– Złamałem Tabu – powiedział Jon, tak jakby szaman o tym nie wiedział.
– Czułem, że to zrobisz, widziałem, jak od wielu dni wpatrujesz się w drugi brzeg.
– Co mam teraz robić? – spytał chłopiec.
– Idź do świątyni i pomódl się. Proś Boga Dobroci, by okazał się silniejszy. Aby zagłuszył tamto wołanie. Lepiej, żebyś tam nie szedł, żebyś już nigdy nie postawił stopy na Kamiennej Drodze.
– Więc ją znasz? Byłeś tam? Dokąd ona prowadzi? – spytał niecierpliwie Jon.
– Znam tylko właściwe słowa i mam jej obraz w głowie, lecz nigdy na niej nie stanąłem – odparł bezradnie szaman. – Mój ojciec jeszcze chodził tamtędy, ja już nie. Jestem już tylko po to, by stać pomiędzy Tym, który czeka u kresu Kamiennej Drogi, a Bogiem Dobroci i pilnować, żeby Tamten się na nas nie zemścił. W końcu zdradziliśmy Go, prawda?
– Zatem Kamienna Droga prowadzi do Bezimiennego… – wyszeptał Jon.
– Tak. I boję się, że nią pójdziesz. Kto raz na nią wstąpił, słucha Jego głosu. Tak zawsze było. I widocznie wciąż tak jest. A ja już miałem nadzieję, że On… że umarł.
– Umarł? Myślałem, że Bogowie… no, że ich to nie dotyczy – zdziwił się chłopiec.
– Bogowie umierają, ale ich agonia jest dłuższa i straszliwsza niż ludzka. Umierają, gdy przestaje się w nich wierzyć, a po śmierci udają się do Krainy Zapomnianych Bóstw – rzekł szaman bardziej do swoich myśli niż do tego niepozornego chłopca.
– Plemię mnie odrzuci – zmartwił się Jon w dziecięcym odruchu żalu.
– Nie. W Wiosce wciąż pamiętają, że ten, kogo On wołał, musi iść. Nie odrzucą cię, ale będą się ciebie bać. Oni już nie słyszą Jego wołania i są z tym szczęśliwi. Mogą teraz czcić Boga Dobroci, bez strachu i wyrzutów sumienia, że się komukolwiek sprzeniewierzyli. Idź teraz do świątyni i spróbuj odwrócić swój los, choć nie wiem, czy to możliwe. Ale idź. Choćby po to, aby mieć Boga Dobroci za sobą, a nie przeciw sobie.
– Bóg Dobroci pogniewa się, że szedłem Drogą starego Boga – powiedział Jon z lękiem.
– On nie gniewa się na nikogo. Wszystko wszystkim wybacza. I to jest najgorsze – szepnął szaman.
– Najgorsze…? – zdziwił się chłopiec.
– Ludzie na to nie zasługują. To zbyt dobry Bóg. I to mnie przejmuje lękiem, Jonie. Znam moje Plemię i inne Plemiona spoza Puszczy – są podobne. I wiem, że wcześniej czy później ludzie, gdy nie będą się bać swego Boga, zaczną, łamać Jego przykazania. Albo też Jego kapłani będą przemawiać w Jego imieniu, mówiąc nie to, co On by mówił, gdyby mógł. Ja nigdy nie wypowiadałem się za… za Tego, który czeka na końcu Kamiennej Drogi. On jest inny. Nikomu nie pobłaża. I nigdy nie pobłażał, także wtedy, gdy czciło Go całe Plemię. Był groźny wymagający. Karał za nieposłuszeństwo. I taki winien być Bóg ludzi. Na innego nie zasługujemy. Ale przecież nie ja będę pouczał nowego Boga, na co zasługują ludzie! A teraz idź już do świątyni, może jeszcze nie jest za późno…
Szaman skrył się w swym namiocie. Jon ruszył do świątyni. Stała pośrodku Wioski, prosta, drewniana, ze strzelistą wieżyczką wznoszącą się ku gwiaździstemu niebu, z ciepłym światłem łojowych lampek i świec migocącym za wąskimi, długimi oknami. Kapłani spali, ale Bóg – jak wszyscy Bogowie, starzy czy nowi – nie spał nigdy. Jon poczuł Jego obecność, ledwo wszedł do wnętrza. Nie patrzył na Jego wizerunki – rzeźbione w drewnie, odlane w metalu, malowane na płótnie, formowane w glinie lub w gipsie – gdyż wiedział, że żaden z nich nie pokazuje Go prawdziwym.
