PARIJS
Ik ga weg. Langzaam maar zeker. Zoals de zeeman bij een overtocht de kust vanwaar hij vertrokken is ziet verdwijnen, voel ik mijn verleden vervagen. Mijn vroegere leven brandt nog binnen in me, maar beperkt zich steeds meer tot wat over is van de herinnering.
Sinds ik aan boord van mijn duikerpak woon, heb ik toch twee bliksembezoeken aan Parijs gebracht, om in een ziekenhuisomgeving de mening van kopstukken in de medische wereld te vernemen. De eerste keer werd ik overweldigd door emoties, toen de ambulance toevallig voor het ultramoderne gebouw langsreed waar ik voorheen mijn werkzaamheden als hoofdredacteur van een beroemd vrouwenweekblad uitvoerde. Eerst herkende ik het gebouw ernaast, een oud pand uit de jaren zestig waarop een bord de sloop ervan aankondigde, en daarna onze gevel, helemaal van spiegelglas, waarin wolken en vliegtuigen werden weerkaatst. Op het plein ervoor liepen een paar van die vertrouwde types die je tien jaar lang elke dag tegenkomt zonder ze bij naam te kunnen noemen. Ik verdraaide mijn nek om te zien of er een bekender gezicht langskwam, daar achter die dame met knot en die potige kerel in zijn grijze stofjas. Maar het mocht niet zo zijn. Misschien keek iemand vanuit de kantoren op de vijfde verdieping hoe mijn wagen passeerde? Voor de bar-tabac waar ik soms een dagschotel ging eten, plengde ik een paar tranen. Ik kan vrij onopvallend huilen. Dan zeggen ze dat mijn oog traant.
De tweede keer dat ik naar Parijs ging, vier maanden later, was ik bijna onverschillig geworden. De straat ademde de sfeer van juli, maar voor mijn gevoel was het nog steeds winter en was het een gefilmd decor dat ze achter de ruiten van de ambulance voor me projecteerden. In de filmwereld noemen ze dat doorzichtprojectie: de auto van de hoofdpersoon raast voort over een weg die op een muur van de studio voorbijschiet. De films van Hitchcock hebben veel van hun schoonheid te danken aan het gebruik van dat procédé toen het nog niet perfect was. Van mijn tocht door Parijs werd ik niet warm of koud. Toch ontbrak er niets aan. Huisvrouwen in gebloemde jurken en jongeren op skates. Geronk van bussen. Gevloek van koeriers op scooters. Place de 1'Opéra uit een schilderij van Dufy. Bomen die gevels bestormen en een paar wolkjes in de blauwe lucht. Niets ontbrak, behalve ik. Ik was elders.