HET GEBED
Uiteindelijk was de schok van de rolstoel nuttig. De zaken werden duidelijker. Ik bouwde geen luchtkastelen meer en kon de vrienden die sinds mijn beroerte een liefdevolle muur om mij heen optrokken van hun stilte bevrijden. Nu het onderwerp niet langer taboe was, begonnen we over het locked-in-syndroom te praten. Om te beginnen komt het niet vaak voor. Het is nauwelijks een troost, maar je hebt net zo veel kans om in deze afschuwelijke hinderlaag te lopen als om de jackpot van de lotto te winnen. In Berck zijn we maar met z'n tweeën met de kenmerken ervan, en dan is mijn locked-in-syndroom nog twijfelachtig. Ik heb de fout dat ik mijn hoofd kan draaien, wat in principe niet in het klinische plaatje is voorzien. Aangezien de meeste gevallen gedoemd zijn tot een vegetatief leven, weten ze weinig over het verloop van deze ziekte. Ze weten alleen dat als het zenuwstelsel het in z'n hoofd haalt om weer te gaan werken, het dat doet met de snelheid van een haar die vanaf je schedel groeit. Het kan dus wel een paar jaar duren voordat ik mijn tenen weer kan bewegen. In feite moeten eventuele verbeteringen aan de kant van de luchtwegen worden gezocht. Je mag hopen dat je op den duur weer een normalere voeding krijgt, zonder hulp van de maagsonde, een natuurlijke ademhaling en een beetje lucht die je stembanden laat trillen.
Voorlopig zou ik de gelukkigste mens ter wereld zijn als het me lukte het teveel aan speeksel dat voortdurend in mijn mond loopt fatsoenlijk weg te slikken. De dag is nog niet aangebroken of ik doe al oefeningen om mijn tong naar de achterkant van mijn gehemelte te laten glijden, om de slikreflex op te roepen. Bovendien heb ik de zakjes wierook die aan mijn muur hangen, ex-voto's die reislustige, bijgelovige vrienden uit Japan hebben meegebracht, aan mijn strottenhoofd opgedragen. Het is een steen in het monument van dankzeggingen dat mijn omgeving al naar gelang hun omzwervingen heeft samengesteld. Overal ter wereld zijn waarschijnlijk de meest diverse geesten voor me aangeroepen. Ik probeer een beetje orde te scheppen in die enorme drukte van zielen. Als ik te horen krijg dat ze in een Bretons kerkje een paar kaarsen voor me hebben gebrand, of in een tempel in Nepal een mantra voor me hebben opgezegd, ken ik die spirituele uitingen direct een specifiek doel toe. Op die manier heb ik mijn rechteroog aan een medicijnman in Kameroen toevertrouwd, aan wie een vriendin volmacht had gegeven de goedgunstigheid van de Afrikaanse goden voor me te waarborgen. Voor mijn gehoorproblemen verlaat ik me op de goede verstandhouding die een schoonmoeder met godvruchtig hart onderhoudt met de monniken van een broederschap in Bordeaux. Ze bidden regelmatig een rozenkrans voor me en soms glip ik hun abdij binnen om hun gezangen naar de hemel te horen opklinken. Dat heeft nog geen opmerkelijk resultaat opgeleverd, maar toen zeven broeders van dezelfde orde door fanatieke moslims waren vermoord, heb ik dagenlang oorpijn gehad. Toch zijn al die kruiwagens niet meer dan lemen wallen, muren van zand of Maginotlinies vergeleken bij het gebedje dat mijn dochter Céleste elke avond voor haar Heer opzegt voordat ze haar ogen sluit. Omdat we ongeveer even laat gaan slapen, vertrek ik naar dromenland met die prachtige hulp die me voor alle verkeerde ontmoetingen behoedt.