,,Im lepiej ludzie będą Go sobie wyobrażać, tym mniej będzie do siebie podobny” – pomyślał bezwiednie chłopiec. Na szczęście Bóg Dobroci był nie tylko w świątyni, był wszędzie. Jon czuł Go w Puszczy i nad Rzeką, w swoim domu i w znalezionym na drzewie gnieździe jaskółki. Świątynia była potrzebna tylko po to, by lepiej skupić się na Jego obecności; nie była miejscem Jego pobytu. Jon o tym wiedział; wiedział też o tym starszy z kapłanów, choć drugi z nich – młodszy i gniewny – chciał, aby Boga utożsamiać tylko ze świątynią.
Na szczęście obaj kapłani spali teraz w swych domach: stary, Isak – który pewnie by się zmartwił kłopotami Jona i młodszy, który straszyłby go piekielnymi mękami. Może nawet nakazałby mu odbyć pokutę? Kapłan Isak nakazywał jedynie modły, ale Ezra – przypomniał sobie chłopiec – zmusił raz starą Jagę, aby biczowała sobie do krwi plecy, gdyż przyłapano ją, jak przemawiała do wodników w czasie prania bielizny w Rzece. Podobno dawniej kobiety z Wioski zawsze podczas prania zaklinały wodników, aby nie rzucali czarów na spódnice, bluzki i koszule. Urok wodnika mógł pozostawić bieliznę równie brudną jak przed praniem lub jeszcze brudniejszą, mógł też wpędzić jej właściciela w chorobę, a nawet sprowadzić opętanie. Stara Jaga widocznie wciąż w to wierzyła, choć Plemię z Wioski dawno uznało nakazy Cywilizacji: do prania potrzebny był dobry ług, a nie zaklęcia. Więc może Ezra miał rację, gdy surowo nakazał odpokutować starej Jadze za ciemne zabobony? Ale przecież kapłan Isak, który nadszedł, gdy Plemię w milczeniu przyglądało się, jak Jadze krew cieknie po plecach, wyrwał staruszce rzemienny bat.
– Bóg Dobroci nie po to stworzył ludzkie ciało, by je kaleczyć! – krzyknął, bardziej smutny niż zagniewany.
…chłopiec wszedł zatem do świątyni, ukląkł, nie patrząc na obrazy i oparł głowę o ciepłe drewno jednej z szerokich ław. Nie chciał słyszeć nauk ludzi w długich sukniach, pragnął usłyszeć głos Boga. Wydawało mu się, że w ciszy wypełniającej świątynię jest bliżej do Niego niż podczas wspólnych, głośnych modłów i pieśni, śpiewanych z uczuciem, lecz fałszywie.
– Jeśli nawet TAM pójdę, to nie po to, by Cię zdradzić – powiedział półgłosem. – Pójdę, bo muszę. A Ty mi wybaczysz, wiem. Obiecuję też, że obojętne, czego Tamten będzie ode mnie chciał, nigdy nie zrobię niczego przeciw Tobie. Wierzysz mi? Odpowiedz…
Bóg Dobroci nie odezwał się. Nigdy się nie odzywał, ale Jon i tak odczuł Jego zgodę. Nie aprobatę, lecz zgodę na to, co nieuniknione. I zrozumienie. Szaman miał rację. Nowy Bóg miał zbyt wiele zrozumienia dla ludzi z Wioski.
Chłopiec wyszedł ze świątyni i, nie zauważony przez nikogo, wślizgnął się cicho do domu. Matka i ojciec nadal spokojnie spali, a po chwili usnął też Jon, snem głębokim i bez koszmarów. Teraz, gdy już wiedział, że musi iść Kamienną Drogą, poczuł ulgę. Zwłaszcza że nikt nie żądał od niego, aby uczynił to jutro czy choćby za miesiąc. Tylko do niego należała decyzja, kiedy to zrobi. A on się nie śpieszył.
