DE BOODSCHAP
Ook al lijkt deze hoek van het ziekenhuis een beetje op een Engelse kostschool, de vaste gasten van de cafetaria komen niet uit de Dead Poets Society. De meisjes hebben een harde blik, de jongens tatoeages en soms ringen om hun vingers. In hun rolstoel komen ze samen om over vechtpartijen en motoren te praten, terwijl ze de ene na de andere sigaret opsteken. Allemaal lijken ze een kruis op hun al gebogen schouders te dragen, een lot van beproevingen met zich mee te zeulen, waarin het verblijf in Berck maar een fase is tussen een beroerde kindertijd en een toekomst als werkloze. Wanneer ik een rondje door hun doorrookte hol maak valt er een diepe stilte, maar in hun ogen kan ik geen medelijden of compassie lezen.
Door het open raam hoor je het bronzen hart van het ziekenhuis galmen, de klok die de blauwe lucht vier keer per uur laat trillen. Op een tafel vol lege bekertjes staat een kleine schrijfmachine, een roze vel papier scheef erin gedraaid. Al blijft de bladzijde vooralsnog onbeschreven, ik weet zeker dat er op een dag een boodschap voor mij op zal staan. Ik wacht.