DE WORST
Elke dag haalt een ziekenbroeder me na de verticalisatie-sessie op uit de fysiotherapiezaal en parkeert hij me naast mijn bed, totdat de verpleeghulpen me daar weer in komen leggen. En aangezien het dan lunchtijd is, werpt diezelfde ziekenbroeder me elke dag met afgepaste jovialiteit een 'Smakelijk eten' toe, wat zijn manier is om afscheid te nemen tot de volgende dag. Natuurlijk is dat net zoiets als 'Vrolijk kerstfeest' wensen op Maria Hemelvaart, of 'Welterusten' midden op de dag! Sinds acht maanden heb ik alles bij elkaar opgeteld niet meer dan een paar druppels water met citroen naar binnen gewerkt, en een halve lepel yoghurt die met veel lawaai in het verkeerde keelgat terechtkwam. De voedingsproef, zoals dat festijn gewichtig werd genoemd, bleek geen doorslaand succes. Maar wees maar niet bezorgd, ik ben daardoor nog niet uitgehongerd. Via een sonde die met mijn maag is verbonden bezorgen twee of drie flacons met een bruinige substantie me mijn dagelijkse hoeveelheid calorieën. Om te genieten neem ik mijn toevlucht tot mijn levendige herinnering aan smaken en geuren, een onuitputtelijke voorraad sensaties. Vroeger was het een kunst om iets lekkers te maken van restjes. Nu ontwikkel ik de kunst om mijn herinneringen te laten sudderen. Je kunt op elk tijdstip van de dag aan tafel, zonder ingewikkeld te doen. Als dat in een restaurant is hoef je niet te reserveren. Als ik zelf kook is het altijd gelukt. De boeuf bourguignon is sappig, de aspic rond het rundvlees is helder en de abrikozentaart is precies zuur genoeg. Afhankelijk van mijn stemming trakteer ik mezelf op een dozijn slakken, zuurkool met worst en spek en een fles goudkleurige gewürz-traminer van 'late oogst', of ik geniet van een eenvoudig zachtgekookt ei met reepjes brood en gezouten boter. Wat een genot! Het eigeel neemt in lange, lauwe stromen bezit van mijn gehemelte en keel. En ik heb nooit spijsverteringsproblemen. Uiteraard gebruik ik de beste producten: de verste groenten, pasgevangen vis, het mooist doorregen vlees. Alles moet volgens de regels worden bereid. Voor alle zekerheid heeft een vriend me het recept van de echte andouillette de Troyes gestuurd, een Worstje met drie verschillende soorten in reepjes gesneden vlees. Ook respecteer ik nauwgezet het ritme van de seizoenen. Op het ogenblik verfris ik mijn papillen met meloen en rood fruit. Oesters en wild zijn voor het najaar, als ik er dan nog zin in heb, want ik word gematigder, om niet te zeggen ascetisch. In het begin van mijn lange onthouding dreef het gemis me voortdurend tot bezoekjes aan mijn denkbeeldige provisiekast. Ik had een ziekelijke vraatzucht. Tegenwoordig kan ik bijna genoegen nemen met de ambachtelijke, in zijn netje gesnoerde worst die altijd in een hoekje van mijn gedachten hangt. Een rosette de Lyon, een cervelaatachtige worst met onregelmatige vormen, heel droog en grof gehakt. Elk plakje smelt een beetje op je tong voordat je erop kauwt om de volle smaak ervan tot uitdrukking te laten komen. Dat genoegen is ook iets heiligs, een fetisj waarvan de geschiedenis bijna veertig jaar teruggaat. Ik was nog op de leeftijd van snoepjes maar gaf al de voorkeur aan vleeswaren, en het was de verpleegster van mijn opa van moederskant opgevallen dat ik haar bij al mijn bezoekjes in het sombere appartement aan de boulevard Raspail schattig slissend om worst vroeg. Die slimme verzorgster, bedreven in het aanmoedigen van de gulzigheid van kinderen en oudjes, sloeg ten slotte twee vliegen in één klap door mij een worst te geven en met mijn opa te trouwen, vlak voor zijn dood. Mijn blijdschap vanwege dat geschenk was net zo groot als de ergernis die het verrassingshuwelijk bij de familie teweegbracht. Van mijn opa heb ik alleen nog maar een tamelijk vaag beeld, een in het halfdonker liggende figuur met het strenge gezicht van de Victor Hugo die destijds op de briefjes van vijfhonderd oude francs stond. De ongepaste worst zie ik nog veel beter voor me, te midden van mijn dinky toys en mijn kinderboeken. Ik ben bang dat ik nooit een lekkerdere zal eten.