Minęło wiele dni i nocy. Prawie całe dwie pory roku. Przebywając na swoim brzegu, w Wiosce, Jon nie słyszał zewu. Widocznie szaman dobrze chronił Plemię. Chłopcu nie było też spieszno poznać tajemnicę Kamiennej Drogi. Z zachowania starego czarownika wywnioskował, że nie był to rodzaj sekretu, którego odkrycie przynosi szczęście, a Jon, jak każdy dwunastolatek {teraz już prawie trzynastolatek), wolał szukać okazji do radości. Właśnie nadarzała się taka okazja i chłopiec poświęcił jej całą uwagę.
Oto po jesieni i zimie następowała znowu wiosna, tradycyjna pora łączenia w pary młodych ludzi z Plemienia. Najpierw – zgodnie z odwiecznym obyczajem, którego nie zmieniło przybycie kapłanów z Dalekiego Kraju – porozumiewali się ze sobą rodzice przyszłych oblubieńców, oni sami na ogół nic o tym nie wiedzieli (na ogół, gdyż spryt młodych nie mieścił się w wyobraźni starszych!). Rodzice wymieniali rzeczowe uwagi o ilości bydła, owiec, zwierzęcych skór, narzędzi i broni, jaką młoda para otrzyma na nową drogę życia. Decydowano, gdzie młodzi zamieszkają po ślubie – z rodzicami czy osobno. Bogatsi ludzie z Plemienia na długo przed weselem zaczynali budowę domu dla przyszłej rodziny, w czym pomagała na ogół cała Wioska. Ustalano okres narzeczeństwa – nie mógł być krótszy niż siedem lat. W ciągu tych siedmiu lat młodzi mogli się polubić, lecz mogli też zażądać od rodziców zerwania narzeczeństwa i zawiązania nowego. Zdarzało się to jednak rzadko, a każdy taki przypadek Plemię długo pamiętało, a nawet czasem przekazywało w pieśniach następnym pokoleniom. Były to pieśni ponure – o złamaniu rodzinnych umów i rodowej wojnie, w imię obrazy krewnych dziewczyny lub chłopca. I odwrotnie: niektóre z pieśni sławiły potęgę miłości, która pokonywała wszelkie przeszkody, nawet dawne obyczaje.
Najczęściej jednak rodzicom udawało się dobrać narzeczonych, korzystali bowiem z pomocy szamana. Zaślubin udzielali kapłani, wciąż jednak to szaman najlepiej wiedział, czy z narzeczeńskiej pary będzie zgodne stadło. Plemię po części ze wstydu, po części ze strachu kryło przed kapłanami tajniki tej wiedzy. Nie dlatego, że się ich bało – mimo porywczości Ezry kapłani byli dobrymi ludźmi – ale nikt nie chciał sprawiać im zawodu. Nikt też nie chciał narażać spokoju szamana. Najstarsi ludzie z Wioski uznali, że mądrzej będzie, by ludzie w długich sukniach nie wiedzieli zbyt wiele o starych rytuałach i obyczajach, wywodzących się z czasów, gdy w żadnym z Plemion nie oddawano jeszcze czci nowemu Bogu, ba, nikt nawet o Nim nie słyszał. Dzisiaj większość starych rytuałów zarzucono, lecz niektóre wciąż były przydatne.
