Белы каваль Мароз,
Зноў ты куеш няспынна.
Зноў над кавадлам занес
Молат свой слынны.
`
У белай акоўцы бары
Сыплюць мяцеліцай зораў.
Белым агнем гарыць
Белы твой горан.
`
Стукнуў і раз і два -
Белыя выкаваў рэйкі.
Ты мне сцяжынку ўкаваў,
Ты закаваў маю рэчку.
`
Срэбрам акоўваеш ты Вокны,
карнізы
і дзверы.
Срэбныя круціш вінты,
Срэбныя клеіш шпалеры.
`
Днем ты і ноччу куеш,
Грукаеш ты несціхана.
Дзякуй, што й боты мае
Белым агнем падкаваны!
`
Усе нібы намалявана
На полі белага лістка:
I гэта снежная паляна,
I след вяселы беляка.
`
I куст, і дрэва заміраюць,
З галінак снег паабвісаў.
Тут скрозь -
ад краю і да краю -
Ляжыць спакою паласа.
`
Калі ж патухнуць зоры ранкам
Па гэтай соннай паласе,
Аддаўшы цішу калыханкам,
Блукае снежань-дрывасек.
`
Ен дзень усмешкаю вітае,
Зімой закалыханы ен.
Камель ямчэйшы выбірае
I слухае знаемы звон.
`
Вятрэц галінкі не калыша,
Зарой праменіцца кара.
I адлятае ў гэту цішу
Апошні ліст календара.
`
Ехаў вусень -
Не, не ў сне! -
На капусным качане.
Позні час
Ці ранні час -
Цяжка коціцца качан.
Стогнуць і скрыпяць лісты.
Брыдка ад такой язды.
На гародняй той вярсце
Шустры хтось пратупацеў.
Штосьці чмыхаў:
Чмых ды чмых.
Быў качан з найхуткіх тых.
- Нейкі шэры ен, аднак,
Бачна, што качан не наш.
Я ж не еду, а цягнуся.
Перасяду,- кажа вусень.
Як на новы сеў качан,
Пацямнела у вачах.
Па бульбоўніку за грады
Той качан памчаўся раптам.
Не лісце на ім - калючкі.
Ездаку пякло пякуча.
I калючы той качан
Проста ў.лес яго імчаў.
Быў яздок і сам не рад:
«Трэба быць далей ад град».
`
Ен у доме, у зацішшы,
Жыў вады цішэй.
Хоць вяліся побач мышы,
Не лавіў мышэй.
`
Паганяе часам мушку,
Курыцу: «Акыш!»
I паўзла за ім мянушка
«Кот Нелавімыш».
`
Дом нібы і адмысловы,
А жыцце - не мед.
I падаўся ў рыбаловы
Рыжавусы кот.
`
Накапаў адранку банку
Тлустых чарвякоў:
«Можа, пару да сняданку
Зловім акунькоў».
`
Адшукаў вудзільна недзе
У глыбі лясной.
Нес - хапалася за неба
Кончыкам яно.
`
Ля ракі народу поўна
(Во як позна спаць!):
Шчанюкі з катамі побач
З вудамі сядзяць.
`
Сам на беразе прысеў ен,
Вудаю махнуў
Так, што лескаю суседа
Зачапіў спіну.
`
Той паморшчыўся нервова,
Але дараваў.
Балазе шчанячай новай
Світкі не парваў.
`
Кот яшчэ раз замахнуўся,
Аж запеў кручок.
Нехта нават усміхнуўся:
«Ну і навічок!»
`
Кот жа раптам як заплача,
Ды балюча так:
Адарваў сабе, бядача,
Трэба ж, паўхваста.
`
Пакруціў ен вус свой рыжы:
«Хвост, ен адрасце.
Але йсці дамоў без рыбы
Ці не горшы здзек?!»
`
Зашпіліў тужэй папружку -
Голад у ката.
Тут шчанюк яму на вушка
Нешта пашаптаў.
`
Тут жа вуду кінуў-рынуў
ІПустры навічок
I на вус даўжэзны рыжы
Начапіў кручок.
`
Вус закінуў і чакае,
I не гляне ўбок.
«Дзе ж тут рыбіна якая,
Хоць бы акунек?»
`
Бачыць:
Падыходзіць рыба
Ды як тузане -
Ледзьве згледзеў вус свой рыжы
Кот на рыжым дне.
`
Зноў заенчыў і ад болю
Ен пачаў скакаць.
Пасмяяўся нехта:
«Болей Слухай шчанюка!»
`
Але йсці дамоў без рыбы
Яшчэ горшы здзек.
Мо схадзіць купіць на рынак?
Але грошы дзе?
`
Даць бы добрае папружкі
ІПчанюку таму.
Тут другі сусед на вушка
Пашаптаў яму:
`
«Ну, чаго ты ныеш-плачаш?
Маеш чарвякоў,
I ў цябе на лапах, бачыш,
Вунь колькі кручкоў».
`
«Гэты, пэўна ж, кажа праўду.
Хлопец, бачна, свой»,-
Калі добрая парада,
Хто не рады ей?!
`
«I акунь, і лінь хай знаюць,
Будуць на кручку»,-
I на кіпцікі чапляе
Кот па чарвяку.
`
Хвілі цягнуцца марудна,
Кот аж прыдрамаў.
Надыходзіць час палудны,
Клеву ўсе няма.
`
На губе чыейсьці плаваў
Адарваны вус.
Тут спыніўся каля лапы
Здаравяк- мянтуз.
`
Чарвякоў ен змерыў вокам,
Тузануў. I так -
Па вадзе цягнуў глыбока
Той мянтуз ката.
`
Бедалагу так натузаў,
Ведама, мянтуз.
Стаўся страхам, нават гузам
Той кату канфуз.
`
«Не, не трэба мне нічога.
Лепш спакой і ціш!» -
У сабачы трапіў човен
Кот Нелавімыш.
`
Ледзь прамуркаў з перапуду
Толькі пару слоў:
«Рыбы больш лавіць не буду.
Я не рыбалоў!…»
`
Паламаў са злосці вуду,
Кроплі строс з вушэй:
«Рыбы болып лавіць не буду,
Лепш лавіць мышэй!»