie, gdzie przebywał delfin, jedyny syn prawowitego króla, było już niedaleko. Przez całą podróż – wiele nocy i dni – mieli szczęście i nie natknęli się na najeźdźców.
– Wolność… Prawda… Miłość – wymamrotała niechętnie Dziewczyna w odpowiedzi na jego pytanie.
– Nie rozumiem – odparł Jon. Zwróciła ku niemu posępną twarz, w której płonęły oczy. W niczym już nie przypominała młodziutkiej, pogodnej wieśniaczki z Domremi, towarzyszki zabaw.
– Zacznijmy od Miłości – powiedziała. – Miłość do Dobrego Boga nie pozwala mi odmówić Jego wezwaniu, nawet gdyby niosło największe niebezpieczeństwa. On wezwał mnie, bym przywróciła tron prawowitemu królowi. Tu zbliżamy się do Prawdy. Prawda jest taka, że tron nie należy do najeźdźców i choćby ta wojna trwała nie sto lat, lecz dwa tysiące, choćby na tronie osadzono nie jednego, ale stu uzurpatorów, tron należy się delfinowi lub jego potomkom. Nie wolno ze strachu wyrzekać się Prawdy. A Wolność… Gdy ze strachu wyrzekasz się Prawdy, oznacza to, że nie jesteś wolny, rozumiesz?
Jon zdziwił się. Nie posądzał prostaczki ani o takie rozumowanie, ani o tak głęboki wywód. Nie umiała przecież czytać ani pisać. Skąd brały się jej te sformułowania? Czyżby naprawdę słyszała Głosy i mówiła w natchnieniu?
– Nie podoba mi się ta misja. Boję się jej. Boję się o ciebie – powiedział. O siebie też – dodał szczerze w duchu.
– Ja też się boję – odparła smutno Dziewczyna.
Jon odczekał chwilę, zwolnił bieg swego konia, pozwalając, by Dziewczyna wysforowała się na czoło drużyny, sam zaś, udając, że poprawia strzemię, zaczekał na Chłopca. Ten jechał na końcu, siedząc niedbale w siodle, lekko zgarbiony, pogrążony we własnych myślach. Lewą ręką lekko przytrzymywał lejce, prawą dotykał piersi.