A zresztą Bogu Dobroci nie ubywało miłości ludzi tylko dlatego, że szaman podczas ceremonii zaręczyn szepnął rodzicom słówko, pokręcił głową lub zmarszczył brwi. Kapłani nie umieli tu doradzić, czarownikowi wystarczał jeden rzut oka. Owszem, niekiedy oddawał się szczególnym wróżbom, badaniu wnętrzności zabitej kury czy piciu tajemnego wywaru z ziół lub grzybów, po którym jego wzrok stawał się jaśniejszy, widział dalej, niż sięga wzrok zwykłych ludzi. O tym kapłani też nie powinni byli wiedzieć, gdyż któryś z nich – choćby surowy Ezra – mógłby wpaść na pomysł, że szamana trzeba wypędzić z Wioski. Kupcy, przejeżdżający czasem przez to ukryte w Puszczy miejsce, przywozili wszak dziwne wieści ze Świata Cywilizacji, mówiące o rosnącej odrazie dla czarów i srogim karaniu czarowników. Plemię nie rozumiało, dlaczego szaman miał być karany za swe nadzwyczajne umiejętności. Ludzie z Plemienia pragnęli trwać w uczuciu dla Boga Dobroci, lecz równocześnie nie chcieli stracić swego szamana. Czuli, że jest im wciąż potrzebny; wiedzieli, że złośliwe bożęta, wodniki i wije podchodzą niekiedy pod Wioskę, by sprawdzić, czy nie uda się czegoś zniszczyć w utrwalonym nowym porządku; pomniejsze bóstwa potrafiły sprowadzić deszcz na gotowe do zbioru plony lub wywołać pożar w zagaszonym domowym ognisku. O mocy i możliwościach dawnych Wielkich, dzisiejszych Bezimiennych, nikt bez trwogi nie umiał myśleć. Na szczęście stary szaman, rozumiejąc swoje Plemię, nakazał istnienie Tabu, które zezwalało milczeć – i nie myśleć.
Zgodnie z wielusetletnią tradycją, zanim rodziny ustaliły zawarcie narzeczeństwa, najpierw porozumiewały się matki młodych. One – podobnie jak szaman – instynktownie wyczuwały, kogo z kim można łączyć, a kogo lepiej trzymać od siebie z daleka. Ojcowie rzadko kwestionowali ich wybór.
…to chyba matka Gai przyszła pierwsza. Chłopiec zobaczył ją w swoim domu, lecz początkowo niczego się nie domyślał. (Pewnie przyszła po sól lub przepis na placki – przemknęło mu przez głowę). Ale odwiedziny zaczęły się powtarzać, a pewnego wieczoru ojciec i matka Jona udali się razem do domu dziewczynki. Gaja miała zaledwie dziewięć lat, ale za siedem kończyła szesnaście, czyli tyle, ile powinna mieć oblubienica. Gdyby miała więcej, byłaby już trochę za stara i można by podejrzewać, iż nikt jej nie chciał. Na taki wstyd żadna matka nie chciała narażać swoich córek. Matka Gai miała niewiele czasu, by wyszukać narzeczonego dla jedynaczki.
Zatem kontakty trwały już pewien czas, zanim dla Jona stało się jasne, o czym rozprawiają ze sobą jego rodzice i rodzice dziewczynki. Gdy to odkrył, poczuł dziwne zadowolenie. Zrozumiał, że wchodzi na Drogę wiodącą ku męskości. Było to powodem do dumy, nie żalu za beztroskim dzieciństwem. Jon zastanawiał się, czy na decyzji matki Gai zaciążył fakt, że to właśnie on uratował życie jej córki, czy też zadecydował o tym przypadek.
Rodzice toczyli zatem zwyczajowe, długie rozmowy i targi, nieświadoma niczego Gajka bawiła się lalką przed domem, a Jon obserwował ją z ukrycia, schowany za grubym pniem drzewa. Włosy dziewczynki w słońcu przybierały barwę młodziutkiego kasztana, a cera – jego miąższu po rozłupaniu: jasną, w odcieniu kremowym. Twarz pokrywały drobniutkie, złociste piegi, dodając uroku i podkreślając niespokojną zieleń oczu. Gdy niebo nad wioską było chmurne, oczy Gajki wydawały się dla odmiany niebieskie. Rodzice ubierali ją w praktyczne, bure sukienki z lnu – i Gaja, nie wiedzieć czemu, przypominała Jonowi Ziemię. Matkę Ziemię: ciepłą, bezpieczną i stałą – choć zarazem zmienną w tonacji pór roku. Tęczówki oczu Gai tchnęły wiosną, a złociste plamki piegów były jak lato; kolor jej włosów lśnił barwą jesieni, biel skóry przypominała o zimie.
Będzie kiedyś piękna – pomyślał mimo woli Jon, któremu piękno kojarzyło się do tej pory raczej z ognistym zygzakiem błyskawicy na granatowiejącym niebie, z rozłożystością rogów jelenia czy z połyskiem niedźwiedziego futra niż z płcią.
Gajka z ogromną powagą bawiła się swoją szmacianą lalką, obdarzając ją czułością i przemawiając do niej półgłosem jak do prawdziwego dziecka.
Będzie dobrą matką – stwierdził chłopiec, przypominając sobie, że inne dziewczynki często biły swoje dzieci-lalki, pokrzykując na nie swarliwie, naśladując w tym bezwiednie swoje matki.
Chłopiec pomyślał też, że nie będzie mieć nic przeciw temu, by ich rodzice doszli do ugody. Odruchowo skierował się do namiotu szamana. Starzec wygrzewał się w słońcu przed swym niepozornym mieszkaniem, mimo zamkniętych oczu wyczuł obecność Jona.
– Chcesz spytać o Gaję – wymamrotał.
Jon czekał, kucając obok czarownika i patrząc ze zdumieniem na jego pomarszczoną skórę. W słonecznym świetle wydawało się, że starzec ma co najmniej sto pięćdziesiąt lub więcej lat. Chłopiec przypomniał sobie dziwaczną opowieść starej Jagi (zanim musiała poranić swoje plecy rzemiennym batem i zamilkła), że każdy nowy plemienny czarownik jest wciąż tym samym czarownikiem, niezmiennym od wieków, bo dusza zmarłego szamana nie ucieka do Puszczy, gdzie musiałaby zmienić się w błędny ognik, strzygę lub upiora, lecz wchodzi w ciało następcy.
– Wasi rodzice ugodzą się – powiedział wreszcie szaman po długim milczeniu. – Już tu byli.
– Co powiedziałeś? – zaciekawił się chłopiec.
– Połowę prawdy.
– Nie rozumiem…
– Będziecie bardzo dobrym małżeństwem – szepnął szaman.
– Co jeszcze mógłbyś powiedzieć, skoro jest to tylko połowa prawdy? – zdziwił się Jon.
– Czy ktokolwiek pyta o więcej? – odparł szaman pytaniem na pytanie.
Chłopiec spojrzał na jego pomarszczoną twarz i pomyślał, że on też nie chce pytać.
Zaręczyn w Wiosce nigdy nie urządzano hucznie, obchodzono je tylko w gronie najbliższych. Po prostu: pewnego wieczoru rodzice Gai przyprowadzili odświętnie ubraną dziewczynkę do domu Jona, gdzie na progu powitali ich rodzice chłopca. Sąsiedzi zerkali ciekawie przez okna i uchylone drzwi; w tak małej Wiosce każde zaręczyny były ważnym wydarzeniem. Nim goście i gospodarze weszli do domu, Jon, zgodnie z obyczajem, musiał przewiązać włosy dziewczynki wąską wstążką. Wybrał kolor zielony. Gdy ją wiązał na kasztanowych włosach, które oplotły mu się wokół palców, mimo woli parsknął śmiechem, a Gaja mu zawtórowała. Oboje rodzice spojrzeli na nich z udawaną surowością: ceremonii zaręczyn towarzyszyć powinna powaga, ale wszyscy wiedzieli, że dziewięciolatka jest jeszcze skorym do zabawy dzieckiem, a dwunastolatek najwyżej udaje dojrzałość. Jon pocałował narzeczoną w jasny, nakrapiany drobnymi cętkami policzek, który ona nadstawiła ochoczo, zaraz jednak pytając dźwięcznie:
– …a jeśli wyskoczy dziki zwierz z Puszczy, to też mnie uratujesz jak od śmierci w Rzece?
Zapanowało kłopotliwe milczenie. Widać było, że dorośli nie chcą wracać pamięcią do tamtego wydarzenia. Jon też nie chciał. Już wiedział, że jest to wyłącznie jego sprawa: że może liczyć na siebie i nikogo więcej.